60. Slowthai – nhs
Opgedragen aan de NHS, brengt Tryon Frampton oftewel Slowthai een stukje van ‘TYRON’ waar de bemoedigende ondertoon onverdoken de hoofdboodschap vormt. Dat Slowthai snedig agressief en tomeloos energiek kon zijn was al langer duidelijk, zijn complementerende kant van oprechte bezorgdheid en gevoeligheid diepte hij op ‘TYRON’ enkel verder uit. ‘Nhs’ heeft een vervelend kleverig refrein en barst van de vergelijkingen om al je zorgen toch wat in perspectief te (proberen) plaatsen want ja, “What’s a flight without turbulence? A life without circumstance?”. Naast een schouderklopje is ‘nhs’ wederom een bevestiging dat Slowhtai meer dan één trucje kan. (Sarah)
59. Bladee – Trendy
Het album ‘The fool’ van Bladee wordt best als een geheel beluisterd, daar het meer op de algemene vibe focust dan op losse nummers. De uitzondering is ‘Trendy’, dat met z’n dwingende melodieën en dramatische vocale melodieën voor een piek in de tracklist zorgt. Met de zin “I’m not holier than thou, but we’re trendier than them”, vat de Drain Gang-CEO zowat z’n hele ethos in een enkele zin samen: we zijn niet perfect en niet altijd even gelukkig, maar we zien er tenminste goed uit en hebben er een #aesthetic van gemaakt. (Tobias)
58. Jessie Ware – Please
Vorig jaar werd ze dankzij haar meesterlijke comebackplaat ‘What’s your pleasure’ door ons uitgeroepen tot discoqueen van 2020. Dit jaar maakt ze opnieuw kans op die titel, Jessie Ware wou namelijk niet dat het feestje al tot stilstand kwam en creëerde een afterparty door een deluxe versie uit te brengen van dat album. ‘Please’ was de eerste single daaruit en die sluit naadloos aan met de glitterende pop-parels van ‘What’s your pleasure’. Wie oppervlakkig luistert hoort een gladde disco-track die goed ingezongen is. Wie beter luistert hoort een productioneel hoogstandje van James Ford. (Martijn)
57. Jpegmafia – REBOUND! (feat. Datpiffmafia)
De albums van Jpegmafia voelen vaak als experimentele lappendekens waarin losse nummers ondergeschikt zijn aan het bizarre geheel. Toch staan er op ‘LP!’ ook enkele tracks die uitstekend op zichzelf kunnen staan, zoals het bombastische ‘Rebound!’. Jpegmafia en Datpiffmafia rappen de longen uit hun lijf, en worden daarin bijgestaan door opzwepende percusie, aanstekelijke baslijntjes en midi-trompetjes die klinken alsof ze uit Runescape gesampled zijn. Qua tekst doet Peggy waar hij het best in is: zijn positie als eenzaat in de rap game in de verf zetten. “Why would I pray for your health?/ Baby I pray for myself”, we kunnen het de eigenzinnige artiest niet kwalijk nemen. (Tobias)
56. Yaeji & OHHYUK – 29
Dit pareltje van de Koreaans-Amerikaanse hiphopproducer Yaeji pronkt met een beat die op z’n minst origineel te noemen is. Penetrante, monotone elektrische gitaar lijkt je tijdens de verses de indruk te geven dat het een punk rap nummer zou zijn, ware het niet voor Yaeji’s oorstrelend zachte vocals. Tijdens het refrein gaat ‘29’ van downbeat naar upbeat en lijkt het escapistisch thema van het nummer opeens een andere invalshoek te krijgen. De frustratie-gedreven ‘I gotta go’ wordt plots een ‘I gotta go’ in de zin van ‘ik moet er nu vandoor, tot de volgende keer!’. Kort gezegd, een emotionele wervelwind in de vorm van een beat die je danstalent op de proef stelt. (Louis)
55. Nilufer Yanya – Stabilise
Deze singer-songwriter uit Londen sloeg met haar fantastische debuut ‘Miss universe’ de brug tussen r&b en indierock. ‘Stabilise’ – de eerste single uit haar nieuwe plaat die in maart 2022 verschijnt – zit met z’n strakke productie ergens tussen die genres in. Yanya zingt over het feit dat iedereen instaat voor z’n eigen geluk, wat perfect onderstreept wordt door de donkere toon van de track. De laag gezongen strofes contrasteren met het gedreven refrein en geven de song vervolgens de boost die het nodig heeft. Yanya demonstreert dat ze haar gevoel voor compositie nog niet verloren heeft. (Martijn)
54. Namasenda – Demonic (feat. La Zowi)
PC Music-artieste Namasenda specialiseert zich in glitterpop, maar met ‘Demonic’ laat ze zich even van een andere kant zien. De ronkende bassen staan in schril contrast met de kleurrijke melodieën waar ze doorgaans bekend om staat. Ook de effecten op haar stem laten een meer duivelse kant horen dan anders. De gastbijdrage van de Spaanse La Zowi, bekend om haar trap en reggaeton, voegt bovendien toe aan het donkere doch opzwepende sfeertje van de track. (Tobias)
53. Mogwai – Ritchie Sacramento
‘Ritchie Sacramento’ is het enige nummer met zang op ‘As the love continues’. Het brengt Mogwai op het pad waar ook de Duitsers van The Notwist vaker vertoeven. Een warm sferisch én hedendaags postrock tafereel met een catchy feel. Mogelijks heeft de band nooit eerder een nummer geschreven met dergelijk ‘pop’ gehalte. ‘Ritchi Sacramento’ – dat een ode is aan alle bevriende overleden muzikanten – klinkt intiem maar wordt omringd door een groots klinkend postrock arrangement. Daarmee is dit zeker niet het meest opzienbarend nummer in deze lijst, maar telkens we het horen laat het een gelukzalig gevoel achter. (Jonas VL)
52. Ross From Friends – Love divide
De naam is een grap, de muziek overstijgt die gelukkig moeiteloos. Ross From Friends bracht met ‘Tread’ een ongelofelijk gelaagde ode aan melancholie in de club. Hoogtepunt ‘Love divide’ ratelt er lekker vandoor en pakt de draad weer op alwaar Bicep hem eerder dit jaar twijfelend liet vallen. (Zeno)
51. Godspeed You! Black Emperor – A military alphabet
De Canadezen van Godspeed You! Black Emperor zoeken al jaar en dag de catharsis op. Dat doen ze door fabelachtige instrumentale composities op de wereld los te laten die keer op keer emotionele deining weten te veroorzaken. Eigenlijk hoort elk nummer van ‘G_d’s pee AT STATE’S END!’ in deze lijst thuis, al dacht de Indiestyle redactie hier duidelijk anders over.
‘A military alphabet’ (voluit ‘‘A Military Alphabet (five eyes all blind) (4521.0kHz 6730.0kHz 4109.09kHz)’), haalt deze lijst vooral omdat het vrij eigenzinnig de toon zet over wat komen gaat. Via korte golf boodschappen worden onheilspellende militaire boodschappen door je oren geblazen. Wat volgt is een ijzingwekkend en verwrongen orchestraal manoeuvre dat de weg baant voor wat komen zal. Of hoe ze het zelf beschrijven: “Deze plaat gaat over ons allen, wachtend op het einde. Alle vormen van bestuur hebben gefaald. Deze plaat gaat over ons allen, wachtend op het begin.” (Jonas VL)
50. Sky H1 – Elysian heights
Eén van de kroonjuwelen uit de Brusselse electronica-scene SKY H1 toverde onlangs nog een zeer te pruimen eindejaarsgeschenkje tevoorschijn met haar debuut ‘Azure’ op AD93 (het voormalige Whities-label). Met leadsingle ‘Elysian heights’ waar spacey breaks en wijde soundscapes samenkomen tot een soort van ambient-jungle hybride, zette ze op geslaagde wijze de toon niet alleen voor het album maar zeker ook voor toekomstig werk. (Anton)
49. Mitski – Working for the knife
Gedaan met de losbandige cowboy die ze op vorige plaat ‘Be the cowboy’ manifesteerde. De Amerikaanse songwriter heeft een nieuw album op til en kondigde die met veel flair en grandeur aan met deze onwaarschijnlijk art rock-achtige ‘Working for the knife’. Het gewicht van het nummer voel je, al overdrijft die nooit in zijn melodramatiek waarbij Mitski’s lyrics heerlijk over de tong glijden en de instrumentatie wervelt in mistroostige psychedelica. (Yannick)
48. Injury Reserve – Knees
Heel het album ‘By the time I get to Phoenix’ is een klaagzang van de overgebleven leden van Injury Reserve op hun overleden vriend en groepslid Stepa J Groggs. Het meest beklijvende moment is het nummer ‘Knees’, met een postuume verse van Groggs over zijn alcoholverslaving. Ook de neerslachtige sample van Black Midi en Ritchies beeldspraak over hoe pijn je zogezegd doet groeien, maar hem enkel met kniepijn achterlaat, zorgen voor een krop in de keel zoals maar weinig rapnummers die kunnen opwekken. (Tobias)
47. Jlin – Embryo
Jlin toont met ‘Embryo’, de titeltrack van haar eerste nieuwe solowerk in drie jaar, aan dat ze onvoorspelbaarder is dan ooit. Ze brengt een breinbrekende productie waarin syncopes, koebellen, synths, en fluitgeluidjes ons rond de oren worden geslingerd. Het is een schoolvoorbeeld van maximalisme en doet denken aan topmomenten in livesets van electronica-helden als Aphex Twin. (Ewout)
46. Koreless – Black rainbow
Koreless’ eerste langspeler ‘Agor’ was één van de hoogtepunten van 2021. Vooruitgeschoven single ‘Black rainbow’ vat die misschien nog het meest samen. De ingrediënten van de Schot zijn al even bekend; snelle synths, muziek die schippert tussen dansvloer en chill-outroom en bezwerende elektronica worden hier bijeen geplaatst om tot een opvallend nummer te komen. Hoewel het gezoem en ritmisch getik zorgen voor een hoog tempo, blijven bassen afwezig en wordt een bedwelmende trance opgewekt. Het zou Koreless niet zijn als hij die lange build-up niet laat contrasteren met de minimalistische outro. (Daan)