Zaterdagavond was het een speciale avond in het BRDST-programma van de AB: Forest Swords mocht een hele avond cureren. Dat betekende naast harde keuzes maken – waarom stonden eigenlijk alle acts tegelijk geprogrammeerd als de optredens ook gewoon vroeger konden beginnen? – vooral ook eigenzinnige shows om naar uit te kijken. Wij pikten Oliver Coates, go-to cellist van Radiohead, en Forest Swords zelf mee.
Die eerste bracht in een stevig verkleinde AB Box een heel erg divers optreden dat van ambient naar dansbaar en terug ging. Bij aanvang leek neo-klassieke cellomuziek wat in onverklaarbaar contrast te staan met de hypermoderne Sims-stijl visuals op het overdreven grote scherm achter hem. beide hadden echter wel een zekere vorm van verstoorde schoonheid die later aanwezig in de show bleef: de beelden waren te glad en te perfect, hun beweging maakte me ook duizelig, terwijl het geluid een beetje herinnerend aan het werk van Kara Lis-Coverdale en LXV heel subtiele onrust overbracht. Hoogtepunt van de set was het middenstuk waarin de focus meer op gelaagde electronica lag, al was dat waarschijnlijk omdat een grotere sound nu eenmaal beter uit de verf komt in een grotere zaal.
Begin volgende maand brengt Forest Swords een nieuwe plaat uit. De on stage promo daarvoor is al een tijdje begonnen: de Liverpudlian stelde vorige herfst al nieuw materiaal uit zijn eerste langspeler sinds 2013 in première voor op het fijnproeversfestival Unsound. Sinds z’n optreden daar heeft de producer hard aan z’n show gesleuteld en het resultaat ervan (meer nieuwe muziek! nieuwe visuals! uitgebreide speelduur!) was gisteren te aanschouwen in de Ancienne Belgique.
Waar Matthew Barnes en zijn vaste bas-compagnon in mijn herinneringen altijd ergens voor een rijke en mooie sfeer gingen ten tijde van ‘Engravings’, werd de formule voor deze tour enigszins aangepast. Het romantische element verschoof wat meer naar de achtergrond, in de plaats kreeg het duistere karakter meer ruimte om zich te ontplooien. Dat was al makkelijk te merken in de begeleidende visuals, die vaak een wat onwennig gevoel trachtten te evoceren. In de muziek hoorden we dan weer veel meer mysterieuze elementen. Vage intro’s, bewerkte samples en ongure electronica gaven het gevoel dat je deel uitmaakte van een occult ritueel. Het duo herinterpreteerde zijn ouder materiaal en smokkelde zo een extra aantal onwennige geluiden in z’n lang uitgesponnen jams.
De heren gaven zichzelf alle ruimte om te experimenteren met opbouw en tempo in de nieuwe sound, die oud en nieuw materiaal probleemloos wist te versmelten. Enerzijds was hun aanpak daardoor geduldiger, anderzijds klonk de set daardoor zenuwslopender: er heerste een constante spanning die maar niet wilde uitbarsten. Die frictie creëerde het tweetal op een erg subtiele manier en over een gezapig dubgeluid. Terwijl de lome songs zelf niet bepaald flitsend klonken, mocht de lichtman zich wel uitleven met zijn lampjes – in combinatie met de indrukwekkende visuals kreeg het geheel zo een extra surreëel gevoel. Wel was het optreden dansbaar en meeslepend: met hun uitgerekte en slim in elkaar gestoken liedjes wist Forest Swords een aanhoudende en aanstekelijke groove neer te leggen, die de mystieke vibes nog net wat confronterender maakten omdat je zelf deelnam aan het gebeuren.
Wat de Engelsmannen probeerden te doen – het succes van ‘Engravings’ opvolgen met een weinig toegankelijke, niet echt voor de AB-zaal geschikte sound – mocht dan vanuit een kapitalistische logica niet helemaal duidelijk zijn, je kon alleen maar respect hebben voor de keuzes die Barnes maakte. Of dat de juiste zijn zal later nog moeten blijken, voor nu waren we sowieso al erg tevreden met de hypnotiserende en aantrekkelijk occulte jams die in de Ancienne Belgique gepresenteerd werden.