De Amerikaanse singer-songwriter Angel Olsen stond na de release van ‘Burn your fire for no witness’ (hoog scorend eindejaarslijstjesmateriaal) al in Brussel. We herinneren die performance in de AB Club als heel nors en te kort. Soms leek de strenge blik van Olsen toen boze-schoonmoeder-proporties aan te nemen terwijl ze net over een sneeuwwitjessnoetje beschikt. Het ging zelfs zo ver dat we in ons boekje ‘muzikaal sterk, onderkoelde sfeer’ noteerden. We onthielden hieruit vooral ‘muzikaal sterk’, want met ‘My woman’ leverde de muzikante dit jaar een misschien nog betere plaat af dan de vorige en gisterenavond stonden we uiteraard netjes op post voor haar concert in de Orangerie van de Botanique.
Foto’s van Caroline Vandekerckhove.
Wat was er anders deze keer? Olsen heeft haar band uitgebreid naar vijf muzikanten die strak in het lichtblauwe pak gegoten waren en ze kwam bovendien zelf met een glittervestje af. Het zestal opende de set met ‘hitjes’-combo ‘Never be mine’, ‘Hi-five’ en ‘Shut up kiss me’, wat flink de vaart in het optreden stak. Na afloop daarvan kregen we naar goede gewoonte iets onvriendelijks als “zo, dat hebben we dan ook al weer gehad”, waarop de band aan de slag kon met het tragere werk. Traag hoeft echter niet saai te betekenen, zeker niet in het geval van Angel Olsen. Nummers als ‘Sister’ en ‘Windows’ zijn prachtige slow burners die opbouwen naar een bevredigend hoogtepunt (misschien gebruikt ze wel net iets te vaak datzelfde trucje?). Het Belgische publiek is een geduldige, aandachtige luisteraar en dat ontdooide Olsen ietwat. Ze gooide enkele droge mopjes tegen ons aan en gaf aan dat ‘Not gonna kill you’ haar weer wakker had gemaakt. De song zette bovendien de eindspurt in. In een sneltempo volgden nog ‘Forgiven/forgotten’ en ‘Give it up’, waarna Olsen haar muzikanten het geheel liet afmaken.
Er stond een tot dan toe nog onaangeroerde synth op het podium, dus de bis liet zich wel raden. Met z’n drietjes werd ‘Intern’ ten berde gebracht en het was een voorbode voor absoluut hoogtepunt ‘Woman’. Dat kon niet anders dan ons met een goed gevoel huiswaarts sturen, al hadden we eenzelfde effect gehad als iemand gewoon de cd opzette. Olsen en haar muzikanten kwamen namelijk wat apathisch over en stonden daar precies enkel omdat ze er voor betaald werden. Gelukkig maakte dat gouden keeltje veel goed, zodat we volgende met plezier weer een ticketje voor haar show kopen.
Ook van een prachtige, rustgevende stem voorzien, was het voorprogramma Little Wings. Kyle Field en zijn twee bandleden (allemaal in groene t-shirt en beige broek) brachten kwaliteitsfolk met een kleine hoek af. Zo zette de veertiger voor een bepaald nummer zijn gitaar aan de kant en begeleidde hij – een beetje geen blijf wetend met zichzelf – z’n teksten met ongemakkelijk, zich herhalende gebaren. Met z’n gitaar omgesnoerd voelde Field zich wel thuis op een podium en bracht hij ons iets oprechts en geloofwaardigs. We onthouden dat we ‘m opzetten op ons volgende dinertje met muziekminnende vrienden.
De Botanique programmeert binnenkort onder andere Jamie T (5.11), Band Of Skulls (6.11) en Merchandise (7.11). Een volledig overzicht vind je op de site van de zaal.