Een fragiele Moses Sumney windt Cactus Club moeiteloos om z’n vinger

door Pascal Vandenberghe

Met een concertreeks die de naam ‘Breaking waves’ draagt moet je haast wel een Moses uitnodigen. Dat had Cactus Muziekcentrum goed begrepen. Zo mocht Moses Sumney afgelopen vrijdagavond het podium van een donkere Cactus Club aantreden. Normaal stond de gevoelige ziel in april eerder dit jaar in de Ryelandtzaal, maar hij moest een deel van zijn Europese toer afzeggen wegens agendaproblemen. Uitstel was gelukkig geen afstel. Met zijn sublieme debuut ‘Aromanticism’ onder de arm zorgde de lieveling van jouw lievelingen (zoals Solange, Thundercat, Beck, Sufjan Stevens en nog een hele waslijst) voor een intens intieme show.

Eerst mocht rijzende soulster Tawiah ons opwarmen. De Britse artieste heeft net als Sumney al heel wat werk met klinkende namen op haar palmares staan. Zo stond ze in het verleden Mark Ronson al bij als live-zangeres, werkte de Londense nauw samen met partners in crime Devonté Hynes en Kindness en daarnaast ook met Ghostpoet en Cee-Lo Green. Hooggespannen verwachtingen waren dus niet compleet uit den boze.

Hoewel haar Whitney Houston-achtige klok van een stem niet meer dan een nanoseconde nodig had om te overtuigen liet de show in z’n geheel wel wat te wensen over. Tawiah stond alleen op het podium en moest zich hoofdzakelijk behelpen met elektrische gitaar en tapes (zo had ze haar 103-jarige oma overigens mee), waardoor ze af en toe steekjes liet vallen. Met een charmante “oops” of “whooo, oh dear oh dear” gaf de Londense ook zelf aan zich daar bewust van te zijn. Los van die mankementjes wist ze met nummers als ‘Borders’ of ‘Don’t hold your breath’ en ‘Falling short’ uit haar recentse ep ‘Recreate’ de zaal wel te veroveren. We zouden durven stellen: zelfs beter dan op plaat (allez, Spotify). Moses Sumney haalde zelf nog de loftrompet boven: “If you didn’t see her, your life sucks.” Bwoa ja Moses, zet haar met een band op het podium en we spreken nog eens.

‘Aromanticism’ is een ijzersterke plaat die een portie geduld vergt voor het z’n ware gelaat toont. In de Cactus Club hadden we geen geduld nodig, maar stilte. Een daarvoor dankbare in het zwart gehulde Moses Sumney slaagde er dan ook geriefelijk in om met zijn snedige stem het publiek mee te zuigen in de diepste krochten van zijn ziel, alwaar hij gretig flirt met verdoemenis en eenzaamheid.

Alleen was de Amerikaan op het podium niet. Om onze tere zieltjes te doorklieven met zijn ijle soulfolk werd Moses bijgestaan door een gitarist en een manusje-van-alles die de saxofoon en basigtaar hanteerde. Percussie-elementen bestonden uit de som van Moses’ hand, mond en microfoon. Vaak zorgde dat voor een mooie toegevoegde waarde. ‘Lonely world’, een o zo ijzig koele song, werd zo een uitgesproken dansbaar jasje omgeslagen die perfect paste en zich zo als één van de hoogtepunten van het optreden markeerde. In dezelfde sfeer bevond zich het nieuwe liedje ‘Rank and file’, waar Sumney aan een moordend sneltreintempo speelde met stemloopjes, vingergeknip en gewrijf over zijn micro. Moses liet zich in tegenstelling tot zijn stoïcijnse plaat van zijn meest dynamische kant zien, zijn enthousiaste dansjes en bewegingen – die op een gegeven moment hieraan deden denken – incluis.

Zo energiek als Sumney kan zijn, zo sensueel klonk hij in ‘Make out in my car’, waar naast Moses’ fluwelen stem de dartele basslicks van zijn kornuit mee het mooie weer maakten (hallo, Darkside?). Het noisy slottafereel van het nummer was overweldigend maar testte ook de limieten, zo werd de saxofoon, waar Moses tevergeefs zijn microfoon bij hield, jammer genoeg overmeesterd door de elektrische gitaar. Die sax kwam dan beter tot z’n recht in een intens snerpende ‘Don’t bother calling’. Het krachtigste instrument blijft uiteraard hetgeen dat zich in Moses’ gouden keelgat bevindt. Met ‘Indulge me’ gaven wij ons collectief over om met een naadloze overgang meegesleept te worden in de aangrijpende melodieën van ‘Quarrel’, ‘Doomed’ en een knappe cover van Björks ‘Come to me’.

In de bisronde kregen we als toegift ‘Worth it’ op ons bord, Sumneys “tribute to the post-brexit exchange rate”, waar hij zich onderdompelde in een vocoderlaagje. Voor afsluiter ‘Plastic’ verbleef Moses dan uiteindelijk toch moederziel alleen op het podium, waarmee we nog eens op de essentie van Moses Sumney gedrukt werden, een getergde fragiele ziel met een zalvende stem. Als je er niet bij was in Brugge, ga dat alstublieft gaan zien in de Botanique op 20 november.

Foto’s door Michelle Geerardyn voor Cactus Muziekcentrum

Cactus Muziekcentrum organiseert onder andere nog optredens van Spinvis (5.11), Coely (10.11) en Absynthe Minded (11.11). Voor een volledig overzicht klik je hier.