10 King Krule – Man alive!
Rock-‘n’-roll als levensstijl werd jarenlang geromantiseerd zonder oog te hebben voor de psychische en lichamelijke tol die zo’n levensstijl kan hebben. Dat slaaptekort, middelengebruik, manie en excessen geen noodzakelijke basisingrediënten zijn voor kunst wordt wederom bewezen door King Krule. De rosse bariton ruilde Londen in voor het platteland, ontnuchterde en werd vader. Al die veranderingen zijn hoorbaar op ‘Man alive!’, de kreet van een man die een persoonlijk woke-momentje heeft. Natuurlijk sluimeren de verleidingen en demonen nog in de schaduwen, al staat deze keer de liefde centraal. Het maakt ‘Man alive!’ minder zwartgallig, met ‘Alone, omen 3’ als hoopgevende opsteker halverwege. Z’n band is nog steeds een rockband die zich aan hiphop waagt of een bende jazzheads die zich over singer-songwriter-materiaal buigen, afhankelijk van waar Archy Marshall ze hebben wil. (Mattias)
9 Sault – Untitled (Black is)
De impact van SAULT op 2020 was velerlei. Eerst en vooral blijft het voer voor speculatie wíe er nu precies achter en in het Londense collectief zit, maar, en belangrijker: dit jaar dropten ze quasi uit het niets én op slechts enkele maanden tijd twee albums, waarvan ‘Untitled (black is)’ als eersteling uitkwam middenin de wereldwijde weerklank aan BLM-protest. Titel en artwork, allebei even krachtig in hun eenvoud, lieten meteen weinig aan de verbeelding over, en dat geldt vervolgens ook voor elk van de songs zélf. De tijd voor lyriek en metaforen is al láng voorbij, dus drukt Sault daar waar het pijn doet. Het collectief schopt een geweten, houdt spiegels voor, graaft in geschiedenissen én zoekt naar paden richting hoop, en wat daarbij minstens even impressionant is: de band vergeet tegelijk ook nooit om ook een compleet uniek muzikaal verhaal te vertellen, onder meer dankzij die originele grooves, poëtische interludes en een hoop slim gesample. “No matter how high / I will rise, we will rise”: ‘Miracles’ laat gevoelens van hoop en eenheid triomferen en opent instant het pad naar de mogelijks nog intensere opvolger ‘(Untitled) rise’. (Gilles)
8 Run The Jewels – RTJ4
Killer Mike en EL-P brachten ‘RTJ4’ op het hoogtepunt van de BLM-betogingen. Twee dagen vroeger dan initieel gepland, want, zo zeiden ze zelf: “Fuck it, why wait. The world is infested with bullshit”. En gelijk hadden ze. Waar Kendrick Lamars ‘Alright’ het broodnodige anthem was van een nog te veel versplinterde onvrede, voelt ‘RTJ4’ als de soundtrack van de wereldwijd uitgebarsten BLM-beweging. Na zijn belangrijke speech gaf Killer Mike zo ook al rappend een stem aan het groeiende ongeloof betreft politiegeweld op ‘Walking in the snow’. Maar het is niet dat het album niks meer doet dan systemisch racisme aanklagen. De beats zijn van begin tot eind snedig, het samenspel van EL-P en Killer Mike knettert en elke boodschap klinkt belachelijk urgent, of het nu gaat over raciale ongelijkheid, armoede of simpele braggadocio op ‘Ooh la la’. Dat alles maakt van ‘RTJ4’ één van de meer impactvolle vuistslagen van 2020 en misschien wel het beste album van het tweetal binnen hun vooralsnog foutloze discografie. (Lowie)
7 Adrianne Lenker – Songs
Wie zich geplaagd door liefdesverdriet liefst in het eenzaamste kamertje wilde wegstoppen voor de buitenwereld, had in 2020 dan toch iéts mee. Zo kon ook Adrienne Lenker zich ongestoord opsluiten in een hutje in de bossen van Massachusetts, waar ze haar hart weer aan elkaar probeerde te lijmen met een terugkeer naar het simpele leven, een knisperend haardvuur en een gitaar. ‘Songs’ ademt hartzeer, maar wel een van het soort met genoeg ervaring om te weten dat tijd alle wonden heelt. Lenker neemt je op schoot om, gesteund door de occasionele regendruppel, vogel of bromvlieg, van de letsels weer littekens te maken – met elke snaaraanslag een beetje meer. Haar songwriting zwalpt tussen de schoonheid van een herinnering en de pijn van verlies, en produceert zo niet minder dan elf bloedmooie folk-pareltjes die het bij wijlen schoppen tot instant klassieker (‘anything’). Op ‘Songs’ brandt het zout in de wonde, maar komt elke dag de zon weer op. Een mens zou zowaar hopen op meer gebroken harten en pandemieën. (Nina)
6 Fleet Foxes – Shore
Als een drenkeling die de kust in zicht krijgt na jarenlang ronddobberen op de oceaan, zo moeten veel mensen zich – net zoals ik – gevoeld hebben bij de eerste noten van ‘Shore’. Het nieuwe werk van Robin Pecknold en zijn matrozen is het emotionele equivalent van aanmeren in veilige haven. Een zekere ‘Juckey’ omschreef het in de YouTube comments als volgt: “Als 2020 een storm was, dan is dit album het oog van die storm.” Wie kan hem ongelijk geven? Pecknold verraste vriend en vijand met gelaagde indiefolk van de bovenste plank. ‘Can I believe you’ combineert op magistrale wijze het grootse korale dat op ‘Crack-up’ ontsproot met Fleet Foxes’ meer intieme gitaarwerk en zang. En hoe kan 2020 beter samengevat worden dan in ‘Featherweight’? “One last way past the malice / One warm day is all I really need”. We vermoeden dat deze elegantie gracieus zal ouder worden. (Jonas VDA)
5 Yves Tumor – Heaven to a tortured mind
De in mysterie gehulde Yves Tumor keerde dit jaar terug om voor eens en voor altijd zijn plaats als ‘s werelds meest eclectische muzikant op te eisen. Op ‘Heaven to a tortured mind’ graait hij deze keer in de gitaren-fichebak en schittert hij als nieuwe rockster aan het respectievelijke firmament. Britpop, glam- & krautrock en een hele hoop soul maakt de Amerikaan zich moeiteloos eigen zonder zijn unieke geluid en invloeden uit het oog te verliezen. Met dank aan gasten als Kelsey Lu, Diana Gordon en Pan Daijing blijft het geheel bovendien ook fris, divers en toch coherent: zo uitbundig ze in het ene nummer zijn, zo ingetogen verleidend is de samenzang in het volgende. Tumor tovert op deze manier wellicht zijn meest toegankelijk en vooral aanstekelijkste album tot nog toe tevoorschijn. (Anton)
4 Kelly Lee Owens – Inner song
Zoals de titel van Kelly Lee Owens’ tweede langspeler doet vermoeden is ‘Inner song’ een ware kijk in een gedeelte haar leven. Deze persoonlijke luisterervaring wordt mede mogelijk gemaakt door het feit dat Owens zichzelf samen met haar stem bij vlagen meer naar de voorgrond doet rijzen (‘L.I.N.E.’ en ‘On’). Op ‘Inner song’ word je door meerdere lagen van emoties gehaald die soms hypnotiserend zijn (‘Re-wild’ en ‘Corner of my sky’) en op een ander moment voor de dansvloer zijn bedoeld (‘Melt!’ en ‘Jeannette’). In die afwisseling schuilt de geweldige kracht van ‘Inner song’. Er liggen kansen om volledig los te gaan, maar ook om tot jezelf te keren. De verrassende opener ‘Arpeggi’, een cover van Radiohead, lijkt op het eerste gehoor een vreemde eend, maar is uiteindelijk bepalend voor de sfeerzetting. Voor wie na haar debuutplaat nog niet overtuigd was, bevestigt Kelly Lee Owens met ‘Inner song’ eens te meer wat ze allemaal in haar mars heeft. (Jens)
3 Fontaines D. C. – A hero’s death
Na het succes van ‘Dogrel’ brengt Fontaines D.C. op ‘A hero’s death’ de post-punk lichtjes naar de achtergrond en grijpt terug naar de basis van de alternatieve rockmuziek. Naar eigen zeggen hebben groepen als Suicide, The Beach Boys en Beach House de sound van de bands tweede beïnvloed. Hoewel de mosterd enkele tinten van kleur veranderd is, blijft de smaak toch grotendeels hetzelfde. Zo nestelen ‘Televised mind’ en titelsong ‘A hero’s death’ zich moeiteloos in het rijtje van successen die ‘Dogrel’ voortbracht. Typisch is wederom het platte Ierse accent, dat als elegant equivalent van het West-Vlaams perfect aansluit op de donkere, krasse muzikale begeleiding. Na z’n debuut groeide het relatief obscure Fontaines D.C. in sneltempo uit tot een één van de grootste hedendaagse Ierse exportproducten. ‘A hero’s death’ bespreekt de perikelen van het leven on the road en het zoeken naar identiteit tijdens het rekening houden met verwachtingen. In opener ‘I don’t belong’ schreeuwt zanger Grian Chatten “I don’t belong to anyone”, waarna zich in de loop van het album steeds meer recent opgelopen littekens ontbloten. Op ‘Dogrel’ beloofden de Ieren hun stempel te zullen drukken op de ingezette revival van de postpunk. Op ‘A hero’s death’ wordt deze claim meer dan bevestigd. (Louis)
2 Phoebe Bridgers – Punisher
Amerikaanse indie-favoriet Phoebe Bridgers bouwde na haar debuut ‘Stranger in the Alps’ een stevige reputatie op met nevenprojecten Boygenius (met Julien Baker en Lucy Dacus) en Better Oblivion Community Center (met Conor Oberst). Na features op de jongste platen van Ethan Gruska en The 1975 liet ze ons met de uptempo single ‘Kyoto’ nog meer watertanden en uitkijken naar album nummer twee: ‘Punisher’. De trage melancholie heeft bij Bridgers altijd plaats voor wat humor. Van de sneer naar een ex-schoonmoeder in ‘ICU’ tot de confronterende oprechtheid in ‘Halloween’. Echt griezelig wordt het gelukkig nooit. Er schijnt altijd wat maanlicht door, zoals in het tedere ‘Moon song’. Doorheen het gedetailleerde album legt de 25-jarige haar hersenspinsels bloot, ondersteund door subtiele strijkers, galmende drums en ingetogen gitaarspel. ‘Garden song’ is een van de blinkende parels die 2020 voortbracht en rakelt op delicate en meditatieve wijze nachtmerries op. ‘I know the end’ laat het doek op brute wijze neervallen en laat ons tranen wegpinkend achter. Waar dit troostend verhaal zal eindigen weet misschien enkel Phoebe Bridgers zelf. Wij zijn ervan overtuigd dat het niet in de nabije toekomst is. (Guillaume)
1 Sault – Untitled (Rise)
Het is beslist: zowel ‘Untitled (black is)’ als ‘Untitled (rise)’ gaan de geschiedenis in als de meest iconische platen bij een al minstens even historisch jaar. Zalving maar vooral onverwoestbare krachtputting hebben ons door twintig-twintig geloodst. Daarbij dook ‘Untitled (black is)’ al eerder in deze lijst op, maar prijkt het daarop volgende ‘Untitled (rise)’ met de meest uitgestrekte vingertoppen daarboven uit. Waar het eerste album een beeld schept van wat er op het spel staat en als doel heeft om ons in te masseren, komen de nummers van het tweede album aanzetten tot revolutie en actie. Als je je oren spitst op de lyrics, of alleen nog maar de titels bekijkt, grijpt ‘Untitled (rise)’ je ongenadig bij je nekvel.
De plaat is niet alleen een ode aan verdraagzaamheid, ze legt tevens heel acuut – maar nooit beoordelend – maatschappelijke groeipijnen bloot en mikt ook nog eens probleemloos op de benen. Sault combineert moeiteloos en geniaal groovende basgitaren, makkelijk verteerbare funk en Afrikaanse ritmes. Daar doet de groep nog Caterpillar-graafbakken bovenop met experimenten van dub en r&b. Ook is Sault niet vies van een dramatische touch met orkestraal strijkwerk, die het epos-gehalte de hoogte in duwt.
Als we moeten vissen naar de hoogtepunten (want eigenlijk is de plaat als geheel gewoon het hoogtepunt), dan willen we graag ‘Fearless’, ‘I just want to dance’ en ‘Free’ vermelden. Die blijven gewoon meteen plakken, maar combineren ook op de meest virtuoze manier allerlei invloeden en genres: wat dacht je van funk, soul en predikende woorden op ‘Fearless’ of house gecombineerd met Afrikaanse ritmes op ‘I just want to dance’? Komaan, zet die plaat nog maar een keer op. (Gertie)
Deze lijst werd samengesteld door Anton Cremers, Bert Scheemaker, Daan Leber, Eva Gutscoven, Frederik Jacobs, Geerhard Verbeelen, Gertie van den Bosch, Gilles Dierickx, Guillaume De Grieve, Jens Wijnants, Jonas Vandenabeele, Jonas Van Laere, Louis Van Keymeulen, Lowie Bradt, Martijn Bas, Mattias Goossens, Max De Moor, Michelle Geerardyn, Nina van den Broek, Sarah Van der Straeten, Thomas Konings, Tobias Cobbaert, Quinten Jacobs en Yannick Verhasselt.
1. Sault – Untitled (Rise)
2. Phoebe Bridgers – Punisher
3. Fontaines D.C. – A hero’s death
4. Kelly Lee Owens – Inner song
5. Yves Tumor – Heaven to a tortured mind
6. Fleet Foxes – Shore
7. Adrianne Lenker – Songs
8. Run The Jewels – RTJ4
9. Sault – Untitled (Black is)
10. King Krule – Man alive!
11. Perfume Genius – Set my heart on fire immediately
12. Fiona Apple – Fetch the bolt cutters
13. Oklou – Galore
14. Eartheater – Phoenix: Flames are dew upon my skin
15. Charli XCX – How I’m feeling now
16. Porridge Radio – Every bad
17. Lianne La Havas – Lianne La Havas
18. Protomartyr – Ultimate succes today
19. Khruanbin – Mordechai
20. Against All Logic – 2017-2019
21. Sevdaliza – Shabrang
22. Okay Kaya – Watch this liquor pour itself
23. Eefje De Visser – Bitterzoet
24. Jessie Ware – What’s your pleasure
25. The Strokes – The new abnormal
26. Moses Sumney – Grae
27. Sufjan Stevens – The ascension
28. The Microphones – Microphones in 2020
29. A.G. Cook – 7G
30. Lous And The Yakuza – Gore
31. Nubya Garcia – Source
32. Roísin Murphy – Roísin machine
33. Destroyer – Have we met
34. Lyra Pramuk – Fountain
35. Kali Uchis – Sin miedo (del amor y otros demonios)
36. Arca – KiCK I
37. Nicolas Jaar – Cenizas
38. Car Seat Headrest – Making a door less open
39. Dua Lipa – Future nostalgia
40. Dorian Electra – My agenda
41. Yung Lean – Starz
42. Waxahatchee – Saint cloud
43. Bladee – 333
44. Beatrice Dillon – Workaround
45. Bdrmm – Bedroom
46. Loma – Don’t shy away
47. Tom Misch & Yussef Dayes – What kinda music
48. Julianna Barwick – Healing is a miracle
49. Liv.E – Couldn’t wait to tell you
50. Oneohtrix Point Never – Magic Oneohtrix Point never