Fenne Lily en Lucy Dacus bewijzen het belang van balans in de Botanique

door Mattias Goossens

Met Fenne Lily en Lucy Dacus stonden er dinsdagavond twee van de beste woordgoochelende singer-songwriters van de voorbije jaren op het podium van de Botanique. Covid haalde de wind uit de zeilen van hun recentste albumreleases ‘Breach’ en ‘Home video’, maar het gaf het Brusselse publiek wel extra tijd om de nummers te leren kennen. Er was wel nog een nasleep, want terwijl het publiek dat in de Orangerie naar Placebo kwam kijken hun smartphone moest verzegelen, vroeg Lucy Dacus via papiertjes en vooraf opgenomen geluidsopnames om een mondmasker op te houden. Helaas werd er ook een afstandsregel op het podium gehanteerd, want hoewel Lucy Dacus als achtergrondzangeres te horen is op ‘Breach’ was er dinsdagavond helaas geen moment waarop de twee dames de spotlight deelden.

Foto’s door Caroline Vandekerckhove

Fenne Lily had misschien eigenhandig de Rotonde kunnen vullen, maar haar geschiedenis met Dacus maakte haar een logisch en passend voorprogramma. Ze trapte haar vrij korte set solo af met ‘On hold’, waarna haar band even later met veel rumoer inviel. Zachtjes beginnen om te eindigen in een climax bleek live een trucje te zijn dat tot vervelens toe herhaald werd, want quasi elk nummer van de setlist ging in crescendo richting een korte ontploffing. Dat dit vrij rommelig gebeurde en dat de geluidsmix niet helemaal op punt stond, hielp daar niet bij.

Lily’s droge bindteksten met geestige anekdotes over onder meer valse bandweetjes vulden de stiltes degelijk in, al kon het ons niet van de indruk ontdoen dat er wat meer variatie en dynamiek in de nummers en setlist zelf had mogen zitten. Jammer, want ‘Breach’ was een van de hoogtepunten van 2020 en een bewijs dat de Britse maar al te goed weet hoe je slimme songs schrijft. Het reeds talrijk aanwezige publiek liet de eenvormigheid niet aan z’n hart komen en sprong enthousiast tijdens ‘Hypochondriac’, wiegde mee met ‘I used to hate my body but now I just hate you’ en headbangde volgzaam in de finale van afsluiter ‘Berlin’. Met een band met iets minder geldingsdrang had hier waarschijnlijk meer in gezeten.

Op dat vlak geen klachten bij Lucy Dacus, die van bij de traag opgebouwde opener ‘Triple dog dare’ een pak uitgebalanceerder klonk. Ze schonk haar vier bandleden doorheen de show allemaal een momentje, al was het van bij de start duidelijk dat ze ten dienste stonden van de Amerikaanse. Haar omschrijven als een derde van Boygenius zou haar onrecht aandoen, en dat het gebrek aan nummers van dat indiefolk-triumviraat geen gemis was, is een bewijs van haar kwaliteiten als songschrijver.

Dacus speelde het vorig jaar uitgebrachte ‘Home video’ volledig, mits veel heen- en weergespoel van de tracklist-volgorde. Tussendoor zaten voornamelijk de favorietjes uit haar doorbraakplaat ‘Historians’, dat ze destijds op haar verjaardag mocht voorstellen in dezelfde Botanique. Ze koesterde daar duidelijk goede herinneringen aan, getuige haar vele verrassend geslaagde Franse bindteksten. Een mooi bruggetje naar haar cover van ‘La vie en rose’, dat samen met het recent uitgebrachte ‘Kissing lessons’ (“For the gays!”) voor wat luchtigheid zorgde tussen emotioneel beladen nummers als ‘Christine’ en ‘Thumbs’ die Lucy Dacus quasi solo bracht.

Aan variatie was hier geen gebrek: de intro van ‘Hot & heavy’ werd zo enthousiast meegeklapt door het publiek dat Dacus even haar cue miste, om wat later iedereen te laten meewiegen tijdens ‘Partner in crime’ waarin haar stem sterk vervormd werd. ‘Going going gone’ werd een kampvuurmeezinger waarbij haar volledige band naar voren kwam, terwijl diezelfde muzikanten voor aangehouden chaos zorgden in de intro van ‘I don’t want to feel funny anymore’, het oudste nummer op de setlist. Vanonder de mondmaskers werd ‘Nightshift’ luidkeels meegezongen, waarna Dacus nog even alleen terugkwam om op akoestische gitaar ‘Fool’s gold’ te brengen.

Een beter gevoel voor balans en dynamiek zorgde ervoor dat Lucy Dacus uiteindelijk meer dan terecht als hoofdact op het podium van de Orangerie stond. Dat ze ondanks haar vermoeidheid toch een bisronde deelde met haar dankbare publiek, leverde haar nog extra punten op.

In de Botanique kan je binnenkort Fred Again.. (07.04), Alex Cameron (08.04) en Nothing (11.04) aan het werk zien. Een volledig overzicht van alle shows en tickets vind je op de website van de zaal.