We geven ook dit jaar weer onze redacteurs carte blanche om terug te blikken op het voorbije (muzikale) jaar. Dit is het lijstje van Tobias.
Na twee lange coronajaren was het fijn om dit jaar in mijn exelbestandje (ja, ik ben zo’n nerd die statistiekjes van z’n luistergedrag bijhoudt) te zien hoe ik weer meer dan 200 artiesten live aan het werk heb gezien. Er waren zeker nog problemen, denk aan de druktes bij de vinylpersen of aan de tourkosten die de pan uit swingen, maar al bij al leek de muziekwereld weer langzaam op gang te komen.
Daarmee samenhangend merk ik in mijn eigen eindejaarslijstje dat ik dat jaar weinig écht nieuwe dingen gehoord heb. Er staan vooral veel artiesten in die ik al waardeerde en die hun status bevestigden. Bovendien heb ik vooral veel muziek geluisterd waarop ik hard kon gaan of waarop ik kon bewegen, en dat was ook de muziek die mij het makkelijkst “op organische wijze bereikte”. Dat dit het eerste jaar was waarin ik fulltime werkte en dus niet meer hele dagen achter mijn computer doorbracht op zoek naar muziek, zal daar wellicht ook iets te maken mee hebben.
Maar niet getreurd, ik heb me op muzikaal vlak zeker niet verveeld. Hieronder vinden jullie een overzichtje van alle geluiden waar ik dit jaar het meest van genoten heb, en nog want andere willekeurige dingen. Hopelijk vind jij er nog iets leuks tussen!
Favoriete albums
30) Otoboke Beaver – Super champon
Blitse, vinnige punk uit Japan met erg amusante songtitels als ‘You’re no heros hut up fuck you man-whore’, ‘Dirty old fart is waiting for my reaction’ en (mijn favoriet) ‘I won’t dish out salads’.
Eigenzinnige emopop met vleugjes hyperpop en r&b. Zoals wel vaker bij emo en aanverwante genres kun je maar beter niet te hard letten op de teksten, die met momenten wel erg pathetisch en een tikje manipulatief worden. Gelukkig is de sound van Brakence creatief genoeg, waardoor het makkelijker wordt om te negeren wat hij nu precies zingt.
Ik twijfelde om deze plaat in mijn lijst op te nemen, want ‘Tinkerbell’ voelt iets te hard als een vluchtige collectie van onafgewerkte ideeën. De ideeën zijn echter zo onweerstaanbaar dat ik dit album de afgelopen maanden toch regelmatig heb opgelegd.
Na een explosieve show op Pukkelpop was ik helemaal mee: Nova Twins is hier om nu-metal weer hip te maken, en ik sta op de eerste rij.
Toegegeven, ‘Stardust’ is verre van Yung Leans beste album. In de vorm van ‘Bliss’ (met FKA twigs) en ‘Summertime blood’ (met Bladee, Ecco2k en Skrillex) staan er echter twee van z’n sterkste nummers ooit op. Een plekje in de lagere regio’s van mijn jaarlijst leek me dus gerechtvaardigd.
Alternatieve r&b, dancehall, pop en deconstructed club in een experimentele blender, met als resultaat een bevreemdende maar uiterst aanstekelijke plaat.
Denk aan de stuiterende beats van de oudere Iglooghost, maar maak ze extra dansbaar met invloeden uit UK garage en drum ’n bass: ziedaar de ijzige maar uiterst aanstekelijke sound van BABii.
Ook dit jaar bleek Black Midi mijn favoriet te zijn tussen alle gehypete gitaarbandjes uit het Verenigd Koninkrijk.
22) Thaiboy Digital – Back 2 life
Thaiboy Digital bevestigt zijn status als stoerste lid van de Drain Gang-kliek met een euforisch album vol glinsterende beats en opbeurende teksten. Wie dacht dat cloud rap alleen maar deprimerend kan klinken, krijgt hier lik op stuk.
21) Caterina Barbieri – Spirit exit
Een plaat die even melancholisch als futuristisch klinkt, alsof een wezen van artificiële intelligentie op z’n sterfbed een laatste klaagzang zingt.
Ten tijde van ‘El mal querer’ was ik niet helemaal mee met de hype, omdat flamenco simpelweg niet zo mijn ding is. Met haar vernieuwende twist op reggaeton kreeg Rosalía me dit keer echter wél helemaal mee. Een verrassend experimenteel album voor een artieste die zo’n groot publiek bereikt.
Misschien wel de ranzigste gitaartoon die ik dit jaar gehoord heb.
In de eindredactiechat van Indiestyle kreeg ik veel onbegrip omdat ik ‘Renaissance’ zo hoog heb zitten. Ik trek me er lekker niets van aan en haal nog eens mijn beste dansmoves boven op dit heerlijk streepje escapistische housepop.
17) Black Dresses – Forget your own face
Het noisepopduo is ondertussen een vaste waarde in mijn eindejaarslijstjes geworden. Ook ‘Forget your own face’ balanceerde weer perfect op de lijn tussen destructief en poeslief.
16) More Eaze & Claire Rousay – Never stop texting me
Als grote liefhebber van de hyperpopniche, moet ik met spijt in het hart toegeven dat het microgenre en erg rustig jaar kende. In de vorm van ‘Never stop texting me’ gaven More Eaze en Claire Rousay de stijl echter wel een unieke draai, door ambient en indie aan de mix toe te voegen.
Buckshot is lid van Haunted Mound, het extreme rapcollectief rond Sematary, en weet hun typische sound iets minder gevaarlijk te doen klinken door soms naar Ierse folk te verwijzen. Al blijft de basis gewoon genadeloos gecomprimeerde drill en trap.
14) Kai Whiston – Quiet as kept, F.O.G.
Kai Whistons meest ambitieuze project tot nu toe bewijst dat epische EDM niet noodzakelijk corny hoeft te zijn.
13) Soul Glo – Diaspora problems
Snoeiharde hardcore punk die zoveel schijt aan de regels heeft dat het hardste nummer een verschroeiende industrial hiphop-banger is.
Volgens Spotify wrapped was Bladee de artiest die ik dit jaar veruit het meest geluisterd heb. Dat komt niet alleen omdat hij dit jaar twee albums dropte (spoiler: hij komt later in dit lijstje nog eens voor), maar ook omdat hij met elk project blijft evolueren als artiest. Verrassende hoogtepunten op ‘Spiderr’ waren bijvoorbeeld het manische ‘Hahah’ en het naar poppunk refererende ‘I am slowly but surely losing hope’.
Meer een compilatie van losse nummers dan een album, maar ik heb dat zo vaak opgelegd dat ik het niet uit mijn lijst kon halen. TDJ maakt dromerige, emotionele trance die geschikt is voor het laatste uurtje op een vage dansvloer.
10) Iceboy Violet – The vanity project
Dit jaar heb ik niet zo heel veel muziek gehoord die klonk als iets wat ik nog nooit eerder had gehoord. Deze bizarre mix van experimentele electronica en verdoofde hiphop was een uitzondering.
Joost laat z’n schild van ironie zakken en rapt eerlijker dan ooit tevoren over zijn psychologische moeilijkheden. Al blijven er ook samples van Crazy Frog en beats van Gladde Palling op staan.
8) Bad Boy Chiller Crew – Disrespectful
Extreem melige stoerboys uit Bradford die in hun platste accent rappen over nineties- en nilliesbeats. Het domste plezier dat ik dit jaar gehad heb.
Shygirls debuutalbum is misschien iets minder uitdagend dan haar ijzersterke ep’s, maar in ruil kregen we wel een blik vol heerlijke, tegendraadse danspop met een sinistere ondertoon.
6) Ethel Cain – Preacher’s daughter
Indie en singer-songwriter zijn niet bepaald mijn favoriete genres, maar elk jaar lijkt er toch één artiest me te verrassen met een erg sterk album. Dit jaar was het de beurt aan Ethel Cain, wiens religieuze symboliek en nevelige sfeersetting voor een bijzonder werk zorgden.
Ik weet niet goed waarom dit album dit jaar zo onder de radar is gebleven, want de punkhoppers van Ho99o9 laten op ‘Skin’ misschien wel hun sterkste werk tot nu toe horen.
4) Backxwash – His happiness shall come first even though we are suffering
Backxwash werkt haar trilogie af met opnieuw een loodzwaar, industrieel hiphopalbum. De scheurende metalgitaren blijven dit keer grotendeels aanwezig, maar dat wil niet zeggen dat haar kleurenpalet ook maar één tint lichter is geworden.
Veel vooruitstrevende popartiesten brachten dit jaar verrassende directe albums uit. Charli XCX en Rina Sawayama stelden me allebei wat teleur met hun platen, maar in januari deed FKA twigs het wél juist.
2) 1 800 Pain – Their money is your money
De belachelijkste teringherrie die ik dit jaar gehoord heb.
Drain Gang was al jaren aan het groeien naar een lichtere, meer euforische sound, en daar is ‘Crest’ het voorlopige hoogtepunt van. Bladee & Ecco2k laten hun deprimerende teksten achterwege en leveren een halfuur vol pure endorfine af.
Twintig favoriete ep’s van het jaar
1) 100 Gecs – Snake Eyes
2) Liturgy – As the Blood of God Bursts the Veins of Time
3) Cryalot – Icarus
4) LustSickPuppy – AS HARD AS YOU CAN
5) Eprom & G Jones – Acid Disk 2
6) Safety Trance – Lágrimas
7) VTSS – Circulus Vitiosus
8) Kleine Crack – Crack Slager Vol 8
9) Brutalismus 3000 – Eros Massacre
10) SEBii – VVYELLOW
11) Sonikku – GOLM
12) Varg²tm – Lonestar Pandemonium
13) Blackhaine – Armour II
14) Kleine Kova – Kalasjnikova
15) Fallen Shrine & DJ Christian NXC – Rave Slutz
16) Meth Math – m♡rtal
17) G Jones – Illusory Tracks
18) Kilbourne – Cathedral
19) Planet 1999 – this is our music ♫
20) Asian Glow & Weatherday – Weatherglow
Favoriete nummers van het jaar
Alfabetisch gerangschikt, beperkt tot 1 nummer per project en in een handige playlist gegoten.
Beste optredens die ik dit jaar zag
Dorian Electra (Botanique)
Ascendant Vierge (Botanique)
Ic3peak (Botanique)
Drain Gang (Botanique)
Billie Eilish (Sportpaleis)
100 Gecs (Pukkelpop)
Ho99o9 (Pukkelpop)
Jpegmafia (Zappa)
Liturgy (Botanique)
Lingua Ignota (Botanique)
Yung Lean (Vooruit)
Converge (Vooruit)
Joost (Vooruit)
Injury Reserve (Botanique)
Rosalía (Vorst)
Favoriete films van het jaar
Everything Everywhere All At Once (Daniel Scheinert & Daniel Kwan)
The Fifth Thoracic Vertebra (Park Sye-Young)
The Girl From the Other Side (Yotaro Kubo & Satomi Maiya)
H4z4rd (Jonas Govaerts)
Piaffe (Ann Oren)
Sick of Myself (Kristoffer Borgli)
Rimini (Ulrich Seidl)
The midnight maiden war (Ken Ninomiya)
Decision To Leave (Park Chan-Wook)
Carter (Jung Byung-Gil)
Barbarian (Zach Cregger)
Aftersun (Charlotte Wells)
Fumer Fait Tousser (Quentin Dupieux)
Coma (Bertrand Bonello)
Close (Lukas Dhont)
Beste televisie van het jaar (ik kijk heel weinig series)
1) JoJo’s Bizarre Adventure: Stone Ocean
2) Attack on Titan (seizoen 4 deel 2)
3) The Rehearsal
4) The Kingdom Exodus
…
999999999999999999) FOMO: De Serie
Buiten categorie: De Buurtpolitie VIPs & Vloglab #Stories
Meest dramatische gebeurtenis van het jaar
Koentje gaat dood in De Buurtpolitie VIPs
Meest dramatische gebeurtenis van volgend jaar
Het volgende seizoen van d5r is het laatste
Bedenkelijkste beslissing van dit jaar
De trein naar Antwerpen nemen om de film van Cemi in de cinema te zien
Beste beslissing van dit jaar
De trein naar Antwerpen nemen om de film van Cemi in de cinema te zien
Ik wil het er niet over hebben
Kanye West
Andere memorabele dingen uit 2022
Na corona vinden mensen het nog steeds grappig om op feestjes te vragen of ik Dave Grohl ben
M’n guilty pleasure van vorig jaar live gezien (‘Good 4 u’ van Olivia Rodrigo)
Voor m’n werk naar Harry Styles in de o2 Academy in Londen geweest
Voor het eerst in m’n leven naar het Sportpaleis geweest (met dank aan Billie Eilish)
Naar de winkel gaan terwijl België speelt tijdens het WK Voetbal zodat er geen wachtrij is
Gabber is weer hip en ik ben er helemaal voor te vinden
Langzaam maar zeker begint de wereld te snappen hoe goed Drain Gang is
Skrillex lijkt erop uit te zijn met al mijn favoriete artiesten samen te werken (volgend jaar met Death Grips??)
Dingen waar ik volgend jaar naar uitkijk
Death Grips gaat weer touren, 100 Gecs brengt eindelijk een nieuw album uit en deel 2 van De Buurtpolitie VIPs komt uit