Poollicht, eclipsen en gouden licht (of een golden shower, zo je wil): Explosions In The Sky waren vastberaden om meerdere zintuigen te beroeren met de lichtshow die hun hun gitaargedreven postrock verlichtte. Ze hebben er ondertussen de soundtrack voor geschreven, want zo dromerig als op het in april uitgebrachte ‘The wilderness’ hoorden we de Texanen nog maar zelden een hele plaat lang. In Brussel was het bijgevolg anderhalf uur lang twijfelen tussen zweven en zwijmelen.
Het vaderlandse noisegeweld van The Germans mocht de avond op gang trekken. Vermoedelijk vindt de gemiddelde Explosions-fan het voorprogromma van vanavond (het fantastische The Black Heart Rebellion) een betere keuze, maar ook The Germans toonden zich een meer dan waardige opener, zij het met een iets ruwere, elektronische aanpak. We ontwaarden met wat goede wil twee à drie songs – niet verwonderlijk als je weet dat hun jongste plaat ‘Are animals different’ slechts twee nummers telt. Het was vooral de performance van de Oost-Vlamingen die indruk maakte, en de manier waarop ze hun boodschap met veel bravoure brachten. Niet voor gevoelige zieltjes.
Foto’s van Bram De Greve.
Zo luid als Explosions In The Sky gisteren speelde, zo stil en aandacht was het publiek, de ogen vastberaden op oneindig gericht. Af en toe ontsproot er een extatische kreet van iemand die zich niet langer kon inhouden, terwijl de band onverstoord verder speelde. Aanvankelijk hield de groep het kalm met het titelnummer van de nieuwste plaat, al zorgde een vroeg in de setlist geplaatst ‘The catastroph and the cure’ voor een eerste herkenningsapplaus. De Amerikanen verdienden begin jaren ’00 hun strepen als vaandeldragers van de postrock en wisten bij ons dankzij Duyster een dankbaar publiek te bereiken, een publiek dat twee avonden op rij naar Brussel kan afzakken. Ongetwijfeld dat meerdere mensen in de AB met weemoed terug dachten aan de zondagavonden waarop ze aan hun radio gekluisterd zaten. De groep werd een toegangspoortje tot een genre, een referentie voor leken. En een geroutineerde band die daarna even de inspiratie kwijt leek te zijn.
Echte beklijvende songs staan er niet op ‘The wilderness’, al is de plaat zeker memorabel omwille van z’n sfeerschepping. Dat blijkt live nog beter: de groep neemt je mee op een trip waarin je amper doorhebt dat er tien minuten verstreken zijn sinds het begin van een nummer. Soms gingen ze zelfs naadloos in elkaar over, zoals ‘Logic of a dream’ en ‘The ecstatics’. Andere keren scheurden ze met orkaangeweld een nummer op gang (‘The birth and death of the day’) of speelden ze een intro die zo kenmerkend was dat iedereen wel z’n adem leek in te houden, euforisch voor wat nog komen moest (‘Your hand in mine’). Achteraf bleken er slechts twee constanten te zijn: de zwijgzaamheid van de band op een korte verwelkoming en bedankje na, en de precisie waarmee de band z’n materiaal naar een hoger niveau tilde. Dicht bij elkaar voelden ze elkaar aan zonder elkaar nauwgezet in het oog te houden, en je merkte dat deze heren blindelings op elkaar kunnen vertrouwen. Na ons een laatste keer omver te blazen tijdens ‘The only moment we were alone’ kregen we weer vat op tijd en ruimte na een hemelse trip. Wie er nog aan twijfelde: Explosions In the Sky is het betoveren nog niet verleerd.
Lees hier onze review van ‘The wilderness’.
Explosions In The Sky spelen deze zomer op 19 juni op Best Kept Secret Festival (info & tickets)
In de AB kan je later deze maand naar Anohni gaan kijken (24.06, info & tickets)