De derde en laatste dag van Couleur Café bracht een eclectische mix van genres en emoties. Hiermee bevestigde het festival zijn reputatie als cultureel smeltkroes opnieuw. Onder een zwoele Brusselse zon en de geur van wereldkeuken, werd het publiek getrakteerd op een line-up die zowel de dansspieren als het hart een laatste keer beroerde.
Camille Yembe bewees op Couleur Café dat ze meer is dan een belofte. Met haar mix van Franstalige indiepop, soul en elektronische invloeden bracht ze een meeslepende set die zowel intiem als krachtig klonk. Hoogtepunten waren het vurige ‘Bruxelles brûle’ en publieksfavoriet ‘Trop tard’, waarin haar band schitterde met een jazzy outro.
Nieuw werk als ‘Éclipse’ toonde haar experimentele kant, zonder de connectie met het publiek te verliezen. Yembe’s stem – breekbaar en krachtig tegelijk – droeg elke emotie met precisie. Ze sloot af met ‘Encore’. En het publiek? Dat wilde inderdaad meer. Met veel trots kondigde ze dan ook een concert aan in de botanique, op 17 oktober later dit jaar. Nieuwe fans weten dus meteen waarheen om haar nog een keer opnieuw te bewonderen.
Op de Fox Stage bracht Tshegue een rauwe, percussieve show die balanceerde tussen punkenergie en elektronische tribal vibes. Het duo wist het publiek te betoveren met hun unieke mix van Congolese ritmes en Parijse attitude.
Eén van de meest verrassende momenten kwam daaropvolgend van Kokoroko. De band mengde op de Green Stage hun Londense afrobeat-jazz met een warme, bijna meditatieve sfeer. Hun set was een ode aan samenspel en subtiliteit, en bood een rustpunt in de drukte van het festival.
Dikke bewees op Couleur Café waarom hij tot de top van de Belgische hiphop behoort. Zijn set op de Green Stage was een krachtige mix van trapbeats, introspectieve tracks en publieksfavorieten als ‘130 kilo’ en ‘Hardwerkende armen’.
Muzikaal viel vooral de balans op tussen zware trapbeats en meer introspectieve producties. Dikke’s stem – diep, beheerst en altijd verstaanbaar – kwam perfect tot zijn recht in de openluchtsetting. Zijn liveband gaf extra punch aan nummers die op plaat al krachtig klonken. Live kregen die echter nog meer adem.
Denzel Curry was de abosolute droomafsluiter van deze editie. Hij toverde de Red Stage om tot een broeierige moshpit vol adrenaline en maatschappijkritiek. De Amerikaanse rapper bracht een set die balanceerde tussen rauwe trapenergie en introspectieve lyriek, met een indrukwekkende selectie uit zijn recente werk.
De show opende furieus met ‘ACT A DAMN FOOL’, meteen gevolgd door publieksfavorieten als ‘RICKY’ en ‘HIT THE FLOOR’. Met ‘Walkin’ en ‘BLACK FLAG FREESTYLE’ toonde Curry overugens zijn veelzijdigheid. Van filosofische reflecties in de pen tot vlijmscherpe bars over identiteit, geweld en overleven in een gebroken systeem – die hij met veel energie over het publiek monsterde.
Halverwege de set bracht hij een vurige versie van ‘GOATED.’, gevolgd door het explosieve ‘DIET_’ en ‘SUMO | ZUMO’, waarbij de beats zwaarder en de mosh pits steeds intenser werden. Het slotakkoord was ronduit vernietigend: ‘Hot one’, een a capella-versie van ‘Ultimate’ die de adem deed stokken, en het donkere ‘Clout Cobain’ als finale uppercut. Zelfs een poging om de menigte te splijten voor een cover van ‘Bulls on parade’ (origineel van Rage Against the Machine) miste zijn doel niet door gebrek aan energie, maar door de pure overdaad van de vorige.
Wat Denzel Curry’s optreden zo memorabel maakte, was niet alleen zijn technische beheersing of zijn charisma, maar vooral de inhoudelijke lading van zijn teksten. In een festivalcontext waar escapisme vaak de boventoon voert, bracht hij een broodnodige dosis realiteit — zonder de vibe te verliezen.
Couleur Café 2025 sloot met Denzel Curry af met een gevoel van verbondenheid en muzikale rijkdom. Dag drie bewees dat het festival niet alleen een podium is voor gevestigde namen, maar ook een plek waar nieuwe geluiden en verhalen tot leven komen. Een waardige afsluiter van een weekend vol ontdekking, dans en cultuur.