Fulco Ottervanger is een bezige bij. Na zijn ambtstermijn als stadscomponist van Gent, ging er een wereld van mogelijkheden open voor de Belgische Nederlander: de man speelt experimentele jazz bij De Beren Gieren, donkere krautrock bij Stadt en opgewekte funkhopelectronica bij BeraadGeslagen met Lander Gyselinck. Toch bleek Ottervanger nog een gaatje in zijn agenda te hebben, want dit jaar kwam hij plots op de proppen met FULCO, zijn Nederlandstalig soloproject. Ratio erachter was de verwezenlijking van een oude droom: een Nederlandstalige popplaat maken. Met shows op Pukkelpop en Down the Rabbit Hole werd er opgewarmd voor een album vol verfijnde maar absurde Nederlandse liedjes over Ottervangers verwondering over de wereld.
Fulco kwam in Het Depot die debuutplaat voorstellen en deed dat met veel bravoure (en een mooie rode das). Opener ‘Dichtstbevolkt land’ plaveide de weg voor een set waar ironie en oprechtheid heerlijk door elkaar zweefde. “Nergens kun je heen als je niet thuis blijft // Als je niet thuis blijft, dan kun je nergens heen” klonk de heerlijke catchphrase van ‘Nergens heen’ en die sfeer straalde Fulco een uur lang uit: een interessante mix van onschuldige joligheid en filosofisch absurdisme in de traditie van Albert Camus. Zeker in nummers als ‘De sms’ende mensen’ kwam dat goed naar voren. Terwijl Ottervanger met zijn vingers bedrijvig stevige snare klanken uit zijn samplepad duwde en een beltoon afging, scandeerde de vrouwenstem van Google translate ”De sms’ende mens is … eerlijk”. Het zorgde voor een eerste moment van hilariteit in Het Depot.
Ook in zijn bindteksten was Ottervanger inventief. “Hey Leuven! Ik heb niks met Leuven. Ik vind het nogal steriel. Ik ben er wel geboren. Ook steriel. Ik heb wel iets met Leuven.” klonk het voor ‘1/7 miljardste’, waarin hij een tiental keren ”Dit is geen meezinger” zong, waardoor het net wél een meezinger werd. Toppunt van ironie was de zorgeloze ‘lalalalala’ in (vocaal vlekkeloos uitgevoerd) duet met bassist/synthman/klassieke hoboïst Dries Laheye (STUFF.) er vlak na die met opzet flirtte met de allermeligste Nederlandstalige muziek die er is. En Fulco Ottervanger? Die was intussen helemaal in zijn element. “Kijk hier, een rituele slachting” zei hij terwijl hij wees naar een grote lege plek in de zaal.
In interviews geeft Ottervanger nochtans aan dat het echt niet de bedoeling was absurdistisch over te komen. Het overkomt hem gewoon en net daarom is zijn verwondering over de wereld rondom ook zo authentiek. In de met-de-kitsch-flirtende-John-Lennon-ballad ‘Mama’ verwoordt Ottervanger het misschien wel het best. ”Mama ik wil naar huis, ik weet niet hoe ik me moet gedragen. Maar ik kan wel heel goed doen alsof’, zei hij nadat hij met veel flair een gele zonnebril van tienermeisjes-in-2015 had opgezet. Heerlijke kerel, die Fulco, en een muzikaal inventief en grappig concert.
In Het Depot kan je binnenkort de finale van Soundtrack (07.12), Mirranda (12.12) en Zwangere Guy (17.12) zien. Het volledige programma vind je op de site van de zaal.