Yes Lawd. Anderson .Paak pakte alles en iedereen in en bewees in de Ancienne Belgique dat hij de man van de toekomst is. En eigenlijk ook al van het nu, want wie zo een prestatie kan neerzetten, verdient nog meer aandacht. Zijn beide albums ‘Malibu’ en ‘Venice’ zijn gevuld met steengoede nummers die live volledig tot hun recht kwamen.
Als een fervente dirigent zweepte de Californische wonderboy de kolkende massa op. Menig rapper laat zich vaak verleiden tot overdreven gezeur naar het publiek toe. Dat was niet het geval bij deze uitermate charismatische zanger. Hij had ook niet veel nodig: zelfs het bescheiden “ça va Brussels” werd uitzinnig onthaald. De shout-out naar zijn moeder gaf hem bovendien het aandoenlijke aura van een brave, lieve jongeman. Er was geen opvallende outfit, bij de man in het simpele witte t-shirt draait het enkel om de muziek.
Anderson .Paak is veel meer dan een roekeloze rapper. Hij beschikt over een klok van een stem die zowel lange uithalen als supersnelle flows aankan. Puur goud. De met soul doorspekte set bood genoeg mogelijkheden om te excelleren. Zijn laatste langspeler ‘Malibu’ is een allegaartje van hiphop, funk en soul, en ook live werden we van de ene groove in de andere gegooid. Het prikkelende duo ‘Season/carry me’ en ‘Put Me Thru’ toverde de AB om tot een zwoele danstempel. ‘The bird’, zijn vreedzame ode aan jazzmuzikant Charlie Parker was de stilte voor de storm: publiekslieveling ‘Am I Wrong’ liet niemand onberoerd. Anderson aanschouwde het waanzinnige schouwspel. Hij kon de wereld aan.
De nummers van op zijn eerste plaat Venice werden iets minder glorieus onthaald, wat niet wil zeggen dat ze nog steeds voor een vloedgolf aan dansende lijven zorgden. Het anthem ‘Luh you’ werd tot op de laatste rijen meegebruld. De liefde spatte er vanaf, de zon zat in ons hoofd. Zijn absolute bangers ‘Milk ‘n honey’ en ‘Drugs’ werden bewaard tot de bis, waar ze iedereen lieten zweten als otters.
De features van onder andere Schoolboy Q en Talib Kweli werden vervangen door instrumentale intermezzo’s, die zelden te lang waren, waardoor onze aandachtspanne miniem wegebde. Om de beurt soleerden de leden van The Free Nationals, de begeleidingsband van .Paak, op uitmuntende wijze. De gitarist vuurde riffjes à la Funkadelic af en beroerde zijn gitaar alsof hij een sensuele dans met zijn wederhelft uitvoerde. De toetsenist zorgde met een autotune overgoten stem voor de hoogste noten op het album.
Toch bleef de hoofdrol voor Paakie himself. Zijn stem en onuitputtelijk energie zijn niet eens zijn enige troeven. Hij bleek ook nog eens een begenadigd drummer. Ronduit indrukwekkend bleek het om te zien hoe hij zijn instrument beheerste en tegelijk een geweldige show wist op te voeren. Met ongekende slagkracht en vitaliteit lanceerde hij het ene opzwepende ritme na het andere.
Energy carry on and on and on. Anderhalf uur lang speelden Anderson .Paak en zijn kornuiten; misschien net iets te lang. Niet dat het optreden kleurloos werd, maar 90 minuten dansen, vraagt veel van een mens. De uitgebreide setlist gaf zelfs ruimte voor ‘Suede’, een nummer van Paaks zijproject Nxworries. Smooth like a motherfucker. Alsof het nog niet sensueel en sexy genoeg was.
Iedereen die erbij was, voelde de unieke sfeer. De extatische menigte zat vervat in een bad vol liefde. I think I luh you, fuck that, I know I do.