Foto’s Xavier Marquis, verslag Emily Griffiths
Na een maandenlange strijd zijn de laureaten van Humo’s Rock Rally 2014 bekend. De ontlading was groot toen de jury Warhola op het eerste schavotje zette. Op plaats twee vinden we Nordmann terug, het brons is voor Five Days.
Het is voor Sarah Devreese misschien niet slecht om als eerste de strijd aan te vatten. Met haar breekbare nummers en dito stem lukt het immers niet altijd om een volle zaak te overstemmen, terwijl het frêle meisje daar nu wel in slaagt. Overtuigen doet ze vooral met ‘Losing Faith’, haar tweede song, die je bij je nekvel grijpt en vervolgens moeiteloos de weg naar je oren vindt.
Yawns wist in de preselectie en halve finale een sterke indruk na te laten, maar is vanmiddag in minder goede doen. Nochtans heeft het drietal bijzonder straffe nummers, waarbij vooral Oasis-kloon ‘I Want To Go Where Nobody Knows My Name’ wel eens potten zou kunnen gaan breken. Nu overheerst te vaak het “net niet”-gevoel om de Britpop te laten floreren.
Midden in de wedstrijd van naam veranderen, dit doen er niet velen Byron Bay na. Die verandering legt hen nochtans geen windeieren: er mag dan wel geen nieuwe wind blazen door het kamp van het voormalige Mocking Jay, toch staat de band een stuk strakker te spelen dan in de halve finale. In Gent leken we te kijken naar de broertjes van Mumford and Sons, vanavond nemen de elektronische drums een stuk meer de bovenhand, wat het viertal eindelijk meer die eigen identiteit geeft. Roept daar iemand “platencontract”?
Voor Lotte Vanhamel en co het podium betreden, ruikt de AB al een eigenaardig geurtje en wordt een net op het podium opgesteld. Hazy Hands houdt namelijk wel van een showelement of dertig en dat zou Brussel geweten hebben. Het publiek wordt bekogeld met badmintonpluimpjes, beneveld met wierook en tussendoor kan ook nog ergens muziek worden bespeurd. Jammer genoeg neemt het toneelstuk te vaak de bovenhand.
Als we Wikipedia mogen geloven, is een Samowar een Russische theemachine met vreemde vormen. Het soloproject van Leen Diependaele valt hier in de verste verte niet mee te vergelijken, maar als we één elektronische thee zouden willen drinken, dan is het wel van het goedje dat daar op het podium wordt gezet. De sterk afgewerkte nummers worden loepzuiver gebracht waarbij de nochtans statische set nooit gaat vervelen. Samowar blijft een van de meest fascinerende ontdekkingen in deze editie van de Rock Rally en dat kan enkel worden toegejuicht.
Tijdens het eerste nummer van High Hi zien we het publiek in de AB kijken naar wat zonder twijfel de winnaar van de wedstrijd moet worden. De instrumentale powerpop van het drietal neigt met momenten naar shoegaze van de beste soort en slaat in als een bom. Helaas valt vanaf de tweede song de spanning snel weg en verwordt de set ondanks de knappe stem van Anne-Sophie Ooghe snel naar niets nieuws onder de zon: aangenaam, maar net iets te vluchtig om te blijven hangen.
Van Nordmanns performance onthouden we vooral dat grote toeters altijd werken. De progressieve jazzrock van het internationale viertal – gitarist Edmund is immers van Engelse oorsprong – krijgt Brussel bijzonder snel recht met flarden van improvisatie, gedurfd gitaarwerk en strakke ritmesecties. Bestond de Publieksprijs nog, dan had deze groep hem ongetwijfeld in ontvangst mogen nemen.
De deelnemers zijn aan elkaar gewaagd, maar als er een met kop en schouders bovenuit steekt, is het Warhola. Alles klopt, van de overdonderende baslijn die door je lijf zindert tot de autotune die zanger Oliver Symons wonderbaarlijk genoeg als een instrument in zijn voordeel gebruikt. Weemoedige indiepop, het kan wel eens een hit opleveren.
Ze brengen schaamteloze pop, maar daar is Five Days trots op. Terecht, want als er een band dit genre overtuigend kan brengen, is het deze wel. Catchy is het codewoord en de smakelijke uitvoering ervan is al even aanstekelijk. En is het al pop wat de klok slaat? Nee, op het einde van magistrale oorwurm ‘Jacks’ smijt het trio er een vrolijke rockklodder bovenop die de AB joelend onthaalt. Meer van dat!
Humble Flirt werd vooraf de gedoodverfde opvolger van Compact Disk Dummies genoemd. Die favorietenrol waarmaken is de band in de Ancienne Belgique niet gegeven, maar het viertal doet, gesteund door een grote schare fans, toch een verdienstelijke poging. De frisse indierock levert de Antwerpenaren vermoedelijk de vierde plaats op en met hippe nummers als ‘Rearrange’ zien we hun vast en zeker later nog terug.