Twee jaar geleden maakte Death Grips tijdens hun tour een stop in de AB en alle aanwezigen zullen het toen gevoeld hebben. Het was hun eerste passage sinds 2013 en volgde op hun beruchte “break-up”, waarvan het nog steeds niet duidelijk is of dat een toneeltje was of als de band oprecht van gedachten veranderd was. Hoe het nu ook allemaal in elkaar zat, de band had enorm veel hype opgebouwd en gaf dan ook een concert waar zowel op het podium als in het publiek de energie constant op een toppunt zat. Vrijdagavond keerde de band terug naar de zaal. Deze keer was er weliswaar iets minder momentum, maar de band staat sowieso bekend voor z’n intense optredens en dus keken we er toch reikhalzend naar uit. Bovendien heeft de groep eerder dit jaar ook een schitterend nieuw album uitgebracht met ‘Year of the snitch’. De vraag was dan ook vooral hoe het nieuwe materiaal live zou uitpakken.
Foto’s door Thijs Bliki
Het optreden werd op gang getrapt met ‘Beware’, het eerste nummer vanop hun allereerste mixtape. Tijdens de iconische Charles Manson-intro stond het trio vanop het podium intimiderend af te wachten tot het nummer effectief los zou barsten, maar eens het zover was begonnen de heren er vol energie aan om een uur lang niet meer stil te staan. Jammer genoeg had de band in het begin wel wat te kampen met geluidsproblemen, waardoor de “I am the beast I worship”-schreeuwen van MC Ride iets minder krachtig overkwamen dan bedoeld. Ook ‘Black paint’, wat normaal een overrompelende geluidsaanslag zou moeten zijn, was hierdoor minder imposant dan het had kunnen zijn.
Vanaf ‘Get got’ kwam hier gelukkig verbetering in. De neurotische beat van dit nummer zorgde voor een eerste bezwerend hoogtepunt in de set. Vanaf dat moment raasde Death Grips aan een genadeloos tempo door de zaal met maar bitter weinig rustpunten. Alle nummers werden namelijk gewoon aan elkaar gemixt, wat zorgde voor het ene intense moment na het andere zonder het publiek ook maar een seconde adem te gunnen. De “My whole life”-kreten uit Steroids bereikten ook eindelijk de energie die ‘Beware’ en ‘Black paint’ door het teleurstellende geluid nog misten.
Ongeveer in het midden van de set werd een meedogenloze reeks nummers aan elkaar geregen. Het begon met ‘Death Grips is online’, waarbij de moshpit even veranderde in een psychedelische dansvloer en de AB plots leek te veranderen in een bunker waar een illegale acid rave aan de gang was. Het reeds hoge tempo werd daarna nog eens verdubbeld met het agressieve ‘Giving bad people good ideas’ waarbij de Ancienne Belgique veranderde in een waar slagveld. Tijd voor een wapenstilstand was er daarna niet, want de band zette een versie van ‘Up my sleeves’ in die nog intenser binnenkwam dan op album. Dit middenstuk werd afgesloten met ‘Anne bonny’, waarbij de dansbare vibes een comeback maakten, al werden ze even snel weer aan diggelen geslagen door de brutale drop in dit nummer.
We zouden ‘Guillotine’ nu niet meteen een relaxerend nummer noemen, maar binnen de context van deze set kon het toch gelden als een aangenaam rustpunt. Daarna volgden nog een paar van Death Grips’ “rustigere” nummers, met uitzondering van ‘I’ve seen footage’, waarbij het onmogelijk was om niet mee te springen op de extreem opzwepende beat en dito delivery van MC Ride.
Na ‘80808’ kwam er echter een trio nummers dat nog heftiger aankwam dan de eerdergenoemde reeks, beginnend met het dissonante ‘Inanimate sensation’. De beat is erg ontoegankelijk en zou je bijna als noise kunnen classificeren, maar door het indrukwekkende drumwerk van Zach Hill was het toch makkelijk om erop los te gaan. Deze krachttoer werd verdergezet met ‘You might think he loves your for your money…’, misschien wel het brutaalste nummer uit Death Grips’ oeuvre, en dat wil in hun geval heel wat zeggen. De combinatie van de woeste baslijn, schizofrene raps en geflipte strobelichten zorgde voor het venijnigste moment van heel het optreden. Hierdoor zou je ‘I break mirrors with my face in the united states’ erna bijna als een rustpunt kunnen beschouwen, maar de groep zelf bleef er hun beste beentje voor zetten en zo bleef ook het publiek onverstoord verder de boel afbreken.
Naar het einde toe kon ‘The fever (aye aye)’ met z’n catchy refrein bijna als melodische meezinger tellen. Tijdens de vorige set in de AB was dit de afsluiter, maar deze keer koos Death Grips voor een andere apotheose. Na een korte sectie uit ‘Big house’ galmde het herkenbare basdrumpatroon uit het vicieuze ‘No love’ door de zaal waardoor iedereen wist dat het tijd was om nog een laatste keer alles te geven, inclusief de band zelf. MC Ride krijst de longen uit z’n lijf, Zach Hill slaat zijn drumstel aan gort en alle aanwezigen gebruiken definitief hun laatste restjes energie op in de moshpit.
Meer dan eender welke artiest speelt Death Grips in op de oerinstincten en hun optredens zijn zo niet enkel een muzikale performance maar bovenal een lichamelijke ervaring. Door de geluidsproblemen in het begin en de kortere speelduur (een uur tegenover anderhalf uur) was deze passage net iets minder inspannend dan die van twee jaar geleden, maar ondanks dat bleef het hele publiek toch verdwaasd achter na alweer een enorm intens concert van een van de boeiendste bands van het moment. Dat er uiteindelijk maar bitter weinig nummers uit de nieuwe plaat gebracht werden (enkel ‘Black paint’ en ‘Death Grips is online’) kon de pret ook absoluut niet bederven. De nekpijn die ik ervaar tijdens het schrijven van deze review is daar nog het beste bewijs van.
In de AB kan je de komende maanden nog optredens zien van onder meer Madensuyu, Open Mike Eagle en Venetian Snares. Een volledig overzicht vind je op de website.