Header image

Dit was 2019 voor Nina van den Broek

door Nina van den Broek

We geven ook dit jaar weer onze redacteurs carte blanche om terug te blikken op het voorbije (muzikale) jaar. Dit is het lijstje van Nina.

2019 was het jaar van een allesverterende verliefdheid. Een coup de foudre die bleef duren en zich ontwikkelde tot een duurzaam maar minstens even hartstochtelijk huwelijk. Ze bezette mijn gedachten en liet amper ruimte voor ander muzikaal geflikflooi. Ik leerde haar nochtans kennen via een eerdere liefde, eentje waarvoor ik ook heel veel voelde maar wiens ingetogenheid toch de duimen legde voor subtiele bombast en in perfecte arrangementen gegoten stroperige melancholie.

Ik kwam voor Hand Habits, ik keerde terug met Weyes Blood. Ik veranderde van iemand die nog nooit van hen had gehoord naar iemand die waarschijnlijk een gooi doet naar het voorzitterschap van hun fanclub. De weg van de Botanique terug naar huis was voldoende om bijna alles op ‘Titanic rising’ mee te kunnen zingen – al kan mijn stem in de verste verte niet tippen aan de wondermooie alt van Natalie Mering. Sindsdien ging ook al hun eerdere werk er vlotjes door en nestelden heel wat nummers zich bij elke luisterbeurt een beetje dieper in mijn ziel. Natalie Mering maakt op elk vlak bijzonder veel indruk; ze leverde een album af dat resoneert bij elke twintig- à dertiger met zorgen over z’n persoonlijke en de wereldlijke vooruitzichten, maar tegelijk op zowel muzikaal als tekstuele wijze het nachtlampje der hoop laat branden.

Hand Habits deed iets gelijkaardig. Ook zij piekerden er op los, om tezelfdertijd te sussen. Nadat ik hen semi liet zitten voor Weyes Blood, deden ze tevens veel moeite om me te terug te winnen; door op vijf maanden tijd drie keer België aan te doen – één keer zelfs heel onverwachts, nota bene in m’n eigen thuisstad -, kreeg ik genoeg kansen om me steeds opnieuw te laten betoveren door de gitaarvirtuoos met zachte stem en tonnen oprecht charisma. In februari mogen ze het opnieuw doen, als voorprogramma van de legster van nóg een knoop in de maag dit jaar: Angel Olsen.

In een moeilijk jaar waarin mijn leven grondig ondersteboven werd gegooid en ik meer dan ooit m’n eigen demonen leerde temmen, keerde ik heel vaak terug naar dezelfde muziek. Die wikkelde een therapeutisch deken van vertrouwen rond mijn soms versplinterde ziel. Ze was er om het verdriet van het verlies te blussen en de euforie van de winst te doen oplaaien. Dank aan de levenden – Nathalie Mering, Khruangbin, Cass McCombs en Meg Duffy – en de doden – Bach, Chopin, Schubert en Roy Orbison – om mijn beste muzikale vrienden te zijn.

2019 was het jaar waarin ik steeds meer vanonder de met oranjegeel behangpapier verpakte jaren 60 – 70 steen kroop, en een fikse inhaalbeweging deed om van oud muzikaal nieuws persoonlijke nieuwe ontdekkingen te maken. Toch kruipt het bloed waar het niet gaan kan: op een zeker moment begon ik een broeierige affaire met Turkse psychedelische rock en disco uit diezelfde geliefde muzikale retrojaren. Maar kijk: Altin Gün bewees dat dat soort muziek ook nog in een modern jasje past. Bovendien werd ik uiteindelijk toch weer ultiem verleid door de seventies-composities van grote liefde Weyes Blood.

2019 was het jaar waarin ik ontdekte dat indiefolk wél mijn type is. Tegelijk kan ook hiphop me steeds meer bekoren: de (her)ontdekking van Kendricks fantastische ‘good kid, m.A.A.d city’ zorgde er (samen met al zijn recentere werk) voor dat hij mijn artiest van het decennium werd – althans volgens Spotify. Maar hey, Kenny, ik dacht ook dat 2019 het jaar ging zijn van een nieuw album. K-Dot heeft voor mijn part nog tijd tot juli om wat meer variatie in zijn setlist te kunnen brengen.

2019 was het jaar waarin ik voor het eerst een platform kreeg om mijn liefde voor Pixies in woorden en lettertekens om te zetten, voor iedereen die het lezen wilde. Het deed een beetje pijn om andere recensenten ‘Beneath the eyrie’ meteen te zien afschrijven toen ze na twee nummers nog geen dystopisch geschreeuw hadden gehoord. Wie beter luisterde, hoorde de beste post-reünie plaat tot nog toe, en gewoon een geluid dat zich prima heeft aangepast aan de minder jeugdige bandleden. Hen voor de vierde keer aan het werk zien, voelde nog steeds aan als een privilege.

2020 wordt het jaar waarin ik de stapel gemiste muziek uit 2019 – en gezien mijn verliefde focus op Weyes Blood en mijn tropische excursies is die hoog – een faire kans ga geven. Al bleek ook dat sommige van de door andere muziekliefhebbers gesmaakte platen me simpelweg niet zo kunnen charmeren; vooral melancholie met de juiste dosis stroperige sentimentaliteit doet mijn hart het snelst slaan. Weyes Blood bezorgde me op die manier ei zo na een hartaanval. Klaar voor 2020, mét pacemaker.

Nog persoonlijke muziekgerelateerde hoogtepunten van 2019:

  • Coldplay stopt met touren
  • Mariah Carey is nog steeds haar karikaturale zelve, breekt records en haalt nog vijf octaven
  • De ontdekking dat Mimi’s kerstpareltje (op twee maanden na) even oud is als mezelf
  • Voor goed geluid mag het geld rollen – noise cancelling is bliss 
  • Vijf woorden stamelen tegen Meg Duffy en met licht schaamrood op de wangen naar huis keren
  • Een paar maanden later mijn lief even onhandig vijf woorden zien stamelen tegen Meg Duffy
  • Bach combineren met adembenemende Schotse landschappen geeft immense voldoening voor wouldbe ‘films-maken-in-je-hoofd-regisseurs’ met veel gevoel voor drama

Persoonlijke muziekgerelateerde dieptepunten van 2019:

  • Coldplay tourt nog steeds in de UK
  • Nummers die veel weg hebben van het gejengel van de Crazy Frog en de inzendingen van Georgië op Eurosong zijn steeds meer bon ton
  • Voor cultuur mag het geld ook rollen; de subsidiewagen sleept zich echter voort met vierkante, stenen wielen – geheel afgestemd op het waardenkader van de Vlaamse regering
  • Serge Simonart mag nog steeds stukken schrijven
  • Big Thief gemist op Pukkelpop, met dank aan mijn laatste herexamen ooit
  • De pratende mensen die ‘Cómo me quieres’ verpestten tijdens het concert van Khruangbin
  • Alle mannen wiens zoomcijfer op de camera van hun smartphone exponentieel steeg per vierkante centimeter bloot vel van Laura Lee

Hieronder vind je het dun stapeltje albums dat de vloedgolf van ‘Titanic rising’ heeft overleefd:

1. Weyes Blood – Titanic Rising

2. Hand habits – placeholder

3. Angel Olsen-All Mirrors

4. Big Thief – UFOF

5. Solange – When I get home

6. Black midi – schlagenheim

7. Zwangere Guy-Wie is Guy

8. Crumb – Jinx

9. Cherry Glazerr – Stuffed & Ready

10. Altin Gün-Gece

11. Ottla-Ottla

Beste nummers:

1. Weyes Blood -A lot’s gonna change

2. Weyes Blood -Andromeda

3. Weyes Blood -Wild Time

4. Hand habits – what lovers do

5. Angel Olsen – Lark

6. Weyes Blood – Everyday

7. Hand Habits – placeholder

8. Hand habits – can’t calm down

9. Big Thief – UFOF

10. Black Midi -western

11. Crumb – M.R.

12. Mark Ronson (ft. Angel Olsen) – True Blue

13. Angel Olsen – New Love Cassette

14. Cherry Glazerr – Self explained

15. Solange – Stay Flo

16. Zwangere Guy – Gorik pt.1

17. Little Simz – Venom

18. Noa Lee – Blue Ruin

19. Solange – Binz

20. Ottla – Huisje tuintje

21. Crumb – Nina

22. Big Thief – Not

23. Altin Gün – Leyla

24. Altin Gün – Süpürgesi Yoncadan

25. James Blake – Where’s the catch (ft. André 3000)