Header image

Dit was 2020 voor Bert Scheemaker

door Bert Scheemaker

We geven ook dit jaar onze redacteurs carte blanche om terug te blikken op het voorbije (muzikale) jaar.

Wederom een jaar dat in de geschiedenisboeken kan bijgeschreven worden. Opnieuw wonnen de New York Knicks geen titel noch de number one pick. Frankie Smokes brak wederom niet door. James Dolan bolde het nog steeds niet af als eigenaar. Gelukkig, gezien mijn hart in Boston ligt, hadden de Celtics wel een lekker seizoen. Tatum is een een legitieme kandidaat voor MVP. Brown en Smart zijn dogs. Tacko Fall is een held. Vreugde alom dus.

Daarnaast werd Kompany hoofdcoach van de beste Belgische voetbalploeg en loste Marc Coucke mijn intern conflict op door een stap opzij te zetten. De verscheurende strijd in mijn hart tussen de liefde voor paars-wit en mijn afkeer van zijn afschuwelijke hemden en belachelijke praat heeft lang genoeg geduurd. Een minder jaar moet het geweest zijn voor de stylingcoach van Club Brugge. Wat een lelijke oranje outfit was me dat in Rome. Fait divers allemaal in het licht van de Black Lives Matter-beweging en de voortdurende strijd naar een samenleving waarin ras, geslacht, religie, seksuele voorkeur en alle andere geen rol meer zouden mogen, excuseer, moeten spelen. Enkel de fans van de New York Knicks verdienen het met een scheef oog bekeken te worden (get it together, James Dolan, for fuck’s sake). En bandwagon’ers van de Lakers. En Lebron James dickriders.

Hier, in deze safe space, draait het om de muziek. Wie al eens een stukje van mijn hand gelezen heeft weet dat mijn focus vooral ligt op rap en hiphop. Wat niet wil zeggen dat mijn interesse niet breder dan dat gaat. En hoewel dat genre me jong en fris houdt, blijk ik te evolueren richting een saaie oudere man op het gebied van rockmuziek. Mijn helden dit jaar waren Sufjan Stevens, Fleet Foxes, Lucinda Williams, Fiona Apple, Bill Calahan, Bob Dylan en natuurlijk, The Flaming Lips. Oude rotten. Niet dat ik de Porridge Radio’s en Fountains D.C.’s geen spin gegeven heb, maar het kan me allemaal slechts matig boeien.

Een stuk leuker was het vertoeven in de hoeken waar de vergaarbakken ‘jazz’ en ‘elektronische muziek’ stonden. Terrance Martin, Kahil El’Zabar, Nubya Garcia, Moses Boyd, Sault… de lijst met knappe jazz(y-achtige) albums is lang. Het zelfde kan gezegd worden over de beats en bassen die het dit jaar helaas het moesten stellen zonder raves en clubs. Mike Dean (de vaste compagnon van Kanye West), de verzamelaar ‘Consequences’, twee albums van Autechre, een nieuwe Oneohtrix Point Never, Moodymann, Lorenzo Senni en de heerlijke samenwerking tussen The Bug en Dis Fig. Feest all over the place.

Wie zichzelf door dit voorspel heeft geploegd, die kijkt uit naar de apotheose. De jaarlijkse uitreiking van mijn prijzen, toepasselijk genaamd ‘De Bertjes’ en natuurlijk, mijn lijst van beste hiphopalbums. Iemand moet het lichtje zijn op jullie duistere pad richting de baggy pants, lean en 808’s. Alleszins, het was een jaar zonder de echte groten. Geen Kanye, die het helaas te druk had om niet verkozen te worden tot president. Amper iets van TDE (serieus Anthony ‘Top Dawg’ Thiffith, geef ons die nieuwe Kendrick, SZA, Isaiah Rashad en Schoolboy Q) en J. Cole verschoot amper een kogel met zijn Dreamvillegeweer. Future was wel weer mooi op de afspraak, zoals ieder jaar, maar is nu toch enkele jaren matige platen aan het afleveren. Om over dat misbaksel met Lil Uzi Vert nog maar te zwijgen. En Vine Staples beloofde eind vorig jaar drie albums dit jaar en gaf er me geen enkel. Desalniettemin: hier is ie dan. De definitieve lijst! Al maken we de kanttekening dat ik hoop om binnen de 24 uur te kunnen luisteren naar ‘Whole lotta red’ van Playboi Carti, die normaal onder de digitale Spotify kerstboom zou moeten liggen morgenochtend. En dat de lijst al afgesloten was voor Kid Cudi dropte.

Van super goed naar iets minder super goed:

1 Run The Jewels – RTJ4

2 Denzel Curry & Kenny Beats – Unlocked

3 Boldy James – The price of tea in China/Real bad Boldy/The Versace tape/Manger on McNichols (wat een baas die Boldy James)

4 R.A. The Rugged Man – All my heroes are dead

5 Polo G – The Goat

6 Freddie Gibbs & The Alchemist – Alfredo

7 Blu & Exile – Miles

8 Westside Gunn – Pray for Paris/Who made the sunshine

9 Busta Rhymes – Extenction level event 2: the wrath of God

10 Benny The Butcher – Burden of Proof/Black Soprano family

11 D Smoke – Black Habits

12 Conway The Machine – From king to a God/Lulu (with The Alchemist)

13 Sa-Roc – The sharecropper’s daughter

14 Spillage Village – Spilligion

15 Freddie Konings – Chossellonië 1&2

16 Apollo Brown & Che Noir – As God intended

17 Spreej (& Lefto) – THOF/EN NU

18 Roc Marciano – Mt Marci

19 Don Luca – C Mij Da

20 Reason – New beginnings

21 Marlowe – Marlowe 2

22 Drakeo The Ruler – Thank you for using GTL/We know the truth

23 Sticks – Sticksmatic/Het beste komt nu

24 Zwangere Guy – Brutxxl

25 Tiewai – Stickies en samples

26 Small Bills – Don’t play it straight

27 Goeie Jongens – Vliegtuigmodus

28 Winne – So so lobi 2

29 Megan Thee Stallion – Good news/Suga

30 Berry – Exact

31 Salaam Remi – Black on purpose

32 Quakers – II the next wave/Supa K: heavy tremors

33 Ka – Descendants of Kain

34 Black Thought – Streams of thought, vol.3: Cane & Able

35 Armand Hammer – Shrines

Als laatste is het tijd voor de jaarlijkse ‘Bertjes’. Een leuke awardshow kan verkregen worden op vriendelijk verzoek, vanzelfsprekend via livestream.

Beste boek muziekgerelateerd: ‘Go ahead in the rain’ van Hanif Abdurraqib

Beste boek niet muziekgerelateerd: ‘Stoorzender’ van Arjen Lubach. Al verdient ‘Tekens van leven’ Frederik Willem Daem een ferme shoutout.

Amandelen van het jaar: alvast niet de mijne, die zijn officieel weg.

Kookblog van het jaar: Karola’s Kitchen

Merchaankoop van het jaar: mondmaskers van Swans

Producer van het jaar: The Alchemist. Close second: Harry Fraud. Close third: Chillow

Zalm van het jaar: die met confituur op de Kamado van mijn pa.

TV-programma van het jaar: Zondag Met Lubach

YouTube-kanaal van het jaar: Zondag Met Lubach

Zondag van het jaar: elke zondag met Arjen Lubach

Slechtste oplossing voor het probleem op de positie van center bij de Boston Celtics: Tristan Thompson

Beste Instagram-verhaaltjes: Enes Kanter, Vincent Poirier, Tacko Fall en af en toe Marcus Smart in de bubbel van de NBA in Disneyworld. Gasten van meer dan 2,08 meter (buiten Smart) op kleine fietsjes zien rijden, leren zwemmen en racen tegen elkaar: geniaal in zijn eenvoud.

Jammerlijkste vertrek in free agency bij de Boston Celtics: Gordon Hayward

Jammerlijkste vertrek tout court: Mommo Lessinnes naar Finland

Beste terugkeer: Egon Geldhof van een anderhalf jaar te lang durende wereldreis.

Beste bebaarde stripclubbezoeker: James Harden

Comedieshow van het jaar: ‘Uitgerust en immuun’ van Xander De Rijcke

Beste vinylrelease van een comedyshow waar ik zelf bij was: ‘Uitgerust en immuun’ van Xander De Rijcke op Campo Solar.

Kruidencombinatie van het jaar: gerookt paprikapoeder en komijn

Beste liveshow van het jaar: De meezingmomenten met de hits van de nillies in de auto met mijn vriendin.

Beste radioshow: Radio Achterhaald op Villa Bota

Playstationspel van het jaar: ‘Red Dead Redemption 2’, voor het derde jaar op rij.

Beste livecircuitnieuws van het jaar: Cactus krijgt eindelijk zijn eigen zaal.

Voor 2021 wens ik alvast een titel voor de Celtics, de first overall pick voor de Knicks, een boel releases van TDE & Dreamville én een alternatieve dimensie waarin ik kan zien hoe vier extra jaren met Donald Trump zouden zijn en eentje waarin ik kan genieten van de strapatsen van Kanye als president. Ik blijft voor komend jaar weer hopen op een kookboek van Zwangere Guy.

See ya.