Na de gekheid van gisteren was het tijd voor het serieuze werk op dag twee van PITCH. Vakmannen toonden hun kunnen in zalen die van bij het begin overgeladen vol zaten. In Amsterdam was het bovendien slaan en zalven. Op het ene moment werden we overdonderd door geweld, op het andere was het genieten geblazen met de ogen gesloten.
De Nederlandse producers Weval kregen de eer om de Gashouder op zaterdag te openen. Ze slaakten een zucht van opluchting op het eind van hun eerste nummer toen ze zagen dat het publiek een overtuigend applaus gaf. Hun uit techno voortvloeiende muziek werd intelligent gebracht. Ze namen ons mee in een meeslepend avontuur, waar de bassen prominent aanwezig waren. In de op –en afbouw van climaxen was het stijgen en dalen, op zoek naar de juiste balans. Door het vroege uur was het nog geen losbandig feestje, alhoewel het zeker een goede opwarmer was om de rest van de dag aan te vatten.
Zoals zijn naam doet vermoedden, konden we een stormram verwachten bij het optreden van Stormzy. Zijn dj pakte het slim aan door bij de start een resem aan grime-classics door de boxen te laten schallen, waardoor de moshpits al begonnen waren alvorens Stormzy zelf nog maar een voet op het podium had gezet. Toen de imposante rapper erbij kwam, werd het alleen nog maar wilder. De man die met hashtags praatte, maakte de jongeren op de eerste rijen compleet gek met zijn energieke set. Z’n grime was dan ook de ideaal om al de frustraties uit je lijf te stampen. Zoals verwacht was ‘Shut up’ het hoogtepunt in de set, waarbij de dialoog met het publiek werd aangegaan. Op Twitter uitte de man uit Zuid-London zijn ambities om eerste minister van de UK te worden: volgelingen heeft hij alvast duidelijk in overvloed.
Ta-ku gaf vervolgens een concert dat even leuk was om naar te kijken als om naar te luisteren. De visuals waren van een ongekende schoonheid. We kregen een droomwereld met besneeuwde landschappen en groeiende bloemen te zien. Daarnaast verspreidde een wierookstokje aan de drum een zachte geur doorheen de Gashouder. Van sfeerschepping gesproken. Door ook nog eens drums en synths live te laten begeleiden, kregen we een totaalplaatje voorgeschoteld. Ta-ku bracht zwoele, tedere muziek die je deed wegdromen naar betere en mooiere plaatsen. Bovendien trakteerde hij ons op een aantal nieuwe nummers, die ons alvast vol verwachting deden uitkijken naar zijn nieuwe plaat. Zijn geslaagde Estelle-cover van ‘American girl’ (of ‘American boy’ in dit geval) baadde in de typisch romantische sfeer waarin hij zijn nummers drenkt. De duetten met jeugdvriendin Wafia zorgden opnieuw voor die extra touch, die het concert de moeite waard maakte. De Australiër zette de tent in vuur en vlam, zij het wel een gezellig kampvuurtje.
Na Ta-ku was het keihard wakker worden op de beats van onze eigenste Soulwax. in De broertjes Dewaele speelden op PITCH voor het eerst sinds lange tijd nog eens onder deze naam en vorm, maar daar was amper iets van te merken. De geoliede machine liep nog steeds gesmeerd en de sfeer was uitgelaten. Ze hadden hun halve studio mee op het podium genomen en gingen minutieus te werk, als wetenschappers in een laboratorium. Meermaals lieten ze een bom ontploffen en sloegen ze de Nederlanders met verstomming. Maar liefst drie drummers, wiens interactie ronduit indrukwekkend was, zorgden voor een moordend tempo met climaxen die extatisch voelden. Als er dan toch iemand ons land moest vertegenwoordigen, dan was Soulwax de juiste keuze.
Hoewel we al een rollercoaster aan emoties beleefden, moest het beste nog komen. Anderson .Paak (foto) was de volgende gladiator die het strijdtoneel mocht betreden. De start was zonder meer furieus, vanaf de eerste seconden werden we meteen weggeblazen. Hij liet geen spaander meer heel van de Westertent. Op briljante wijze werd het publiek ingepakt door de heerlijke soul. De Amerikaan was zijn flamboyante zelf al huppelend en dansend, en sprong stijlvol in het rond. Met ongeziene kracht stuwde hij alles en iedereen naar een hoger niveau. Bij momenten zette hij zich weer zelf achter de drum, waardoor het optreden nog een extra boost kreeg. Ondanks een serieus hoog tempo verloor hij geen moment zijn toonvastheid. Bovendien bleek zijn begeleidingsband The Free Nationals er eentje van uitstekende kwaliteit, met ook het nodige spelplezier. Al dat goedlachs vertier zorgde ervoor dat we in een bad vol geluk en liefde leken te dobberen. In ‘Luh you’ declameerde hij dat van Amsterdam hield: de liefde was op PITCH wederzijds.
Levende legende DJ Shadow was iemand waar we op voorhand veel van verwachtten. Wie gekomen was om veel van het legendarische album ‘Entroducing’ te horen, was eraan voor de moeite. Zijn set was vooral gebaseerd op nieuwe werk, dat in onze ogen toch minder revolutionair klinkt. Jammer ook hoe hij een van zijn betere nummers ‘Midnight in a perfect world’ in een Mudson Mohawke-jasje stak en op die manier de magie ervan verdoezelde. De set begon nochtans veelbelovend. De schreeuw in het nummer ‘Mountain will fall’ opende de deur naar een bezwerend muzieklandschap. Al scratchend en drummend zocht hij een weg doorheen een jungle van geluiden, al kwam het nooit echt tot een extatisch hoogtepunt. Het bleef wat oppervlakkig, zonder dat we ons ooit echt in een roes waanden. Even voor het einde besloten we om ons boeltje te pakken om te kijken hoe Skepta in de Gashouder voor een ‘Shutdown’ zorgde. Zijn grootste hits werden gretig opgepikt door een hitsig publiek en in tegenstelling tot bij DJ Shadow explodeerde de boel hier wel. Uitkijken naar Dour dus, waar we Skepta zeker niet mogen missen.
Lees ook: het verslag van de eerste dag