Dunk!festival kwam op zaterdag 16 mei ongetwijfeld oorverdovend ten einde. Onze redactie zwolg een Dafalgan naar binnen en trok opnieuw naar Zottegem.
Op dag 3 van dunk!festival te Zottegem speelden o.a. Amenra, Maybeshewill, Year of no Light, Labirinto, The End of the Ocean, Doomina en Innerwoud. Bram de Greve was erbij om foto’s te maken. Het verslag is van Aïda Gabriëls.
De derde en tevens laatste dag van onze Dunk!-marathon vangen we aan met Astralia. Deze nederige Spanjaarden met oog voor detail spelen een korte, stevige set waarbij evenwel geen potten gebroken worden, maar die wel veelbelovend luid weergalmt. Wanneer we na hun optreden bij een cerveza vragen wat ze er zelf van vonden repliceert bassist Albert met “Qué?!”. Oorverdovend dus.
Van Goya en Dali naar Michelangelo en Da Vinci, of beter gezegd van Spanje naar Italië met ORNAMENTS. Dit iets lidrijker gezelschap brengt met instrumentale drone suites en stevig snaarwerk ook een iets rijker gamma aan wegblaaspartijtjes, altijd smaakbaar.
Het Oostenrijkse Doomina diende op vrijdag nog forfait te geven door twee platte banden. Vierentwintig uur later dan gepland staan zij klaar om tussen pot, pan en pint door Dunk! dan toch nog te verblijden met een overtuigende esthetiek. De voormalige sludge maakt plaats voor een verfijnder en purifiërend iets, ontroerende soundscapewerkingen en een nederig dankbare sfeer. We vertoeven haast weer in Bucolica.
Tijd om de wereld van voor Ptolemaeus op te zoeken met The End of the Ocean, oftewel het onbereikbare eindpunt. Ze bengelen tussen rock, metal en punk, weliswaar steeds vergast van het voorvoegsel ‘post’. In tegenstelling tot wat hun mineure naam doet geloven klinkt dit als de soundtrack van een eenentwintigste eeuwse Messiah die een positieve boodschap brengen komt. Een verlossing van alle verbale geweld op hun eerste optreden in Europa ooit. Ooit. Onbegrijpelijk naar onze mening, dit is een catharsis-groep waar we onbewust jaren op hebben gewacht.
Innerwoud – de voorafgaande dag eveneens rondhangend met de Church of Ra-leaders – staat solo op scène, eenzaam en alleen met een contrabas. Zijn muziek is als een onzichtbare geest die je in zich opneemt en meevoert naar Bucolië van weleer. Schoonheid triomfeert dankzij drones met een klassieke afwerking. Een akoestiek die streelt over helende wonden.
Year of No Light vormen een vaste waarde in hun vak en spelen stevig en strak, zoals het hoort. Niets onvergetelijks. Goed. Gewoon goed, ja. Zo ook Maybeshewill. Ze klinken en botsen maar brengen beide naar onze mening niets wereldschokkends. Ze teren op een fanbase die al jaren meegaat. Windeieren die voor ons een beetje aan het breken zijn.
Alles deconstrueren doen we met Amenra. Een laatste tour de force waarbij de splendeur van de onderwereld zegeviert. Niet hun beste concert ooit, maar daarin lag ‘t ‘m vooral aan de locatie. Amenra smeekt om een noire donkerheid die enkel verkregen kan worden in kelders en kerkers. Maar ach, the Mass must go on. En zo sluiten wij Dunk! af met een subversief Belgische trots. Dankjewel Dunk!, dankjewel. En tot volgend jaar.
Dunk! 2016 zal plaatsvinden tijdens het weekend van 5, 6 en 7 mei.