Cocaine Piss mag zichzelf ondertussen tot één van de punktrotsen van België rekenen. Hun lawaaierige songs hebben zelden meer dan anderhalve minuut nodig om cynisch of absurd komisch hun punt te maken. Gisterenavond deed dit vierkoppige collectief Gent aan.
Het Spaanse Perro moest door gezondheidsproblemen verstek geven, dus was het eerst de beurt aan Peuk. Dankzij het redelijk fantastische, zelfgetitelde debuut van de Belgische band keken we uitzonderlijk hard naar een voorprogramma uit. En we waren duidelijk niet alleen, getuige de al uitpuilende concertzaal. Peuk begon dan ook weerzinwekkend: het was een drietal met de uitstraling van Nirvana en de songs van een door de modder gerold Courtney Barnett. De muziek van Peuk is stevig en ligt bovenal goed in het oor; zie hiervoor bijvoorbeeld het verrassend toegankelijke ‘Cave person’. Naarmate de set vorderde verzoop hij echter een beetje. Bij het publiek leek de aandacht te verslappen en de band ging hier te veel in mee door veeleer te beuken dan te musiceren. Al te vaak vluchtte de groep zo gemakzuchtig in door distortion getekende uitweidingen. Afsluiten met een klepper als ‘Hangman’ maakte gelukkig veel goed: over het geheel had Peuk al bij al moeiteloos de keuring dorstaan.
Een halfuur later was Cocaine Piss aan zet. Ze begonnen met ‘Sociopathic friend’: vlijmscherp gespeeld maar de euvels vanop hun recentste worp, ‘Passionate and tragic’, bleven oorspronkelijk nooit veraf. Aurélie Poppins was nog meer dan op plaat de frontvrouw maar miste de, misschien iets te veel geanticipieerde, hysterie; de glitterkostuumpjes van de muzikanten vervielen door een gebrek aan overtuiging in ietwat zielige ‘Willy’s en Marjetten’-afdanksels. Als je de waanzin over je afroept moet je het namelijk natuurlijk ook waarmaken in de performance.
Foto’s Joren Van Utterbeeck
Tijd maakte evenwel duidelijk dat de Waalse band hiervoor een inloopperiode nodig had. Hoe verder Cocaine Piss in hun set geraakte, des te innemender ze werden. Poppins balde haar spieren, sjiekte ostentatief, dook het publiek in, schreeuwde de fans nonsensicale Frans-Engelse bindteksten toe, en stond nog geen minuut na d’r optreden nederig merchandising te verkopen. Zo klikte uiteindelijk toch de ironisch aangebrachte maatschappijkritiek met de waanzin en de korte, krachtige songs. Als rancune met een schaterlach of een met glitters besprenkelde middenvinger. Hoogtepunten waren dezelfde als op hun laatste plaat. ‘Body euphoria’, aangekondigd als “the saddest song we’ve ever written”, en extreem korte afsluiter ‘My cake’. Van die laatste had je pas tien seconden na afloop door dat hij überhaupt begonnen was. Deze abrupte stop liet de zaal tegelijk onderkoeld en overweldigd achter; Cocaine Piss speelde minder lang dan z’n voorprogramma maar liet uiteindelijk een best verpletterende indruk achter. Licht gedesoriënteerd en verdwaasd konden we huiswaarts keren.
Cocaine Piss kwam kortom als een dieselmotor op gang. Het raasde wisselvallig door de Centrale, als een wispelturige windhoos.
Volgende week spelen Novastar (23/04, Handelsbeurs), Ora the Molecule (26/04, Trefpunt) en Roland (26/04, Minard) in Gent. Voor een volledig overzicht van aankomende optredens kan je op de site van Democrazy terecht.