Wij beginnen stilaan te geloven dat iedereen in Perth aanstekelijke psychpop maakt. Ook Methyl Ethel lijkt de wereld doorheen een caleidoscoop te bekijken als je hun aanstekelijke nummers hoort, al bleken ze in de bar van Trix duidelijk met hun voeten op de grond te staan.
Het Gentse Pavlove was opgetrommeld als opwarmer van dienst, een taak waar ze zich met veel enthousiasme van kweten. Reina Rasti toonde zich zelfs verkouden een charismatische frontvrouw, en de band speelde met veel overgave en goesting. Toch had je bij momenten de indruk verzeild te zijn geraakt in de opnames voor één of andere talentenjacht – het klonk allemaal net iets te clean. Hier en daar merkte je wel wat subtiel gefrunnik of een afwijkend drumritme, maar we misten iets gedurfd of verrassend. Dat ze net als de hoofdact hun sixtiesklassiekers kennen, bewezen ze met een goede adaptatie van The Zombies’ ‘Time of the season’. Missie absoluut volbracht, al hopen we hen in de toekomst wat minder braaf aan het werk te zien. Wie weet gaan we dan wel spontaan kwijlen wanneer we Pavlove op een affiche staan.
Als je geen taalmopje als bandnaam hebt, kun je maar beter zorgen dat je naam aangeeft waarvoor je staat. Dat is het geval bij Methyl Ethel, dat de muzikale chemie brengt die je van een groep die genoemd is naar een chemische stof. Wie zich op basis van louter luisterwerk aan een frontvrouw had verwacht, kwam echter bedrogen uit. Het androgyne geluid van de band komt van Jake Webb. Hij kan rekenen op een krachtige falset waarmee hij z’n aanstekelijke pop meteen een vintage sepia-filter aanmeet. Voeg daar wat uitwaaierende gitaren en aanstekelijke refreinen aan toe, en je hebt nummers waarop het aangenaam meedeinen is. Meer tierlantijnjes toverden de Australiërs niet te voorschijn, en ze bleven heel gefocust op hun samenspel.
Live werd er een extra manschap ingelijfd om met gitaar en toetsen het geluid van de band wat voller te maken. Dat was zelden echt een meerwaarde, al kreeg ‘Weeds through the rind’ zo wel meer slagkracht mee. Vooral naar het einde toe speelde de band z’n troeven uit, en het vergde niet veel fantasie om in ‘Drink wine’ de ideale soundtrack voor een zonovergoten festivalwei te zien. En dan was er nog ‘Ubu’, met dat verschrikkelijk aanstekelijk refrein en baslijn die recht op de heupen mikt.
Op twee jaar tijd bracht de band evenveel albums uit, en dus hadden ze materiaal genoeg om gemakkelijk een set te vullen. Ze besloten helaas om na drie kwartier af te klokken op acht nummers. Een spijtige zaak, al kon je hen daardoor niet betrappen op opvulling. Of zoals Philip Seymour Hoffman in de rol van legendarische rockjournalist Lester Bangs zei in Almost Famous: “Do you know ‘The letter’ by The Box Tops is a minute and fifty-eight seconds long? Means nothing. But it takes them less than two minutes to accomplish what it takes Jethro Tull hours to not accomplish.” Dat was wat Methyl Ethel in Antwerpen deed: kort maar krachtig tonen wat ze kunnen. Tot op een festivalwei.
Trix programmeert binnenkort o.a. Palace (21.03), Kim Janssen (19.04) en Pond (29.05). Een volledig overzicht vind je op de site van de zaal.