Na de opgewekte uitspattingen van doorbraakalbums ‘Star of love’ en ‘Cave rave’ hulde de stralende wereld van Crystal Fighters zich in een duisternis. Na de dood van drummer Andrea Marongiu namen we meer en meer afscheid van het geluid dat de Brits-Spaanse groep zo uniek maakte. Met ‘Everything is my family’ uit 2016 schoof hun onovertroffen combo van rave met Baskische folkinvloeden op naar generieke popsongs waaruit alle ziel is weggezogen. Recentste album ‘Gaia & friends’ brengt daar geen verandering in. Ondanks hun sterke livereputatie gingen wij dus met een bang hartje naar de Ancienne Belgique.
Het zestal trapte af met een schot in de roos: ‘I love London’. Helaas konden we geen spoor bekennen van vaste zangeressen Mimi Borelli en Laure Fletcher, maar stonden daar twee nieuwe exemplaren te huppelen langs weerszijden van frontman Sebastian Pringle. De txalaparta was het centrale muziekinstrument van de opstelling en bracht ons met ‘Follow’ nietsvermoedend terug naar de beginjaren, toen alles nog zo goed was. Ballonnen dansten in de lucht, het podium bedekt met een groen takje hier en daar. Pringle dirigeerde als opperhoofd één of andere rituele viering met een grote palmtak in z’n hand en gehuld in witte dierenhuiden.
Dit bericht bekijken op Instagram
‘Yellow sun’ was nog zo’n gekende voltreffer van de vorige plaat ‘Everything is my family’. Ook al was het nu in een donkere zaal van de Ancienne Belgique, op het podium was het één grote zonnestraling die helemaal tot aan de achterste zitplaatsen in de tribune reikte, en het publiek daar aan het bewegen zette. Warmte- en liefdepraatjes regen de nummers aaneen, want “love is all we need, love is all we got”. Diezelfde avond verbrak het publiek bovendien het wereldrecord van de meeste high fives per seconde, toen Pringle iedereen aanspoorde om met z’n buur zo veel mogelijk tegen elkaars’ handen te klappen.
Eindelijk kwam er wat nieuw materiaal met ‘Boomin in your jeep’, hoewel ondertussen ook al een jaar oud. Dat leek aanvankelijk nog wel te werken, want de menigte zong en danste aardig mee en verraste zelfs door een spontaan applaus in het midden van het nummer. Daardoor leek de kust veilig om een eerste nummer van de nieuwe plaat te spelen. Nogal voor de hand liggend volgde aankomend zomerhitje ‘Wild ones’: goed voor op de commerciële radio, totaal niet waarvoor we indertijd zijn gevallen voor Crystal Fighters.
Dit bericht bekijken op Instagram
Daarna daalden we verder af van de vertrouwde troon. ‘All my love’ zoog alle opgebouwde energie weg uit het publiek en kwam zeer moeilijk op gang. Hierna volgde een mislukte poging met ‘Runnin’’, uitgevoerd in een veel rustigere en tragere versie met piano. Hierdoor ging het nummer te zwaar doorwegen om onze ledematen te laten bewegen. Dat ging niet ongemerkt voorbij. Gelukkig pikte Pringle daar net op tijd op in met ‘All night’ en ‘Champion sound’. Naast nog een kleine omweg met ‘The get down’, sloten ze af met de kroonjuwelen. “It’s not over yet”, zei Pringle toen hij z’n ukelele erbij pakte. Natuurlijk volgden hier ‘You & I’ en ‘Plage’ als afsluiters.
Als we hieronder een kleine opstelsom maken komen we op een magere score van vier nummers van op ‘Gaia & friends’. Het lijkt erop dat de band nog geen afstand kan doen van zijn eerder vertrouwd materiaal, en dat het publiek niet klaar is voor ‘Gaia & Friends’, althans niet op het podium.
Crystal Fighters is goed waar ze goed in zijn, en houden daar stevig aan vast. Het contrast tussen oud materiaal, waarvan iedereen weet dat het werkt, en het nieuwe materiaal is zò groot, dat we bijna vergeten dat er nog maar net een nieuwe plaat is uitgebracht. Verrassingen waren er dus niet, wel opnieuw was de avond in de groot één groot feest over verbondenheid, vrijheid en vooral veel liefde.