De Britse singer-songwriter kneedt met minimale elementen – enkele synths, simpele drums, haar mompelend, soms sprekende vocals, gedempte achtergrondgeluiden – een versplinterd elektronisch album. ‘Colourgrade’ is haar sophomore plaat en werkt als een hand die je bij de keel grijpt, maar toch sensueel blijft. In ‘Send Me’, een R&B-geïnfuseerd nummer, eindigt ze met een distorted gitaar op het hoogste volume. Tirzah Mastin kiest haar intensiteitsuithalen minutieus en bedacht, waardoor je het hele album op het puntje van je stoel blijft zitten. (Eva)
19. Nala Sinephro – Space 1.8
De Brusselse/Caraïbische Nala Sinephro levert met ‘Space 1.8’ één van de meest indrukwekkende debuutplaten af van 2021. Naast een sterrencast aan jazzmuzikanten (waaronder Nubya Garcia), neemt Sinephro zelf de modulaire synth en (sporadisch) de harp voor haar rekening. De tracks doen soms herinneren aan de experimentele muziek van de jaren 70 (‘Space 7’), maar nog vaker zijn het gewoonweg vooruitstrevend jazzy composities (‘Space 6’). Bij de hekkensluiter ‘Space 8’ waan je je bijna in een wellness door al die new age-invloeden. Het type nummer waarvan je wil dat die nooit tot een einde komt. (Martijn)
Is het je al opgevallen dat eurodance en andere melige dance aan een comeback bezig zijn? Nergens werd het dit jaar zo duidelijk als op ‘Harlecore’. Toen PC Music, het collectief waar Danny L Harle destijds deel van uitmaakte, aan haar opmars begon, waren er veel discussies over hoe ironisch het oprecht allemaal bedoeld was. Laat het duidelijk wezen dat van zulke twijfels geen sprake zijn op ‘Harlecore’. Dit album is honderd procent oprecht, geen parodie maar het liefdeswerk van iemand die oprecht euforisch wordt van kitscherige zanglijntjes en pompende beats. En na het luisteren van deze plaat kunnen we hem alleen maar volmondig gelijk geven. (Tobias)
17. Japanese Breakfast – Jubilee
Michelle Zauner, het brein achter Japanese Breakfast, zette op ‘Jubilee’ haar sad indie girl imago even opzij. Tragere en melancholische muziek moest plaatsmaken voor kleurrijke en rijk georchestreerde popmuziek. ‘Paprika’ blijft één van de sterkere albumopeningen van dit jaar. Japanese Breakfast maakte hier direct de ommekeer in gemoed duidelijk. De single ‘Be sweet’ blijft een absolute meezinger, of liever gezegd, meegiller. Zauner toonde dit jaar dat ze meer levensenergie kan oproepen dan gewoonlijk en bracht bijgevolg één van de betere indiepop-albums uit van dit ongewone jaar. Zoals we toen schreven: Michelle Zauner heeft zo haar plaats in ons teder hartje nog niet verloren. (Laurent)
Midden januari beweerden we dat Shame ons eindejaarslijstje zou halen, Nostradamusgewijs halen we nu onze gram. Shame evolueert op ‘Drunk tank pink’ van balorige postpunkers naar spitsvondig reflecterende postfunkpunkers. Ze grijpen bij de keel, verontrusten (zonder met de voeten vooruit in de tackle te gaan deze keer) en ze wakkeren de goesting in het al dan niet normale leven aan. ‘Drunk tank pink’ intrigeert meer dan hun debuut ‘Songs of praise’ door de focus meer te leggen op de melodie dan op de dadendrang. Waardoor het vaker muteert dan ons immuunsysteem aankan. Shame daagde zichzelf uit om niet in herhaling te vallen, waarmee ze niet één maar twee stappen vooruit hebben gezet. (Jonas VL)
Arca is zonder twijfel één van de meest belangrijke artiesten van de afgelopen tien jaar. Ieder album verlegt ze (muzikale) grenzen. Deze ‘KiCK’ cyclus overtreft dit zelfs, en kan met zijn vier albums beschouwd worden als haar (tot nu toe) magnum opus. Waar ‘KiCK ii’ relatief behapbare experimentele reggaeton voorschotelt, worden we doorheen ‘iii’, ‘iiii’ en ‘iiiii’ steeds meer in de transhumanistische genderbending wereld van Arca getrokken. Avant-garde elektronica, ambient, noise,… het is zonde om de hele cyclus te ontleden. Het is beter je te laten onderdompelen in wat de verschillende albums te bieden hebben. (Daan)
14. Cassandra Jenkins – An overview on phenomenal nature
De frivole instrumentatie die zich verstrengelt met de zang en de bandopnames van Cassandra Jenkins. Het voelt als een puzzel waaropt alles ineen valt met grootste evidentie ooit. ‘Hard drive’, en bij uitbreiding de hele plaat ‘An overview on phenomenal nature’ brengt je meditatieve zielenheil waarvan je niet wist dat je ernaar op zoek was. De plaat schreef Jenkins na het overlijden van David Berman (Silver Jews/Purple Mountains), gedeeltelijk in Noorwegen. Daar vind je ook de fenomenale natuur waar de titel naar verwijst. Jenkins bezingt en bezweert met parlando en zang, het gaat over verlies en verwerking, acceptatie en faits divers. Ze praat graag met vreemden en gaat overal op zoek naar verhalen. Deze komen ook terug doorheen de plaat. Die warme en open blik op de wereld vind je ook terug op ‘An overview…’ . Het is een erg delicaat album die een zekere mystiek over zich heeft die ongetwijfeld in staat is levens te veranderen. Dat hoor je en dat voel je. (Jonas Vda)
13. Nick Cave & Warren Ellis – CARNAGE
The Bad Seeds worden voor ‘Carnage’ gereduceerd tot multi-instrumentalist Warren Ellis die Nick Cave gedurende acht bikkelharde songs bij staat. Het duo bracht eerder al soundtracks uit, maar ruilen hier fictie voor de bittere realiteit. Black Lives Matter, lockdown-frustraties, persoonlijk verlies en liefde passeren de revue. De twee meestervertellers – de ene met woorden, de andere met eender welk instrument – laten hun gedachten resoneren om gelijke hoogte. De twist in ‘White Elephant’ en typische spanningsbogen in ‘Hand of God’ zijn vintage Cave. Brutal, but very beautiful. (Guillaume)
12. Darkside – Spiral
Nicolas Jaar en Dave Harrington vonden elkaar in 2019 terug na elkaar jaren schijnbaar niet te hebben gezien. Jaar’s solo-carrière heeft, sinds ie fameuze spiegel kapot gooide tijdens de allerlaatste show van Darkside ooit kapot gooide met een gitaar, vele vormen aangenomen. Hij bracht een handvol albums, ep’s en live-albums uit in de pakweg laatste vijf jaar. Dat de twee elkaar in een appartement troffen en daar ‘Spiral’ schreven, mag iets in de trant als stars aligning genoemd worden.
De twee wilden echter geen tweede ‘Psychic’ maken en dat merk je meteen. Hoewel je met ‘The limit’ en ‘Liberty bell’ wel twee, voor oudere fans, herkenbare nummers, laat het duo vooral de gitaar spreken. Jaar laat zo z’n inner Gilmour los op de plaat in nummers als ‘Lawmaker’ of afsluiter ‘Only young’. (Yannick)
11. Godspeed You! Black Emperor – G_d’s Pee AT STATE’S END!
Het was erg oncomfortabel om deze ooit zo tegendraadse bende uit Montreal zichzelf te zien verliezen in postrock-clichés met ‘Luciferian towers’. Daardoor werd er zelfs gevreesd dat het niet meer zou goedkomen met Godspeed. Enter ‘G_d’s pee AT STATE’S END’, waarmee de Canadezen zich gelukkig herpakken en het genre dat ze zelf ooit groot maakten weer even doen heropleven. Terug van (lang) weggeweest zijn de fields recordings, bijdragend aan apocalyptische sfeer die de band oproept. Ook zijn de melodieën opnieuw pakkend, de opbouw wat minder voorspelbaar en de drones beklemmender dan ooit tevoren. (Martijn)