Header image

De beste 50 albums van 2022

door Yannick Verhasselt

40. The Haunted Youth – Dawn of the freak

Joachim Liebens, de bezieler van The Haunted Youth, veroverde meteen veel harten in 2021 met zijn deelname aan StuBru’s De Nieuwe Lichting. Dat deed hij met de single ‘Teen rebel’, en wat vooral opviel was de volwassen en voldragen sound. Zoals de bandnaam ook al doet vermoeden gaat het hier niet om optimistische popsongs. Liebens laat zich graag inspireren door alles wat shoegaze is en daarbij aanleunt. De sterke sound van op single ‘Teen rebel’ wordt ook over de hele lijn doorgetrokken op ‘Dawn of the freak’. Het is een indieplaat waar shoegaze, indierock, pop samensmelten tot een straf debuut. Ook live maakt Liebens indruk, ik zag hem aan het werk in een thuismatch op Pukkelpop, waar hij een pak meer scoorde en fans overtuigde dan de Belgen dit WK. (Jonas Vda)

39. Special Interest – Endure

Pop, glamrock, house, punk, techno, metal, disco, allen zijn ze in één of andere vorm terug te vinden op ‘Endure’ van de postpunkers van Special Interest. In de clash van al deze genres vindt de band een gemene deler waaruit zowel de band als de toehoorder als een feniks kan herrijzen. Special Interest deinst er niet voor terug om met de voeten vooruit (op Sonic City deed zangeres Alli Logout dit zelf heel letterlijk) thema’s als black lives matter, fascisme en racisme te behandelen. Gedreven op hartstocht én frustratie raast ‘Endure’ door een opwindend én dansbaar muzikaal universum met een zeer activistisch karakter. (Jonas VL)

38. Jockstrap – I love you Jennifer B

Georgia Ellery en Taylor Skye ontmoetten elkaar op het prestigieuze Londense Guildhall School of Music & Drama. Hun tweede ep ‘Wicked city’ leidde tot een wirwar van verschillende invloeden, bossa nova, dup, PC Music, klassieke touches, of hyperpop. Constante is Ellery’s engelenstem, die ook in de supergroep van Black Country, New Road zit. Ze kan op elk moment potten doen breken, of zelf breekbaar zijn. Debuutalbum ‘I love you Jennifer B’ is een meer consistent werk waar we nog altijd geen noemer op kunnen plakken. Wat we wel weten, is dat deze popmuziek met ironische facetten nog even in onze hoofden gaat blijven rondzweven. (Eva)

37. Yaya Bey – Remember your north star

De verschillende gelegenheden die passen bij de muziek van Yaya Bey zijn eindeloos: classy dinners, badass rapnummers, voor onderweg, of uit te pluizen en te doorgronden onder de noemer (ik zeg maar wat) ‘dekolonisatie van Tinder.’ Yaya Bey kristalliseerde al deze verschillende facetten in haar sophomore album ‘Remember your north star’. Hierop balanceert ze lossere groovy lo-fi liedjes met meer dubby en hitgevoelige songs zoals ‘Meet me in Brooklyn’. Kunst kan voor een kritische reflectie op de alledaagse maatschappij zorgen, en Yaya Beys werk hoort in de etalage. (Eva)

36. Beth Orton – Weather alive 

Nadat Beth Orton van haar label werd gezet besliste ze haar eerstvolgende album zelf te produceren. Het geesteskind hiervan, ‘Weather Alive’ is een erg grafisch album. Terwijl de nummers ontrollen zien we beelden voor ons van een kustlijn, een regenbui of het landschap in een hete zomeravond. Het album verhaalt dan ook over haar eenzaamheid, haar rauwperiode en haar zelfmedicatie. Met subtiele instrumenten zoals een zachte trompet, piano of gedempte drums voelt het werk tastbaar fragiel aan. Haar stem komt ook nauwelijks fel hierboven uit, waardoor het steeds heerlijk harmonieus is. (Ewout)

35. Warpaint – Radiate like this

‘Radiate like this’ kwam uit in mei. Zowat de woensdag van het jaar. Een moment om op adem te komen na wat er al geweest is en om uit te kijken of schrap te zetten voor wat nog komt. Warpaint gaf met de singles in de aanloop naar de release geen gefocuste indruk. Maar vanaf 6 mei hielden die nummers des te meer steek binnen een groter verhaal. Wie verstandig genoeg was om in de AB te gaan marineren in hun etherische harmonieën, zag de omvang van deze plaat verder exponentieel uitdijen. De Nederlandse taal schiet tekort om schoonheid van de liveversie van ‘Melting’ te vatten en de studioversie doet een poging om dienst te doen als vage herinnering aan dat moment. Warpaint loopt over van kunde en gebruikte het om emoties te kristalliseren en zo de meest deugddoende woensdag van het jaar neer te zetten. (Michelle)

34. Shygirl – Nymph

Dankzij enkele ijzersterke ep’s zaten we al een tijdje te wachten op een langspeeldebuut van Shygirl. Haar aardedonkere combinaties van hyperseksuele teksten, verleidelijke bassen en narcotische hiphop was namelijk extreem verslavend, en we wilden meer. Nu ‘Nymph’ er eindelijk is, klinkt het resultaat enigszins anders dan we verwachtten. Shygirl heeft haar tekstuele focus uitgebreid, en sommige nummers klinken verrassend opbeurend. Niet dat je ons hoort klagen, want ‘Nymph’ is nog steeds een extreem aanstekelijk album vol dansbare, alternatieve pop met wulpse beats geworden. (Tobias)

33. Ethel Cain – Preacher’s daughter

Ondergetekende heeft doorgaans weinig met “ingetogen singer-singwriters met akoestische gitaartjes”. Elk jaar lijkt er echter één artiest te zijn die het zoveel beter dan de rest aanpakt en me toch buiten mijn comfort zone weet te doen stappen. Dit jaar was dat Ethel Cain, die met ‘Preacher’s daughter’ mijn melancholische avonden meermaals van klank voorzag. Niet alleen zoog haar atmosferische songwriting mij moeiteloos in haar wereld, ook het concept van de plaat wist te fascineren. Ethel Cain combineert immers haar persoonlijke levensverhaal (hoe is het om als trans vrouw op te groeien in conservatief Amerika?) met religieuze iconografie (Ethel Cain is niet alleen zangeres, maar ook de leider van een fictieve sekte) tot een geheel dat naar de keel grijpt. (Tobias)

32. PVA – Blush

PVA is één van die post-punkbands die zich laat drijven door elektronica. Op hun debuut ‘Blush’ wordt de ijzige stem van Ella Harris uitgespeeld tegen een van acid en industrial doordrongen geluidstapijt. De uitkomst? Een dancepunkplaat voor de clubbers die van in your face naar donker sfeervol hopt en daarmee laveert tussen Nine Inch Nails (‘The individual’), LCD Soundsystem (‘Hero man’) en Portishead (‘Transit’). ‘Blush’ is daarmee geen baanbrekende plaat, wel een uitstekend debuut waarbij de repeat knop vlotjes aangeklikt wordt. Wil je echt overtuigd worden, beluister dan opener ‘Untethered’, waarbij je je meteen ergens in een verlaten fabriekspand in Berlijn waant. Alwaar het ochtendgloren je uitgeputte dansbenen van een finale boost adrenaline voorzien, zodat de wilde nacht eindigt in een idyllische climax.  (Jonas VL)

31. Florence + The Machine – Dance fever

Danskoorts, wie had er tijdens de pandemie geen last van? Toch verwijst het vijfde album van Florence + the Machine niet per se naar onze collectieve knaldrang, ook al werd de release ervan twee jaar uitgesteld door corona. In plaats daarvan liet Florence Welsh zich inspireren door het historische fenomeen “choreomanie”, ofwel de Sint-Jansziekte, een soort ziekte die er in de vroege middeleeuwen voor zorgde dat groepen mensen bleven dansen en niet konden ophouden tot ze erbij neervielen. Letterlijke danskoorts, dus. En misschien heb jij de ziekte dit jaar ook wel te pakken gekregen dankzij dit aanstekelijke plaatje. (Tobias)

Lees verder: 1 2 3 4 5