We geven ook dit jaar onze redacteurs carte blanche om terug te blikken op het voorbije (muzikale) jaar.
2020, ik wil er liever niet te veel woorden aan vuil maken. Dit jaar heeft me (te) veel afgenomen, maar me ook gezegend met een verdomd hardnekkig geval van maskne, het genoegen een startersjob trachten te versieren in deze bloeiende economie en de existentiële crisis of het nu wel zin heeft om als passioneel papierliefhebber een agenda voor komend jaar aan te kopen – ik ben er nog steeds niet uit. Al een geluk dat mijn optimisme niet gekrenkt is dit jaar.
Maar genoeg cynisme, een roze bril staat me nog steeds het beste en afgelopen twaalf maanden hebben mij wel degelijk ook mooie, ontroerende, ontwapenende en bijwijlen inspirerende momenten bezorgd. Een bloemlezing:
- Het naïeve optimisme waarmee ik ondertussen al vijf keer gestart ben met te doen alsof ik hou van lopen. Ondertussen kunnen we al bijna door samen door dezelfde deur, maar ontloop ik wederom de volgende ontmoeting. Ja, ook flauwe woordspelingen behoren tot mijn hoogtepunten.
- Het bijna emotionele weerzien met zo’n hartverwarmende avond vol cocktails, wijn en oprechte babbels tijdens een weeklange ontsnapping naar het charmantste huisje op het Franse platteland. Ik leef voor zulke picture perfect momenten
- De verrassende gewaarwording dat afstand sommige vriendinnen zowaar dichterbij gebracht heeft. Al hangen epero’s wel mijn keel uit.
- Mijn ondertussen vastgeroeste gewoonte om bij de elke foto ‘spontaan’ een peace teken te maken, zie collage. Wie erg goed kijkt kan opmerken dat ik een vredesteken eigenlijk slechts lauw overtuigend kan maken met mijn rechterhand, daarvoor is mijn middelvinger niet flexibel genoeg. Een smakelijke kleine tekortkoming voor mijn lief om mee te moppen, of een poëtische symbolisering van ‘deelnemen is belangrijker dan winnen’, een leuk overbodig weetje is het zeker.
- Hoewel ik dit jaar bewust meer (nieuwe) muziek luisterde dan ooit zijn mijn stemmen van het jaar niemand muzikaal. Voor het eerst na zoveel jaren scoutskamp kon ik nog eens integraal de Tour de France bekijken, en nog een prachtige editie ook. Drie weken pure koers bliss, verteld en gekruid door monumenten Michel Wuyts en José De Cauwer, veel meer hoeft dat helemaal niet te zijn. Of toch, misschien Van Aert die wel het WK en de Ronde wint.
- Als zelfopgelegde laatste punt want kort en bondig schrijven zal altijd mijn schrijfvaardige achilleshiel blijven (hoezo kan ik niet élke opmerking die ik bedenk neerpennen?): mijn zwaar beschadigd imposter syndrome waardoor deze woorden überhaupt te lezen vallen. In 2020 begon ik met schrijven voor Indiestyle en startte ik daarnaast met mijn eigen tekeningen te delen. Wat bleek? Hetgeen ik zo graag doe kan ik ook gewoon. Mijn cynisme staat er nog steeds van te kijken.
De inleiding was mogelijks toch niet zo kort en bondig, dat maakt mijn lijstje beste albums van het jaar deels goed. Bij deze een poging om mijn 21 favoriete albums uit 2020 een volgorde te geven die ik niet binnen het halfuur terug wil veranderen. Vraag me er morgen maar niet naar.
- Rina Sawayama – Sawayama
- The Weeknd – After hours
- The Strokes – The new abnormal
- Chloe x Halle – Ungodly hour
- Dua Lipa – Future nostalgia
- Liv.e – Couldn’t wait to tell you…
- Kehlani – It was good until it wasn’t
- Kali Uchis – Sin miedo (del amor y otros demonios)
- Phoebe Bridgers – Punisher
- Yves Tumor – Heaven to a tortured mind
- Chika – Industry games
- Aminé – Limbo
- Nick Cave – Idiot prayer (Nick Cave alone at Alexandra Palace)
- Echo Collective – The see within
- Lianne La Havas – Lianne La Havas
- Run The Jewels – RTJ4
- Perfume Genius – Set my heart on fire immediately
- Nils Frahm – Empty
- Kloothommel – Seas near over
- Zwangere Guy – Brutxxl
- Helena Deland – Someone new
“Oh, oh, oh/ Zit in dubio”, Goldband vat de keuzestress samen voor mijn beste nummers. Kiezen is verliezen, daarom permitteer ik mij veel dubbele artiesten. Mijn meest geliefde nummers van dit jaar, alfabetisch:
070 Shake – Guilty conscience
070 Shake – Terminal B
Aminé – Pressure in my palms (feat. Slowthai, Vince Staples)
Aminé – Riri
Chloe x Halle – Do it
Chloe x Halle – Forgive me
Dua Lipa – Future nostalgia
Dua Lipa – Levitating
Echo Collective – From last night’s rain
Goldband – Alles kapot
Haim – Now I’m in it
Harry Styles – Lights up
Helena Deland – Fill the rooms
Kehlani – Open (Passionate)
Kehlani – Toxic
Khalid – Eleven
Lianne La Havas – Bittersweet
Liv.e – Lessons from my mistakes…but I lost your number
Megan Thee Stallion – B.I.T.C.H.
Megan Thee Stallion – Hit my phone (feat. Kehlani)
Perfume Genius – On the floor
Regard, RAYE – Secrets
Rina Sawayama – Akasaka sad
Rina Sawayma – Tokyo love hotel
The Strokes – Eternal Summer
The Strokes – Ode to the mets
The Weeknd – After hours
The Weeknd – Save your tears
Willy Organ – Zoeken naar mezelf
Yves Tumor – Gospel for a new century
Haalde de lijst niet wegens louter plat gedraaid als opbeurend ochtenddeuntje :
SZA, Justin Timberlake – The other side (from Trolls World Tour) (ja, van de animatiefilm)
Nog een eervolle vermelding voor de legio sterke vrouwelijke en bevrijdende nummers die zo rechtuit en schaamteloos zijn dat je er niet naast kan of wil kijken. Dank voor de vuile klap dames:
Carbi B – WAP (ft. Megan Thee Stallion)
City Girls – Pussy talk (ft. Doja Cat)
Kehlani – Water
Omdat ik zo graag opsommingen maak en omdat ‘in te vullen vrije tijd’ samen met ‘zomaar eens nadenken over het leven’ nogal een prominente aanwezigheid hadden voor mij dit afgelopen jaar, enkele van mijn meest memorabele tijdverdrijven opgesomd en vergezeld van bijhorende levensvragen:
- Ongeveer integraal de hele Tour de France en de Vuelta bekijken. Zou de eindwinst in de Vuelta Roglic getroost hebben na die dramatische tijdrit in de Tour?
- Mijn naaimachine bovenhalen om kleren te verstellen en meer bezig zijn met draden los te maken en fouten opnieuw rechtzetten dan effectief vooruitgang boeken. Waarom is naaien zo verschrikkelijk verwarrend en kan ik geen twee broekspijpen even lang inleggen?
- Een heel WK wielrennen stress voelen voor een Belgische overwinning die (net) niet komt en flashbacks krijgen naar het laatste WK voetbal. Hoe ver gaan we geraken op het komende EK voetbal en waarom gaat het weer een teleurstelling worden?
- Drie minuten The Masked Singer opzetten uit ironische nieuwsgierigheid en nog niet eens te weten komen wie er nu achter dat masker zit. Hoe slaagt VTM erin om dat zo lang te rekken?
- Het internet afschuimen ter inspiratie om dat ene passende adjectief te vinden dat mijn teksten voor Indiestyle echt ‘af’ gaat maken. Ben ik de enige en zo ja, lezen jullie allemaal woordenboeken voor de lol?
- Horen vallen dat Fiona Apple een 10 gekregen heeft van Pitchfork en er eens naar luisteren in de veronderstelling dat ik het daar wel mee eens zou zijn. Wie kan dat album uitluisteren en ervan genieten?
- Eveneens uit ironische nieuwsgierigheid Latem Leven eens bekijken en na één deel gefrustreerd de tv uitzetten. Uit welke verwelkte pot ideeën is dat voorstel getrokken en waarom ziet iedereen daar in Latem er zo wereldvreemd uit?
- Elke dag de stapel halfgelezen boeken naast mijn bed mooi recht leggen maar er eigenlijk nooit echt in verder lezen. Wanneer ga ik mijn twintigste Agatha Christie eindelijk eens uitlezen?
Wie een sluitend antwoord weet te bieden op één of meerdere van de vragen, laat het maar weten. En om nu echt af te sluiten, ik denk dat ik me maar een nieuwe agenda ga halen. Cynisme laat ik toch in 2020.