Anna Calvi brengt meer solo’s dan statements in Trix

door Mattias Goossens

Anna Calvi speelde zondagavond voor de tweede keer in nog geen drie maand tijd in ons land, nadat de Botanique zich eind oktober al aan haar voeten smeet. Stak ze toen nog van wal met werk van haar debuutplaat, dan stond derde en recentste album ‘Hunter’ in Trix vooraan. Dat album bevat minder statements dan zijzelf (of Herman Brusselmans) beweert, en het was bijgevolg slim om op het podium vooral de nummers voor zich te laten spreken. Het liefst nog met virtuoze solo’s en verbeten gitaaruithalen. Dat alles gehuld in haar typerende rode waas, alsof ze persoonlijk de bloedmaan opriep.

Foto’s door Caroline Vandekerckhove

Met het titelnummer van haar jongste plaat en het dromerige ‘Swimming pool’ sloeg Calvi opvallend genoeg eerst enkele gevoelige snaren aan. Het was pas in het potige ‘Paradise’ dat ze op haar Fender Telecaster begon te rammen, terwijl multi-instrumentaliste Mally Harpaz met een strijkstok een cimbaal te lijf ging. ‘As a man’ ging op dat elan verder, terwijl een subtiele xylofoon overstemd werd door donderende drumsalvo’s.

Het spelen met die dynamiek tussen zacht en hard keerde ook terug in de opbouw van de show. Met een verbeten blik zette ze in haar eentje ‘Wish’ in, terwijl een klein deel van het publiek wat ongemakkelijk probeerde meeklappen tot de drums invielen. Met haar microfoon in de ene hand en haar gitaar aanslaand met de linker zocht Calvi de rand van het podium op om er indringend in de vele op haar gerichte smartphonecamera’s te staren. Nog fotogeniek: hoe ze met enkel haar stem, gitaar en een ventilatiesysteem in overdrive doorheen ‘No more words’ schreed.

Ze wisselde daarna werk van haar debuut af met ‘Hunter’-nummers. Het solo ingezette ‘Suzanne and I’ en mét een solo ingezette ‘I’ll be your man’ gaven haar de ruimte om haar stembereik te etaleren, terwijl sterke single ‘Don’t beat the girl out of my boy’ en het broeierige ‘Alpha’ hier en daar een vuist in de lucht deden schieten. “I’m an a-a-alpa, I divide and conquer” zong ze, steeds meer neigend naar het tweede.

Na een uur spelen dook de band even de coulissen in voor een korte hydratatiepauze, om snel terug te keren met oudjes ‘Desire’ en Suicide-cover ‘Ghost rider’. In die afsluiter mocht haar stem eindelijk even ruw raspen als haar gitaarspel, en ze perste een laatste keer alles uit haar instrument. Afscheid met een knieval en kushandje: klasse.

In Trix kan je binnenkort terecht voor The Japanese House (28.01), The Wombats (06.02) en Belgisch showcasefestival We Are Open (08 & 09.02). Een volledig overzicht van alle concerten vind je op de website van de zaal.