Een #gratitude waar Ingeborg nog wat van kan leren, dat bracht Loyle Carner woensdagavond in de Rotonde van de Botanique. Voor z’n muzikanten, voor z’n publiek en uiteraard voor z’n moeder, want bij Carner is het effectief elke dag moederdag. Foto’s door Sanne Gommers
‘Not waving but drowning’ stond er op de t-shirt van de Britse rapper te lezen, de titel van z’n vorige maand uitgebracht tweede plaat. Niet iedereen die er gelukkig uitziet is dat ook, maar Carner zelf leek in Brussel oprecht opgetogen. Een dag eerder stond hij in Parijs, maar daar was het publiek volgens hem lang niet zo enthousiast. De uitnodigingen om mee te dansen en te zingen (“if you know the lyrics”) werden dan ook met twee handen in de lucht aangenomen. Die handjes gingen in de lucht van bij energieke opener ‘Ice water’ en zouden pas drie kwartier later weer naar beneden komen.
Je vergeeft Carner z’n soms melige teksten wanneer hij ze zo vol overgave brengt. Het is meteen een verademing tegenover de nog steeds heersende clichés binnen de hiphop-scene, en meteen de reden waarom deze Brit met roots in Guyana zo’n breed publiek aanspreekt. Bovendien kan hij rekenen op een getalenteerde muzikale vriendengroep, waardoor hij zowel de stemmen van Tom Misch, Sampha, Jordan Rakei en Jorja Smith uit z’n samplebak kon toveren. Het publiek nam enthousiast die stemmen voor z’n rekening, en behalve zijn eigen muzikanten was Carner zo attent om ook die aanwezige gaststemmen op een applausje te trakteren. Maar de meeste aandacht ging zoals altijd naar z’n moeder Jean, die hij op tournee het hardste mist. Aan haar droeg hij ‘Florence’ en ‘Dear Jean’ op. “I had a dream and it came through / And I can only blame you.”
Ondertussen speelde hij geamuseerd luchtpiano in het soulvolle ‘The isle of Arran’ en getuigde hij serieus over de moeilijkheden, vooroordelen en twijfels die een gemengde afkomst met zich meebrengen. Tijdens ‘Desoleil’ plaatste hij zich even op de rand van het podium voor een integer momentje met z’n fans op de eerste rij, om in de finale alsnog een verbaal sprintje te trekken in een razendsnelle rap. Hij werd bijgestaan door een bassist, dj/mc en toetsenist, maar het was wel degelijk Carner zelf die de show met veel charme naar een hoger niveau tilde.
Met ‘No CD’ en ‘Ain’t nothing changed’ volgend nog twee hits uit z’n debuutplaat’, waarna hij na slechts drie kwartier al de coulissen in dook. Niet voor lang, want onder overdonderend applaus kwam hij terug, even sprakeloos. Toch perste hij er nog een slam poetry-versie van ‘Dear Ben’ uit, gevolgd door Jorja Smith-duet ‘Loose ends’ waarin de rol van de zangeres aan het publiek werd gegeven. Hoewel hij haast twintig minuten vroeger dan aangekondigd stopte, kon je moeilijk niet met een glimlach huiswaarts trekken na zo veel oprechtheid en enthousiasme.
In de Botanique kan je binnenkort Soak (19.05), Crack Cloud (19.05) en Priests (20.05) aan het werk zien. Een volledig overzicht van alle shows vind je op de website van de zaal.