Foto’s Robin Dua, verslag Sven Volckerijck
Het is niet evident om zoals Bon Iver, vrijdagavond in de grote Lotto Arena, intimiteit te benaderen in een enorm grote ruimte. Toch slaagde hij daar af en toe in.
Eerst waren er de drie Britse dames van The Staves, een groep waar we nog nooit eerder van gehoord hebben en die we ook niet meteen een grootse toekomst voorspellen. Daarvoor klonken ze te braaf, een driestemmige versie van Kate Nash of Laura Veirs, zonder hun beklijvende songs. ‘Tongue Behind My Teeth’ was het enige nummer dat er een beetje uitsprong.
Met steun van maar liefst acht muzikanten mocht Justin Vernon, na diverse succesvolle passages in onze contreien, een alweer grotere zaal trachten in te pakken, de Lotto arena. Dat is op papier niet meteen de makkelijkste klus, want de liedjes van Bon Iver lijken weinig bombast te verdragen en zoeken net de intimiteit, de knusheid en volgens sommigen zelfs het kampvuur op. Dat gevoel wist de band toch wonderbaarlijk op te roepen bij momenten. Het was in ieder geval een verstandige zet om die intimiteit af te wisselen met grootse gebaren, met een scheut bombast, met registers die voluit opengetrokken werden en vooral ook met koperblazers die prominent op de voorgrond traden en zo het geheel een soulvolle sound gaven.
De aankleding van het podium met gescheurde doeken in drie rijen, waarop geprojecteerd werd, en vele lichtjes die het ritme van de muziek volgden, gaf eveneens de magie van dit concert aan. Ook de keuzes in de setlist waren niet altijd evident. Zo werd ‘Hazelton’ gespeeld, een nummer van Justin Vernon toen hij nog niet als Bon Iver door het leven ging. En maar liefst twee liedjes uit de EP ‘Blood Bank’ stonden ook op het menu: de titelsong en ‘Woods’. In de bisronde kregen we een geslaagde cover van Björks ‘Who Is It’ te horen.
Zelfs de arrangementen zorgden voor verrassingen: ‘Beth/Rest’ begon zonder de typische synthesizers (jaren ’80, aangezet kleffe romantiek, ideaal voor soundtracks van kaskrakers uit die periode of series als ‘Beverly Hills 90210’), waardoor de gitaren aanvankelijk een grotere rol toebedeeld kregen, tot de keyboards alsnog invielen en Justin Vernon gebruik ging maken van de auto-tune. Zo klonk hij overigens als Kanye West (die op zijn ’808s & Heartbreak’ té overvloedig van die stemvervormer gebruikmaakte), wat niet eens zo hoeft te verwonderen, gezien hun samenwerking voor het recentste album van de hiphopproducer (‘My Beautiful Dark Twisted Fantasty’).
Dit concert was zonder twijfel erg goed, en de superlatieven zullen in alle media bovengehaald worden. Wel misten wij nét dat sprankeltje onverwachte magie om van een onvergetelijk optreden te kunnen spreken. En dan vragen we ons later die nacht, tobbend in ons bed, af of het enkel onze eigen indruk is, of misschien zelfs onze wens die vader van de gedachte wordt, dat Bon Iver al bij al toch beter tot zijn recht komt en zich meer als een vis in het water voelt in een iets intiemere setting.
Setlist:
1. Perth
2. Minnesota, WI
3. Holocene
4. Towers
5. Creature Fear
6. Hazelton
7. Wash
8. Flume
9. Blood Bank
10. Woods
11. Skinny Love
12. Beth/Rest
———————————-
13. Who Is It (Bjork cover)
14. The Wolves (Act I And II)
15. For Emma
De Lotto Arena programmeert in de komende weken en maanden nog onder meer The xx (21.11), Florence + The Machine (25.11), Gossip (30.11) en Bloc Party (19.02). Alle informatie (en tickets) vind je op de website van de zaal