Foto’s Bart Vander Sanden, verslag Filip Van Der Elst
Twee gouden singles, meer was er niet nodig om ons nog eens naar Les Nuits te lokken om CHVRCHES aan het werk te zien. En we waren niet alleen: hoewel het optreden een week geleden nog niet half uitverkocht was, kwam de ticketverkoop plots in een stroomversnelling en speelde het trio in een volgepakte zaal een optreden dat we ons misschien nog zullen herinneren wanneer deze band grote zalen begint te vullen.
Tijdens eerste support act Pale Grey was het nog opvallend minder druk in diezelfde Orangerie. De jongens uit de Hoge Venen kwamen met verve bewijzen hoe een dieselmotor werkt: hun optreden kwam traag op gang, maar eenmaal ze de juiste cadans gevonden hadden, konden wij best genieten van de elektronisch gekruide poprock die an sich weinig unieks te bieden heeft. Een zanger die er boenk op zit en subtiele synths die het ideale tapijt voor de aangename melodie vormen bleken voldoende om ons veertig minuten te boeien. Bovendien was de zanger tevens de bassist, en zo vaak komt dat nu ook niet voor. Sting bij The Police? Paul McCartney soms bij The Beatles? Of, iets meer contragenre en teruggrijpend naar de jeugdjaren van ondergetekende, Mark Hoppus bij Blink-182? Andere suggesties zijn welkom in de commentarensectie op deze pagina. Hoogtepunt was de guitige chill-down-single ‘Seaside’: het begint als een Red Hot Chili Peppers-song en flirt onderweg ook nog eens met The Beach Boys. In andere liedjes refereren de zweverige gitaarlijnen meer dan eens naar Band of Horses, terwijl de juist gekozen bliepjes voor een aangename afwisseling zorgden.
Tijdens het optreden van het Franse La Femme was de zaal in twee kampen verdeeld: de horde fans op de eerste rijen die er een stomend feestje van maakten, moshpit inclusief, en anderen die met een wat-is-dit-in-hemelsnaam-blik naar het schouwspel keken. De Vrouw is in dit geval een lookalike van Mia Wallace uit Pulp Fiction, met voor zich een keyboard dat vooral dienst deed als versiering. Met de drie andere keyboards op het podium moesten we even aan Kraftwerk denken, maar verder ging de vergelijking niet. La Femme is er rotsvast van overtuigd dat de comeback van de rave een feit is, en dus kregen we veertig minuten hyperkinetisch drumwerk, knarsende synths en een onverstaanbaar schreeuwerige zang op ons bord. Een soort Vive La Fête op speed, waarbij enthousiasme van groter belang is dan degelijkheid. La Femme verhult zich in een waas van mysterie en experiment die moet verbergen dat de songs weinig om het lijf hebben. Ze hadden zelfs een theremin bij, dat ons even deed terugdenken aan horrorfilms in de jaren ’30, toen Hollywood net de geluidsband had ontdekt. La Femme was voor ons meer een circusact dan een echt optreden, en daar is niet altijd iets mis mee. Ook voor rauwe electropunk zonder plaats voor subtiliteit bestaat er een publiek.
Tijd voor een boute voorspelling: over een jaar of twee verkoopt CHVRCHES een zaal als Vorst Nationaal uit en is zangeres Lauren Mayberry een diva zonder gelijke. Hoop en al anderhalve meter groot pakte ze de zaal in met een charmante nonchalance en vooral een stem die qua timbre tot de hemel reikt. En dan heb je nog de opzwepende beats die met een perfecte timing op die stem inhakken. CHVRCHES is Ellie Goulding met meer lagen, CHVRCHES is Florence + The Machine met nog meer haar op de tanden. Elke song kan rekenen op grote hooks en refreinen die op maat van de grote zalen gemeten zijn. Vraag maar eens aan Depeche Mode hoe dat precies in elkaar zit. Hier en daar horen we de gonzende elektronica van Jean-Michel Jarre opdoemen, die samen met de stem van Mayberry voor dé cocktail van het jaar zorgt. Zoals verwacht bleken de singles ‘Recover’ en vooral ‘The Mother We Share’ de eurekamomenten van de set. En ook onbekender werk als ‘Now Is The Time’, met een hoog soundtrackgehalte, en ‘Tide’, met toetsenist Martin Doherty aan de zang, wist ons dankzij het geweldige gevoel voor melodie van dit trio te bekoren. CHVRCHES stonden hoop en al veertig minuten op het podium, wat logisch is als je enkel een EP uit hebt en het eerste album nog op komst is, maar bewezen daarin met verve dat de toekomst is aan bands met een passie voor kerken en een spraakgebrek.
Les Nuits programmeren de komende dagen onder meer Two Gallants (12.05), Tom McRae (13.05) en Beach Fossils (26.05). Klik hier voor tickets, info en de volledige kalender.