Flying Horseman werkte de afgelopen maanden als artist in residence in deSingel aan nieuw materiaal. Het project kreeg de naam ‘Rooms / Ruins’ mee, een titel die gisterenavond muzikaal vorm kreeg in de club van de AB. Zoals Bert Dockx zelf aanhaalde is het geen alledaags concept: alle songs, op de magistrale afsluiter ‘Brother’ na, zijn nog niet uitgebracht. Het sextet stelde de nieuwe set bijna aan één stuk door voor, in een intrigerende en bijna dreigende sfeer die tegelijk ook erg warm en nachtelijk aandeed.
Foto’s van Koen Kordier.
Die nieuwe nummers zijn geen breuk met het indrukwekkende ‘Night is long’, maar meer een soort van uitbreiding van of variatie op het avontuurlijke signaturegeluid van Flying Horseman. Het aandachtige publiek werd getrakteerd op een resem lange songs: van meeslepende en telkens boeiende tracks tot intieme en zachte muziek. Het bekende recept werd gisterenavond bovendien vaak succesvol aangevuld met minimalistische en erg hedendaagse electronicageluiden. In combinatie met de manier waarop verschillende nummers ook levendige blues-, funk-, soul- en krautinvloeden ademen, en de steeds verrassende eigenheid van de groep, wist Flying Horseman weer te tonen waarom het een van de belangrijkste Belgische bands in lange tijd is.
Filmisch, donker, sfeervol: het zijn typische adjectieven die aan het geluid van Flying Horseman gekoppeld worden, en gisterenavond konden Dockx en co met heel wat interessante nummers laten horen hoe ze zo’n unieke gevoelswereld weten op te roepen met hun meeslepende songs. Van beheerste nummers gebouwd rond een ingenieuze akkoordenprogressie tot de karakteristieke opbouwende bluesy songs met een brute en bruisende Dockx, die met zijn verfijnd gitaarwerk elke keer opnieuw de songs draagt – ze passeerden allemaal de revue. Toegegeven, de meeste nummers klonken iets repetitiever en soberder dan sommige energieke songs die we kennen van Flying Horseman, maar toch baadden ze allemaal in een fascinerende en metropolitische sfeer. Die betoverende en soms cryptische vibe kreeg nog meer effect dankzij de innemende en bekoorlijke backings en synthesizers van de zusjes Maieu.
Songtitels werden gisteren niet onthuld, maar enkele fragmenten uit Dockx’ teksten klonken soms schrijnend existentieel, soms heerlijk cynisch en vaak pikdonker. Ze sloten naadloos aan bij de herhalende trend die zich voordeed in enkele songs, bij de mysterieuze en wonderlijke indrukken die Flying Horseman veroorzaakte.
Flying Horseman toonde nogmaals zijn indrukwekkende kunnen in de AB. We onthouden vooral de hybride en grootstedelijke donkere atmosfeer, versterkt door de veelvuldige experimentjes met verschillende samples en electronicasounds, vaak ondersteund door een lichte beat die een gevoel van trance kon opwekken. De crossover tussen verschillende invloeden, de emoties die soms aan pakweg ‘In Rainbows’ deden denken en de all-round virtuositeit van zes erg straffe muzikanten die samen een beklijvende set neerzetten zorgden ervoor dat we al lichtjes smachten naar de volgende worp van Flying Horseman.