Foto’s door Tina Herbots
Kurt Vile, de man die vorig jaar eindelijk wereldwijde faam vergaarde met het album ‘Smoke Ring For My Halo’, bracht gisterenavond waar een volgeladen Orangerie op zat te wachten: een intiem, doch innerlijk bombastisch optreden dat mooie toekomstmuziek voorspelt voor Kurt en zijn Violators.
De Amerikaan betrad de bühne aanvankelijk alleen, enkel begeleid door de gitaar in zijn handen. ‘Slow Talkers’, een nummer dat stamt uit tijden waarin Viles oeuvre nog jong en zijn haren kort waren, bewees een gepaste opener en voorbode te zijn voor de rest van de nacht. Even later deden zowel de achterban als het recentere werk van Kurt Vile hun intrede. ‘On Tour’ anticipeerde een subliem samenspel van The Violators met hun frontman, zij het zo dat de spots steeds gericht bleven op hem. Ook tijdens de huilende serenade die ‘Puppet To The Man’ werd getiteld, bleven de spots waar ze hoorden: op Kurt Viles schuddende hoofd en tokkelende vingers.
Met ‘Downbound Train’ deed Vile vervolgens de vergelijkingen met Bruce Springsteen alle eer aan. De cover, die te vinden is op de nieuwe EP ‘So Outta Reach’, bracht hij weliswaar op zulk een eigenste wijze dat we bijna vergaten dat het nummer niet van ’s mans eigen hand is. Want zo profileert Kurt Vile zich – terecht: als een unieke artiest die aan alles die ongekende toets kan geven. ‘Jesus Fever’, waarschijnlijk Viles bekendste nummer en publiekstrekker, kon dan weer rekenen op een enthousiaste massa luisteraars die evenwel ook wisten te genieten van de akoestische intermezzo’s, zoals ‘Ghost Town’ en ‘My Best Friends (Don’t Even Pass)’.
De laatste klim naar de climax kwam er tijdens ‘Peeping Tomboy’, een nummer dat terecht op gejuich en geklap werd onthaald. Ook ‘Laughing Stock’, omwonden door een wervelende uitgesponnen intro en outro, en ‘Freak Train’, dat die nodige vleugjes psychedelica toevoegde aan de set, droegen bij tot het hoogtepunt van dit concert. Alvorens het podium te verlaten, verwende de Amerikaan de zaal met een gevoelsmatige versie van ‘He’s Alright’, om vervolgens terug te komen voor een handvol bisnummers, met als uitschieter ‘Baby’s Arms’. Kurt Vile weet als geen ander de essentie van zijn nummers over te brengen op een publiek dat zijn prachtige muziek dan ook met open armen ontvangt. Van kiem tot slot lijkt alles wat Vile doet even moeiteloos als magisch.
Hoezeer het ook genieten was van dit sublieme concert, toch werd na anderhalf uur duidelijk dat de tijdspanne waarin Vile zijn volk kan kluisteren zich onder deze grens bevindt. Desalniettemin is het uitkijken naar het weerzien met Kurt Vile & The Violators op een festivalpodium.
Botanique zet binnenkort onder meer Chairlift (04.03), Thomas Dybdahl (13.03) en Morning Parade (28.03) op het podium. Klik hier voor tickets, de volledige kalender en verdere info.