STUK Leuven is een venue die steeds garant staat voor de meest experimentele evenementen in de bij tijden ietwat monotone studentenstad. Van haar legendarische Eind- en Startfeesten tot gedurfde dansvoorstellingen, de programmatie brengt voor ieder wat wils. Ook dit seizoen staan er weer kleppers op het menu zoals Walter Hus. Lucrecia Dalt en vooral Caterina Barbieri voor wie we met grote honger op donderdagavond een uitstapje naar de Naamsestraat inplanden.
De Italiaanse bracht eerder dit jaar het zeer te smaken ‘Ecstatic Computation’ uit waarmee ze zich definitief naast Rave Voyeur en landgenoot Lorenzo Senni hees als hét nieuwe geluid van modular synth based music. Haar Belgisch debuut was dan ook niet te missen voor iedereen die zich graag laat hypnotiseren met hyperagressieve melodische loops. Daarnaast wekte de beschrijving over de wereldpremière van opener Milan W.’s vijfkoppig Roemeens folkensemble dat de link met Europalia’s EUROPALIA ROMANIA legde, zelf al de nodige interesse om je te haasten naar STUK.
Wie echter later binnenviel en maar een half oog op die beschrijving had geworpen, moest toch even dubbel checken of hij wel de juiste zaal was binnengewandeld. Het publiek werd er immers ontvangen door een mistig podium gevuld met vijf, traditioneel geklede vrouwen uit de Avram Lancu-commune. Elk van hen speelde de machtige, drie meter lange tulnic (een instrument dat het midden houdt tussen een alpenhoorn en een didgeridoo). Het geheel had niet misstaan in een diorama uit een Roemeens heemkundig museum. Het was aan Antwerpenaar Milan W.’s ambient soundscapes om het geheel die experimentele context te geven.
Die contextschepping begon erg sterk. De hoorns dienden als sterke leidraad waarbij één van hen zich vrij melodisch mocht gedragen. De zware en trage synths vormden hierbij de stabiele basis die de scherpte van hoornklanken compenseerden. Het werd echter naarmate de voorstelling vorderde duidelijk dat deze première nog niet volledig afgestemd was. De jongere vrouwen leken moeite te hebben met de onafgebroken performance en klonken niet altijd even scherp. Ook sloop de monotonie in het oorspronkelijk vernieuwend hoorngeluid. Het nieuwe was er snel vanaf.
Het lukte Caterina Barbieri veel beter om je aandacht vast te houden. Haar hoekige jurk en gestileerde bewegingen bij het opkomen deden dan wel een routineuze set vermoeden, ze contrasteerden des te meer haar performance. Uit schijnbaar tot pulp verhakkelde loops toverde de Italiaanse scherpe melodiën die de ene keer perfect afgekapt werden om in de volgende cyclus tot oneindige werden gereverbed. Opener ‘Fantas’ kwam met horten en stoten te voorschijn en echode heerlijk voor ettelijke minuten doorheen de set alvorens met onnatuurlijk geraas terug in haar machine te verdwijnen. Hierop kwamen de eerste tonen van ‘Spine of desire’ aan het venster kijken om loop per loop aan kracht te winnen. ‘Pinnacles of desire’ gaf je dan weer een ongelooflijke energie die het onmogelijk maakte om stil te zitten. Ongelooflijk hoe Barbieri puur op modulatie en herhaling je in vervoering kan brengen, helemaal klaar om uit de bol te gaan, je kan bijna niet anders. Erg welkom waren dan ook tragere nummers als ‘Bow of perception’ en het barok-klinkende ‘Arrows of time’ die nodige rustpunten vormden waarna het aantal laagjes weer aanzwol en je terug in die geordende warboel terechtkwam.
Een klein uur had Caterina Barbieri nodig om haar plaats op te eisen als een blikvanger voor de komende jaren. Dan verdween ze weer snel in de coulissen om enkel haar modulaire synthesizer en applaus achter te laten. Verwonderd ging een tiental kijken naar de draden en knoppen op zoek naar een verklaring voor deze wonderlijke set. Wij vonden alvast een reden om deze artieste opnieuw te willen zien optreden.
In STUK kan je binnenkort naar Hydrogen Sea (08.10), Inuit Labo (10.10) en Beat By Beat (15.10). Het volledige programma vind je op de website van de zaal.