Dé onmisbare afspraak in je voorjaar heet Rewire en vindt plaats in Den Haag. Dat is eigenlijk geen nieuws: het Nederlandse festival onderscheidt zich al jaren van andere evenementen – en dan zeker de Belgische. Het voorbije weekend waren we te gast in Nederlands officieuze hoofdstad en zagen we een editie die het alternatieve en het inventieve op allerlei manieren wist te vieren.
Dat al die coole progressieve muziek niet zou bestaan zonder voorlopers als Slowdive weten ze bij Rewire maar al te goed en dus mocht de band rond Rachel en Neil de rol van grote headliner en publiekslokker vervullen. De juiste band op het juiste moment programmeren is een essentieel onderdeel van het festival en – zoals je ongetwijfeld al hebt opgevangen – kon je het zo net voor de release van een vierde langspeler (de eerste sinds de shoegazers’ comeback) wel een ideaal moment voor een Slowdive-show noemen.
Zo goed als drie jaar geleden bij hun terugkeerconcerten wisten de Britten deze keer het moment niet te grijpen. Dat het element van verrassing ontbrak is waarschijnlijk een van de moeilijker vast te stellen verklaringen, verder bleek anderhalf uur kippenvel creëren misschien niet onlogisch onmogelijk. Het belemmerde de shoegaze-grootheden ook niet om in hun typisch stijlvolle werkwijze een uitstekende set neer te zetten. Het zwaartepunt daarvan lag aan het einde van de reguliere set met de belachelijke sterke combo van ‘Alison’, ‘She calls’ en die waanzinnig goede Syd Barrett-cover ‘Golden hair’. Tussenin hoorden we ook nog ‘Sugar for the pill’ dat bevestigde dat die nieuwe plaat maar beter serieus genomen wordt.
Een andere legendarische, maar iets minder alom gekende groep die op het festival ontvangen werd, is This Heat – voor de gelegenheid aangevuld met leden van Thurston Moore Band en Grumbling Fur, en vermomd in de gedaante van This Is Not This Heat. Zij brachten eveneens een overtuigende set en toonden dat de oudere generatie postpunkers niet moet onderdoen voor de nieuwere lichting. In tegenstelling: aan vuur was er geen gebrek bij de altijd al zo hevige artrockers en waar nodig wist de groep gepast een versnelling hoger te schakelen met z’n ingewikkelde maar doeltreffende protestnummers. Hier en daar viel een minpuntje te noteren tijdens een overbodige jam en ook van de weinig flitsende lichtshow was ik niet meteen onder de indruk – toch toonde This Heat zich vooral een veel te weinig erkende cultband met nog steeds passie en durf.
De juiste band op het juiste moment boeken is natuurlijk nog wat moeilijker wanneer het niet over een groep gaat die zichzelf al bewezen heeft. Gelukkig is dat net waar Rewire zich in onderscheidt. Neem nu Gaika, de Londense rapper die vrijdagavond voor een van de opvallende hoogtepunten zorgde met z’n donkere patois-grime, met een mooi platencontract bij Warp op de rand van de doorbraak staat en met elke nieuwe show zijn live-reputatie flink de hoogte injaagt. Hij is zeker niet de eerste om invloeden van the islands te smokkelen in zijn Britse hiphop, maar doet dat wel met een ongeziene flair en een verfrissende experimenteerlust – geen wonder dat hij tot het selecte vriendenclubje van Dean Blunt behoort. Op het podium wist de muzikant doorheen kleverige, ontmenselijkende autotune het publiek op te ruien, wat leidde tot het meest uitbundige optreden van de eerste dag.
Moeilijker dansen was het dan bij Arca, die met een dj-set geruggensteund door live-visuals van Jesse Kanda de eerste avond mocht afsluiten. Met een spectaculaire en brutale platenkeuze en draaiwijze choqueerde Ghersi een groot deel van het publiek, dat dan ook aan het einde van de show flink uitgedund achterbleef. Lekker eigenwijs en met weinig medelijden voor de toeschouwers switchte de rebelse artiest tussen genadeloze noise en brutale baile funk. De manier waarop hij alles aan mekaar weefde was verbluffend: zoals steeds bij Arca voelde je vooral dat het klopte, terwijl het objectief bekeken eigenlijk nergens op zou kunnen slaan. Vaak was er dan ook op verschillende lagen vanalles aan de gang en gaf het geheel een bevreemdend en bevrijdend gevoel. De stijl deed nog het meest denken aan die van Total Freedom en andere GHE20G0TH1K-dj’s, maar bleek toch nog wat uitdagender en verrassend ver verwijderd van de dominante Bala Club- en Staycore-sound die momenteel in zijn scene heerst. Nummers herkennen was dan ook een opgave: hier en daar was er een gemuteerde eigen instrumental, collega Anthony herkende nog een stukje Rabit en Mala.
Hoe dan ook merkte je gewoon dat het allemaal heel Arca was: de ambiguïteit, de Zuid-Amerikaanse invloeden en de donkere ondertoon klonken niet onbekend in de oren. Luisteraars en toeschouwers mentaal en fysiek uitdagen, hun grenzen verleggen: dat is ook een terugkerende factor in Ghersi’s werk en mocht ook niet ontbreken in deze superpersoonlijke dj-set. Wat normaal, natuurlijk en gepast wordt beschouwd in het leven en op de dansvloer, werd kritisch geëvalueerd in de progressieve mix van geluiden én in de visuals van Jesse Kanda. Allerlei beesten kwamen voor in de heel soms schattige, maar vaak verwarrende en weinig aangename beelden: een duidelijke reminder dat muzikale openmindedheid hier hand in hand ging met algemene ruimdenkendheid. Zo was Arca misschien nog meer denken dan dansen.
Ook Lorenzo Senni – een ander hoogtepunt tijdens de briljante openingsdag – bracht een uitdagende set waarop het moeilijk was om danspasjes te coördineren. Zijn pointilistische trance kan wel eens verrassend invloedrijk blijken en met ‘Persona’ bracht hij vorig jaar een ijzersterke ep uit die misschien nog niet de erkenning krijgt die hij verdient. Naadloos ineen gemixt zorgden de nummers samen nog meer dan op plaat voor een overweldigende ervaring, waarbij de impact van de ratelende synthklanken enerzijds de breinpret van idm en anderzijds het uitbundige van edm evoceerde. Zijn drum- en climaxloze geluid irriteerde wellicht evenveel mensen als het er amuseerde – een beetje controverse kan af en toe geen kwaad.
Op Rewire is er binnen het ontoegankelijke aanbod altijd genoeg plaats voor donkere acts. Bekendere blikvangers op dat vlak waren Swans en Pharmakon, maar ook tussen de talrijke elektronische namen zat er heel wat aantrekkelijke duisternis. Blanck Mass is er eentje die eruit sprong: het zijproject van Fuck Buttons’ Benjamin John Power heeft net een sterke langspeler uitgebracht en de Brit kwam die voorstellen op het vermaarde Nederlandse festival. Met z’n stevige set was de producer maar een van de zovelen die de decibels richting een in België ongebruikelijk hoog aantal stuurde. Hij verantwoorde al dat lawaai wel met een heerlijk pompende show die perfect de balans tussen vrijzinnige noise en explosieve dansvloergensters vond. Ver weg van het bekende Fuck Buttons-geluid ging Power zelden, desalniettemin voelde het optreden als een meer hedendaagse update van dat ooit zo baanbrekende geluid.
Nog meer opgepompte sketchy electronica was er de tweede dag te horen op de techno-avond van het festival. Terwijl het genre momenteel zijn stijle mainstreamopmars verderzet, programmeerde Rewire (natuurlijk) de meer tegendraadse en interessante kant van het brede technospectrum. De ontdekking van de avond was voor mij Aurora Halal: een Amerikaanse artieste die live een heel dikke, nerdy sound uit haar knopjes wist te toveren. Een vette streep acid liep doorheen de sterk opgebouwde en naar het einde toe steeds meer uitzinnige set: zo wist ze perfect de zaal klaar te maken voor meer straightforward klanken van SHXCXCHCXSH en Helena Hauff, terwijl ze het avontuurlijke van opener Kassem Mosse behield.
Een perfecte synthesis van drie dagen Rewire hoorden we zondag in de vooravond bij SUMS, een nieuw project van Kangding Ray en Barry Burns (van Mogwai). Qua geluid viel de alternatieve schoonheid van Slowdive te herkennen in de postrockinvloeden, weerklonk een dosis Forest Swords in de sterke opbouwen en resoneerden Blanck Mass’ explosieve klanken in de zinderende apotheose. Meer nog vatte het optreden de driedaagse in zijn geheel samen met een avontuurlijk karakter dat het onbekende aan het bekende koppelt, met een scherpe programmering die de spannendste bands in première aan een groot publiek voorstelt en met experimenteerzin die verschillende progressieve stijlen samenbrengt en er een groot feest voor houdt, zij het vaak in een obscuur en donker jasje.