Courtney Barnett brengt openhartigheid voor hardhorenden in de Ancienne Belgique

door Mattias Goossens

Het is moeilijk om niet met een gigantische grijns rond te lopen wanneer je net Courtney Barnett aan het werk gezien hebt. Haar spitsvondige teksten en ongedwongen slacker-houding deden haar uitgroeien tot een van de meest geliefde moderne vrouwelijke gitaarhelden. Op recentste album ‘Tell me how you really feel’ kiest ze voor een duisterder, ingetogener geluid dat live opgeklopt werd tot een potige variant. Openhartigheid voor hardhorenden.

Stadsgenoten Loose Tooth openden de set met alternatieve pop die recht uit de jaren negentig. De hese zang en uithalen van drumster Etta Curry deden denken aan The Cranberries, en meestal werd ze voor de zanglijnen bijgestaan door haar twee bandleden die zich ondertussen uitleefden op gitaar en bas. Met veel speelplezier en opgewekte nummers kregen ze de voorste rijen aan het dansen, al was er voor Nellie Jackson net niet genoeg ambiance om het publiek in te duiken. Dat verandert misschien bij een volgende show wanneer ze een album uithebben op Milk, het label van de hoofdact.

Net als op haar nieuwe album opende Courtney Barnett met de donkere intro van ‘Hopelessness’. Een logische zet bleek al snel, want ‘Tell me how you really feel’ werd van voor naar achter gespeeld. Eerst met enkel een rode spot gericht op de Melbournian, daarna trad ook de rest van de band in het licht. Het oorspronkelijke trio was uitgegroeid tot een kwartet met de toevoeging van Katie Harkins, die eerder al tourde met Wild Beasts, Sleater-Kinney en vorig jaar al bij Barnett speelde in de Sea Lice-band samen met Kurt Vile. Dankzij haar synths en extra gitaar kreeg de band een veel voller geluid, wat maakte dat de ingetogenere nummers vanop die nieuwste plaat ook een zaal als de AB konden imponeren, bijvoorbeeld in ‘Need a little time’.

Niet dat het een gemoedelijke avond was. Daar stak Barnett eigenhandig een stokje voor met haar ziedende gitaarspel. Het licht ontvlambare ‘Nameless faceless’ was een opsteker voor wie na de show een lange wandeling naar huis moest maken, en in ‘I’m not your mother, I’m not your bitch’ ontbond ze vervaarlijk schreeuwend haar duivels gehuld in een felrode gloed. ‘Walking on eggshells’ en zeker ‘Sunday roast’ namen wat gas terug en focusten meer op de subtielere muzikale accenten.

#courtneybarnett

Een bericht gedeeld door Gregory Goethals (@gregorygoethals) op

Na zo’n veertig minuten was het tijd voor ouder werk. Dat zou een gemakkelijke greatest hits-set opgeleverd kunnen hebben – want die heeft ze, ook al heeft ze slechts een album en dubbel-ep op de achterbank liggen. Het werd echter allesbehalve een bloemlezing uit de meest meezingbare nummers, al deed “a song about gardening” ‘Avant-gardener’ eerst nog anders vermoeden. Zo prijkten ‘Don’t apply compression gentrly’ en ‘Small popies’ op de setlist, en werden ‘Nobody really cares if you don’t go to the party’ en ‘Dead fox’ achterwege gelaten. ‘Elevator operator’ werd enthousiast onthaald, maar het was het door Barnett solo ingezette ‘Depreston’ dat het meezingmoment van de avond werd, gevolgd door een stevig ‘History eraser’.

In de bisronde kregen we nog het dromerige ‘Anonymous club’ dat de zaal bijna helemaal stil kreeg. Het contrast was des te groter met afsluiter ‘Pedestrian at best’, waarin Barnett de laatste zweetdruppels uit haar lijf speelde.

Courtney Barnett speelt en cureert dit najaar op Sonic City in Kortrijk.

In de Ancienne Belgique kan je binnenkort Pitou en Jay Som (05.06), J.I.D. & Earthgang (06.06) en All Them Witches (11.06) aan het werk zien. Een volledig overzicht en tickets vind je op de website van de zaal.