Gisteren werd de Chapiteau tijdens Les Nuits Botanique omgedoopt tot een kathedraal waarin een hoogmis voor de zware gitaren gehouden werd. Oorspronkelijk stonden Endless Dive, The Pyschotic Monks en Lysistrata er geprogrammeerd, maar last minute werd ook de razend interessante genremix van het Zwitserse Zeal & Ardor toegevoegd. Alle vier de bands specialiseren zich in een ander subgenre met enkel de liefde voor de heftige riff als gemeenschappelijke factor. Het beloofde een gevarieerde avond te worden.
De ceremonie werd geopend door Endless Dive, een postrockband uit Doornik. Aan opbouwende intro’s deed het viertal niet. Meteen trapten ze hun optreden af met springerige post-rock, waarbij ze zich vooral de klakkeloze apostelen van And So I Watch You From Afar toonden. Later greep de groep dan toch weer naar de atmosferische klanktapijten zoals we die bij veel cliché post-rock al eerder gehoord. Het was degelijke set, maar voor mensen die ook maar enigszins met het genre bekend zijn was er weinig verrassends te beleven. Endless Dive bleken vooral de onervaren misdienaars van de avond te zijn.
Heel wat interessanter was de ceremonie van The Psychotic Monks. Na een bezwerende intro werd de tent overspoeld door een sludgy uitbarsting die de vloer deed daveren. Wat we vervolgens de komende drie kwartier te horen kregen was een combinatie van verschillende stijlen, waaronder postpunk, sludge metal en noiserock. Het ene moment was de sound te vergelijken met een hardere versie van Suuns, daarna klonk het viertal door de hypnotische samenzang weer als een monnikenkoor op xanax. Naar het einde toe besloot de band dan weer om alle moeilijkdoenerij even achterwege te laten en gewoon met een ranzige gitaartoon lekker de pan uit te rocken. The Psychotic Monks brachten de meest gevarieerde set van de avond en zullen vast wel enkele nieuwe volgelingen gewonnen hebben om tot hun orde toe te treden.
Zeal & Ardor mocht dan last minute als hoofdact toegevoegd zijn, aan het luide gejoel waarmee ze onthaald werden leek Lysistrata toch de act te zijn waar de meeste mensen naar uitkeken. De twee voorgaande bands hadden nog heel wat atmosferische en bezwerende elementen in hun songwriting, maar deze Franse band besloot om meer recht door zee te gaan. Vanaf de eerste minuut lanceerde het trio hun opzwedende noiserock de tent in en als een ware beeldenstorm raasden ze verwoestend door de Chapiteau. Later in de set was er hier een daar een rustigere melodie te bespeuren, maar die duurden nooit lang en dienden vooral om de zondvloed aan stevige riffs die erna kwam nog harder te doen binnenkomen. Zelf voelden ze zich duidelijk ook echte rockers op het podium, met als hoogtepunt het moment dat de gitarist bij wijze van offerande zijn gitaar het publiek in kegelde. Lysistrata bracht de meest recht door zee show van de avond, en dat deden ze met verve.
De eer om de dienst af te sluiten ging naar Zeal & Ardor, het gewaagde project van Manuel Gagneux dat black metal vermengt met blues, soul en een vleugje gospel. Mensen die nog niet met de muziek bekend waren werden bij de aanvang weliswaar op het verkeerde been gezet: voordat de band opkwam knalde er loeiharde trap uit de boxen met Arabische invloeden. Vanaf dat de muzikanten op het podium stonden – allemaal gehuld in een zwart gewaad waardoor ze eruit zagen als een of andere mysterieuze cult – ging de sound over in een modderige black metalriff en kon het optreden echt beginnen.
De grootste aandachtstrekker was de rauwe bluesstem van Gagneux die wonderwel paste boven het metalgeweld. Hij word ondersteund door twee achtergrondzangers, die verantwoordelijk waren voor de gospel touch. Tijdens de rustige, harmonische momenten had dit een erg mooi effect, maar tijdens de smerigere passages verdronken hun vocals jammer genoeg wat in de geluidsmix. Een ander sterk punt was hoe verrassend opzwepend de black metal van Zeal & Ardor kon worden. Dit kwam het meest naar voor tijdens ‘Row row’, op plaat al een hoogtepunt en in een livesetting een uitnodiging om ongegeneerd de dansbenen te strekken op een doorgaans weinig dansbaar genre. De genremix van Zeal & Ardor lijkt absurd op papier, maar als hun recentste album je er nog niet van overtuigd had dat hij toch werkte was je na dit album zeker bekeerd.
Cynici verklaren graag dat gitaarmuziek dood is, maar gisteren bewees de programmatie van Les Nuits Botanique dat er nog steeds bands bestaan die spannende dingen kunnen doen met zes snaren. Mensen die niet bang zijn van het hardere werk kregen een boeiende avond voorgeschoteld waar op verschillende manieren bewezen werd hoe rock en metal anno 2019 nog steeds fris kunnen klinken.
De komende dagen kun je op Les Nuit Botanique onder andere nog Ho99o9, Tirzah en Kate Tempest aan het werk zien. Een volledig overzicht vind je op de site van Botanique.