De Roma verkondigde het zelf al online bij de beschrijving van het concert: The Flaming Lips live zien is iets dat met stip op ieders bucketlist zou moeten staan. Wayne en co brengen op het podium hun magische, briljante psychedelica namelijk niet enkel in de vorm van songs: prachtige lichtshows, kleurrijke, sprookjesachtige verkleedpartijen, gigantische ballonnen… het zijn slechts enkele van de aspecten die de band uit de hoge hoed tovert om het publiek een onvergetelijke live-ervaring te bezorgen. Sommigen zouden het kitsch noemen. Daar kunnen we volledig inkomen, al zouden we dat dan wel willen aanvullen tot kitsch die op één avond zoveel kippenvelmomenten bezorgt dat het niet meer op één hand te tellen valt. Onvergetelijke kippenvel-kitsch: ja hoor, dat was het.
Foto’s van Wim Hermans.
Het voorprogramma werd verzorgd door een Brits duo onder leiding van een straffe drumster en dito zangeres: Georgia. Het werd een stevig potje moderne synthpop van een artieste die goed op weg is een eigen, kenmerkend geluid voort te brengen. Haar nieuwste single en afsluiter ‘Feel it’ was een duistere, maar bijzonder aanstekelijke popsong met een huizenhoog hit-potentieel. Een compleet andere act dan wat er op zou volgen ook: sober, maar krachtig en net daarom misschien het geschikte aperitiefje voor de fratsen van The Flaming Lips.
Nadat alles in gereedheid was gebracht, kon het uithalen van de bovenvermelde fratsen van start gaan. Nog voordat het publiek het goed en wel in de smiezen had, zat Wayne al in het rond te zwieren met zijn confetti-schieters en zweefden de eerste ballonnen al sierlijk door de zaal op de episch vertraagde openingsnoten van ‘Race for the prize’. Dit was éxact waar De Roma voor was volgelopen. Vervolgens was het alweer prijs: ‘Yoshimi battles the pink robots part 1’. Iedereen kweelde uiteraard uit volle borst mee. “Dan hebben we dat al gehad”, moet de band gedacht hebben.
Het geluid in De Roma zat trouwens zeker snor voor de nochtans complexe sound van The Flaming Lips, met zijn uiteenlopende synth-constellaties en gitaargeluiden. Ook ‘There should be unicorns’, een van de nieuwe nummers, kwam goed over met zijn boomende bassen en opbouwende drumritmes. Als Wayne een song schrijft over eenhoorns, dan is dat niet zonder reden: het is het perfecte excuus om op een grote eenhoorn uit papier-maché een ereronde door de zaal te maken. Als de vorst van zijn eigen bizarre wereldje galoppeerde Coyne tussen de reuzepaddenstoelen, onder luid gejoel van zijn bewonderende onderdanen. Zo heeft Wayne het graag.
Na nog onder meer een fleurig buitensporige gong te hebben beklopt bij ‘Pompeii am Götterdämmerung’, dachten we dat Wayne wel zowat doorheen de aandachtstrekkende attributen zou zitten. Het was slechts een kwestie van tijd vooraleer ons ongelijk bewezen werd. De set was bijna halfweg en dus was het immers tijd om de bekende opblaasbal boven te halen om al crowdsurfend Bowie te coveren: een van de meezingmomenten van de avond en ook een van de kippenvelmomenten van de avond. Wayne ging er zelfs zodanig in op dat we hem even op de hoogte wilde brengen van de situatie: “Je beseft toch dat je in een bal zit, Wayne?” Bleek dat-ie zich daar terdege van bewust was.
Op het eind van de set vonden de Lips een mooie balans tussen meer sentimentele ballads en dreunende rocksongs. ‘The castle’ klonk net als de twee eerder gepasseerde nummers van de nieuwe plaat bijzonder overtuigend live. En dan volgde het afsluitende drieluik van de ‘reguliere’ set: ‘Are you a hypnotist??’, ‘The W.A.N.D.’ én ‘A spoonful weighs a ton’. Niet meteen de grote hits, wel drie ijzersterke songs, waar elke Flaming Lips-fanaat alleen maar van kan smullen.
Wayne maakte van de bisronde gebruik om de jarige Georgia in de bloemetjes te zetten. Een Roma vol dronken Belgen die allemaal in koor ‘Happy birthday’ zingen, da’s een verhaal dat Georgia op haar 153ste nog aan haar achterachterkleinkinderen zal kunnen vertellen. Een innige omhelzing was Wayne’s deel. Dan kregen we nog ‘Waitin’ for a superman’, waarin Wayne’s smart van de afgelopen jaren voor het eerst echt naar de oppervlakte kwam drijven: een oprechte versie van een supernummer. ‘Do you realize??’ was het voorspelbare, maar bevredigende allerlaatste hoofdstuk van dit grootse spektakel, zowel muzikaal als visueel.
Natuurlijk ontbraken er een paar kleppers in de set, denk aan een ‘She don’t use jelly’, ‘Free radicals’ of ‘The yeah yeah yeah song’, maar dat is met zo’n uitgebreid oeuvre aan fantastische songs onvermijdelijk. Toch kunnen we stellen dat The Flaming Lips in De Roma op de proppen kwam met een heerlijke compilatie van zowat hun beste albums (‘At war with the mystics’, ‘The soft bulletin’ en ‘Yoshimi battles the pink robots’), met daarover een snufje van de nieuwste langspeler ‘Oczy mlody’. Naast deze perfect gebalanceerde set kregen we ook een kleurrijke licht- en verkleedshow voorgeschoteld die moeilijk nog bombastischer en meer over the top kon zijn. Behalve als Miley Cyrus op een sloopkogel de zaal zou zijn komen in geslingerd, natuurlijk. Wezen we toch maar met z’n allen blij met deze band, die als geen ander kleur geeft aan ons grijze bestaan.