De laatste dag van BRDCST gaf ons een samenvatting van de voorbije vier dagen. We genoten op deze slotdag van de scherpe electronica van Bolt Ruin, de noise van Jason Sharp, de gitaren van Refree, de muzikale mix van Yonatan Gat en de postpunk van Whispering Sons.
Deze vierde dag besloten we om ons avontuur deze keer eens niet in het Salon, maar wel in de AB Box te starten. Hoewel zijn debuut pas enkele weken geleden uitkwam, mocht de Gentse Bolt Ruin hier het publiek opwarmen met zijn elektronische muziek die deed denken aan een regenachtige herfstavond, maar op sommige momenten dan weer meer neigde naar een storm op een warme zomeravond. Ondanks de vroege programmering op een zondagavond, smeet Bolt Ruin zich volledig. Hij bracht muziek die insloeg als donder en bliksem, vergezeld van prachtige visuals. Jammer dat hij zijn show tien minuten vroeger dan gepland al afsloot.
Dit bericht bekijken op Instagram
De volgende artiest die te zien en te horen was op het podium van de Box, was de Canadese Jason Sharp. Hij had alleen maar lof over het festival en nog voor hij aan zijn set begon, vertelde hij ons dat het een “real treat” was om hier te mogen spelen. Sharp ging aan het werk met de feedback van de microfoon en maakte hier muziek van. Hij maakte iets lelijks tot kunst. De muziek deed ons denken aan een stille zee, die dan vaak abrupt werd verstoord door de feedback.
Na zijn optreden begaven we ons naar het AB Salon. Refree was samen met Yonatan Gat afgezakt naar de Belgische hoofdstad, in het kader van de tak:til label night die voor de tweede keer plaatsvond. In het Salon speelde hij op de laatste dag maar liefst drie sets, waarvan we er eentje meepikten. De show van de Spaanse muzikant was gevuld met tonen die we van het zuiden gewoon zijn: prachtig mysterieuze gitaren.
Hij had zijn nieuwste album ‘La otra midad’ meegebracht, waaruit hij heel wat nummers plukte. Ook schreef hij een jaar geleden de soundtrack voor de film ‘Entre dos aguas’, dat gefilmd is in noord-Spanje, een arme, maar getalenteerde streek. Hij illustreerde deze uitleg aan de hand van het titelnummer, waarin we een jongetje horen zingen. ‘Niño perdio’ was de krachtige afsluiter van Refree’s set, waarbij hij het niet enkel hield op akoestische gitaar, maar ook zijn elektronische effecten voor de laatste keer nog eens bovenhaalde.
En van de ene tak:til artiest naar de andere: Yonatan Gats show werd geopend door een knappe drumsolo. Minuut na minuut vulde het podium zich meer en meer met allerlei instrumenten en na een tiental minuten barstte de show echt los. Het eerste nummer was een opbouw naar een korte maar krachtige climax, waar het tweede nummer ons dan weer meenam naar diep in de Amerikaanse regenwouden, waar we samen met de lokale stammen dansten op de drums.
Yonatan Gat werd verboden zijn eigen muziek te spelen in zijn land, Israël, waarop hij besloot naar New York te verhuizen. In zijn muziek hoorden we invloeden van de twee plaatsen. Aan de ene kant het moderne en industriële van de westerse wereld, aan de andere kant het mysterieuze en oosterse. Gat tekende voor de meest veelzijdige show van de laatste avond. Met ‘Echo sunset’, een lied dat klonk alsof we een uittocht maakten uit een westerns dorpje, maakten ook wij onze uittocht uit de AB Box.
In de AB Club zetten we ons even neer om te genieten van de muzikale kunsten van Kelly Moran. Hoewel ze haar vleugelpiano had meegebracht, moest je jou niet verwachten aan klassieke muziek. De visuals op de achtergrond namen ons mee op een psychedelische trip, een uit de hand gelopen sprookje. Het werd een show om heerlijk op te ontspannen en op te laden, want dé show van de avond moest nog komen.
Foto’s Whispering Sons door Joren Van Utterbeeck
Die show van de avond was weggelegd voor Whispering Sons, dat het festival mocht afsluiten. Met ‘Stalemate’ en ‘Got a light’ kozen ze voor een rustige opener, maar met ‘Alone’ en ‘White Noise’ zetten ze een feestje op gang. De band die een maand geleden het Leuvense Depot nog deed dansen, deed nu hetzelfde met de AB Box, al waren de danspasjes hier wat subtieler.
In ‘Skin’ zingt Fenne Kuppens “we were not wasting time“. Wel, wij ook niet tijdens deze show. Ze brachten de Box in vervoering met gitaarsolo’s en hun eigengemaakte postpunk. In het begin was er tijdens ‘No time’ misschien wat nervous laughter bij hen die de muziek niet goed kenden, al zijn wij ervan overtuigd dat ze wanneer afsluiter ‘No image’ ingezet werd, iedereen overtuigd hadden.
In de Ancienne Belgique kun je binnenkort L’Or Du Commun (12/04), Nelick (12/04) en Mahalia (18/04) aan het werk zien. Een volledig overzicht vind je op de website van de zaal.