Cactusfestival 2018 schakelt een versnelling hoger op dag twee

door Michelle Geerardyn

Na een matige vrijdag beloofde de tweede dag van Cactusfestival ons de eerste hoogtepunten van het weekend te bezorgen. En laat de kunde van Cactus om nooit teleur te stellen nu net een zekerheid zijn in het leven, want onze verwachtingen werden keurig – maar niet volledig – ingelost.

Témé Tan deed gisteren precies waarvoor hij gekomen was: vroege enthousiastelingen trakteren op een rondje ochtendgymnastiek. Dansende lijven werden aangestuurd met een minigitaar voor maxipret, zijn loopstation en een karrevracht charme. Hij kreeg mensen aan het zingen tijdens ‘Améthys’ en stond zich zelf ook kostelijk te amuseren. Afsluiten deed hij met ‘Cariña’, een liedje voor de film over Molenbeek ‘Rosie & Moussa’. Sympathathieke kerel. (Michelle)

We choose the way be’ll be remembered” zong Her, en in dit geval was dat voor vele vroege bezoekers een van de ontdekkingen van deze editie. Het openingsnummer was natuurlijk ook een verwijzing naar Simon Carpentier, de vorig jaar aan kanker overleden mede-oprichter. Aan hem werd ‘Blossom roses’ opgedragen, terwijl frontman Victor Solf doorheen het optreden regelmatig de handen richting hemel richtte. Dit was echter geen trieste uitvaartplechtigheid, want het ophitsende en uitnodigende ‘Swim’ en zeker het langer dan vijf minuten uitgerokken ‘Five minutes’ mikten met veel precisie op de heupen. (Mattias)

Tune-Yards stuiterde een uur lang over de toonladder, geholpen door haar energieke drummer en beheerste bassist. Merrill Garbus trommelde ondertussen haar eigen drumloops bij elkaar en verknipte en verdraaide haar eigen stem geregeld. Zo belandde haar muziek ergens tussen Afrikaanse grooves en Bulgaarse keelzangen terwijl ze zelf met haar kanariegele kleed en appelblauwzeegroene haardos op een leerkracht plastische opvoeding leek die een muzikale carrière was nagejaagd. Heel vermakelijk, al verloor ze zich soms iets te veel in experiment en repetitie, wat de afstand naar het publiek toe vergrootte. Maar zelfs een ‘Gangsta’ dat door de hakselaar gehaald wordt, blijft dansbaar. (Mattias)

Wat Air Traffic in nostalgische termen betekent voor de een, is Intergalactic Lovers voor de andere. De immer innemende Lara Chedraoui stond zich weer volledig te geven tussen haar eerder statische bandgenoten. Dat miste zijn effect niet want in tegenstelling tot het door voetbal beroofde Tune-Yards, stonden de planken voor hen aardig gevuld. Publiekslievelingen ‘Delay’ en ‘Shewolf’ werden gretig onthaald en het jagende ‘Northern road’ trok de set open. Helaas bleef de spanningsboog niet gespannen en verdween de vaart tijdens het materiaal van jongste plaat ‘Exhale’. Misschien zou een metamorfose of een reisje naar een ander sterrenstelsel deze band wel deugd doen. Desalniettemin altijd een meer dan fijn terugzien. (Michelle)

Natuurlijk was ‘(No one know me) Like the piano’ hét knuffelmoment van deze bijzonder knuffelbare Cactusdag. Als Sampha één ding bewees, dan wel dat je met enkel drumvellen en keyboardtoetsen óók gevoelige snaren kunt raken. Soms solo maar meestal met band mepte hij zich doorheen zijn set. Het spectaculairst was dat in ‘Happens’, waarin de volledige band enkele trommels te lijf ging. Wat eerder in de set ging ‘Plastic 100°C’ naadloos over in ‘Hold on’ van SBTRKT, de producer waarvan hij aanvankelijk de belangrijkste zangstem was. Het duurde niet lang voordat ook wereldsterren als Beyoncé, Frank Ocean en Drake bij hem kwamen aankloppen. Voor die laatste leverde hij ‘Too much’ en ‘4422’, twee nummers die hij zaterdag met veel overgave zélf bracht. (Mattias)

Charlotte Gainsbourg vermaakte zich duidelijk in Brugge, maar de vonk sloeg te weinig over.  Na een gezapige start zette Gainsbourg wat meer vaart in haar nummers. Ze sprong – elegant, uiteraard – recht vanachter haar piano bij ‘Heaven can wait’ en verstopte zich haast achter een van de lichtgevende kaders die op het podium stonden. Even gracieus schakelde ze ook tussen Engels en Frans, al werd die laatste toch de voertaal tijdens de spaarzame gesprekjes met het publiek.

‘Paradisco’ toverde het park om tot een disco met krakende houten dansvloer dankzij een wel erg groovende baslijn. Het feest bleef helaas niet duren, want er volgden al snel meer pianoballads. Dat de setlist nagenoeg identiek was aan die vanop Les Nuits Botanique droeg ook niet bij tot de spanning. Geen verrassing dus, toen er plots een flard ‘Runaway’ van Kanye West passeerde alvorens afsluiter ‘Lemon incest’ in te zetten. (Mattias)

Arsenal is zowat de laatste band die we van arrogantie zouden beschuldigen. Toch werd de set geopend door een reeks verontschuldigingen voor de late aanvang. Geen probleem, feesten ging Arsenal ook perfect af zonder functionerende geluidstafel. Het voornaamste symptoom van de technische problemen was het gefriemel aan de in-ears maar het dansen werd er niet om gelaten. Hoogtepunten als ‘Estupendo’ en ‘Saudade’ werden vakkundig doorweven met nummers van ‘In the rush of shaking shoulders’. We hebben ze hier al scherper meegemaakt maar deze band blijft puur programmatiegoud op Cactus. De vele flamingo’s op de achtergrond konden het prima vinden met de opblaasexemplaren waarmee kinderen al heel het weekend over het terrein rondhossen. (Michelle)

Feilloze live performances op YouTube en een verzameling bijzonder meezingbare nummers kietelden onze nieuwsgierigheid voor deze afsluiter. Samen met de rest van het uitverkochte park hielden we onze adem in voor de stemmenstorm die zou komen. Helaas leek het alsof Emeli Sandé de kapotte geluidstafel van Arsenal had laten staan en dat zij er een pak meer last van had. Of was ze misschien verkouden? Wat de reden ook moge zijn, de teleurstelling werd met ieder nummer groter. Meestal is het geen al te goede zaak als een artiest weggespeeld wordt door de band maar gisteren mocht Sandé blij zijn dat haar podiumgenoten dat deden. Zowel in de hoogtes als in de laagtes moest ze elke vezel in haar lijf in een bocht wringen om de noten iet of wat in de juiste richting het Minnewaterpark in te sturen. De impact waarvoor we ons schrap gezet hadden kwam niet, het bleef bij stilte voor de storm. Een stilte die wel evenveel vernietiging teweegbracht. (Michelle)