10. Ela Minus & DJ Python- ♡
De bubbelachtige, nét niet rechtdoorgaande productie van DJ Python matcht perfect met de toegankelijke popinvloeden van Ela Minus. Met een catchy synth en minimale percussie nodigt het duo uit om over alledaagse dingen van het leven te denken, zoals wolken, slaap of cricket. (Ewout)
9. Liturgy – As the blood of God bursts the veins of time
Eigenlijk is het een beetje valsspelen om ‘As the blood of God bursts the veins of time’ in een lijstje met beste ep’s op te nemen. In principe gaat het hier namelijk om slechts één single vanop het nieuwe album van blackmetalband Liturgy, dat in de loop van volgend jaar verschijnt. Gezien het echter om een megalomaan epos van een kwartier lang gaat, besliste frontvrouw Ravenna Hunt-Hendrix om de single in drie delen te kappen en als losse ep uit te brengen. Reden genoeg om het werk toch in deze lijst op te nemen, want ‘As the blood of God bursts the veins of time’ is weer transcendentale black metal van de bovenste plank geworden, met enkele zompige riffs die verrassend hard aan hardcore punk doen denken. (Tobias)
8. Malibu – Palaces of pity
Voormalig Brusselaar en huidig Stockholmse Française Malibu heeft sinds jaar en dag haar plekje in de moderne ambient scene veroverd met uitmuntende NTS-shows, op kinderarbeid gestoelde DJ Lostboi performances en druppelinfuusgewijze muziekreleases. Met de hulp van onder andere avantgardistisch cellist Oliver Coates golft ‘Palaces of pity’ aangenaam loom op de knusse, uitgesponnen soundscapes zonder haar melodieuze hinten naar de ‘…. (sunrise mix)’-versies van trance-klassiekers te verliezen. (Anton)
7. Lustsickpuppy – As hard as you can
Voor een samenvatting van deze ep hoef je enkel naar de titel te kijken. De sound van LustSickPuppy is een meesterlijk bolwerk van losgeslagen geschreeuw gedrapeerd over bloedende industriële dansbeats. Het is het soort muziek die zelf op de laagste volume setting nog steeds oorverdovend luid klinkt. Het moet echter gezegd zijn dat er achter die ongebreidelde severiteit wel meer dan degelijk productiewerk schuilt. Zo kakofonisch als de muziek voor sommigen zou mogen klinken. Mocht je de backing track ontleden en naast elkaar leggen, je zou een prachtige mozaïek aan klanken te zien krijgen. (Louis)
6. Ikonika – Bubble up
Amapiano en afrobeats zijn niet langer weg te slaan uit het muzikale straatbeeld. Ikonika ofte Sara Chen heeft in haar carrière al uit verschillende vaatjes getapt; uk funky, dancehall tot dubstep en future garage. Op deze verblijdende ep mixt de Britse elementen van house en amapiano in elkaar waardoor je een bijna poppy resultaat krijgt. Nummers als de titeltrack en ‘When you look at me’ zijn gewoon earcandy waarbij ze zelf haar stem verleent aan de tracks. “queer love anthems for the dance floor“, omschrijft ze zelf. Gelogen heeft ze niet. (Yannick)
5. Khruangbin & Leon Bridges – Texas moon
De twee Texas-natives hebben blijkbaar nog niet genoeg van elkaar gekregen nadat ze in 2020 ‘Texas sun’ hebben uitgebracht. Zoals de titel al een beetje verraadt, horen deze tracks niet voor bij de barbecue in de zomer. ‘Doris’ geeft daarbij een prima inleiding wat te verwachten van deze ep; trage, sensuele zanglijnen van Bridges en Khruangbin die als evenknie hun psychedelica een nachtelijke feel geeft. Trager, verleidelijker… Enige minpuntje is ‘B-side’, dat letterlijk als een throwaway nummer klinkt van de vorige ep en hier totaal de toon breekt binnen de ep. (Yannick)
4. Two Shell – Icons
3. Asian Glow & Weatherday – Weatherglow
Je zou soms denken dat échte indie-artiesten niet meer van deze tijd zijn. Meestal hebben ze altijd wel érgens een connectie dat hen kan doorverbinden – of worden men tegenwoordig in een oogopslag wereldbekend door sociale media als TikTok met een viraal gegane glimp uit een bepaald nummer. In Zuid-Korea (maar ook daarbuiten) hebben enkele (emo-)muzikanten zich gevonden via het internet. Vorig jaar bracht 파란노을 Parannoul het beklijvende ‘To see the next part of the dream‘ uit. Niet veel later kwam er een samenwerking uit tussen beide met sonhos tomam conta getiteld ‘Downfall of the neon youth’.
Sinds de pandemie brengen de twee en masse nieuwe muziek uit. Hier een ep van Asian Glow, dan weer een album van Parannoul. Om een idee te geven; Asian Glow bracht dit jaar alleen al vijf ep’s uit. Waaronder dus dit fantastische ‘Weatherglow’, een samenwerking tussen de Zuid-Koreaan en Weatherday – u wel bekend van haar debuutalbum ‘Come in‘ met die opmerkelijke cover die, zo lijkt het, ook op deze cover prijkt. Op deze ep vinden de twee, en hun karakteristieke klank, elkaar naadloos. De noise pop-achtige emo van Weatherday past per-fect. Hoogtepuntje ‘Clockwalk around the the ache’ is uiteraard één van de luidste cuts op de ep met een meer shoegazey feel, terwijl ‘late time stroll’ speelt met genres en tempo’s alsof het niets is. Hou die scène in het oog zou ik zeggen. (Yannick)
2. Varg²™ – Lonestar pandemonium
Zweeds enfant terrible en genre-bender Varg2tm verweeft zich steeds dieper in het Sad Boys – Drain Gang universum met een debuut op het overkoepelende YEAR0001 label. Naast ‘SMUTSKASTAD’, de verrassend rustig maar prikkelende samenwerking met producer Whitearmor , mag het niet verbazen dat er ook een plekje is voor Bladee & Ecco2k (die laatste in een ondersteunende crooner/kreunerrol) op het meeslepende ‘DNA play’, wellicht het meest iconische nummer van de EP. De verwachte trancey melodieën & hardcore-drumpatronen knallen echter het lekkerst en luidst op leadsingle ‘WITHOUT WAVES:消える’ met de ex-Brussels, Japano-Amerikaanse Golin. Met ‘Lonestar pandemonium’ illustreert Varg2tm nog eens waarom je hem geen moment uit het oog/oor mag verliezen. (Anton)
1. Blackhaine – Armour II
Het luidste Britse geweld komt tegenwoordig uit de mond van Tom Heyes, een multidisciplinaire artiest die stilaan zijn jonge repertoire aan het uitbreiden is. Op zijn derde ep ‘Armour II’ rapt hij onder de naam Blackhaine met een frisse eigenaardigheid en een stem die zo kil is als de taferelen die hij beschrijft: verlaten hotelkamers, grijze snelwegen en bijna-doodervaringen. De sound design in de beats klinken even dringend: producer Rainy Miller zorgt namelijk voor een palet van gedeconstrueerde drill en noiserap. Zo wordt de ijskoude snare op ‘Stained Materials’ gecontrasteerd door warme 808’s en opzwellende digitale violen. Het solide refrein “I see ‘em lurk in my peripheral” sluit perfect aan bij de spanning die de rapper in de intro van het nummer opbouwt. Blackhaine verbindt zijn nummers op een heel slimme manier, zowel tekstueel als muzikaal. ‘Faith’ is bijvoorbeeld een zwevend stuk ambient dat het aansluitende ‘Prayer’ op een abstracte manier aankondigt. Elke gastbijdrage doet de ep eer toe: van de climactische vocals van Iceboy Violet en Blood Orange op ‘Prayer’, tot de afsluitende woorden van kinseyLloyd op epiloog ‘Waiting room’. Zijn liveshows zijn geweldig desoriënterend, zijn choreografie is intrigerend: Blackhaine is er eentje om in het oog te houden (understatement van het jaar). (Ismaël)
Lees verder: 1 2