Koude douches doen positieve dingen met je weerstand, bloeddruk en energieniveau. Op de derde dag van BKS bracht het lokale Victoriameer soelaas. De mensen op het droge zochten de energiepieken elders, maar moesten wachten tot Whispering Sons voor de eerste golf. Energiestukken, gesneden in dikke plakken, werden daarna geserveerd door Kate Tempest, The Raconteurs en Lizzo terwijl de ONE voor het sluitstuk van het festival werd gedrenkt in pop met Carly en Christine als dirigentes. Foto’s door Michelle Geerardyn en Lotte Torsin.
Blauwe droombeelden vulden de TWO tent door Julia Holters zeemeerminnenstem en pianospel. Na het openingsnummer werd deze mythische onderzeewereld verder versterkt door muzikanten van allerlei slag, waaronder een toetsenist slash doedelzakspeler. Tussen de nummers door werd er tijd genomen voor het tunen en het omslaan van zijn/haar bladmuziek wat ons toeliet om een beetje boven water te komen drijven. In de complexe composities met soms barokinvloeden (Holter drukte eens het orgeleffectje in op haar synthesizer), dan filminvloeden (opgewekte strijkers en statige trompet) vonden wij bovenaards en een streepje Björk. (Eva)
Wie naar Big Thief was komen kijken in de hoop dat ze nu wel eens hun bekendste liedjes zouden spelen, was er ook deze keer aan voor de moeite. Fans van het eerste uur kregen dan weer wel wat ze verwacht hadden: breekbare muziek, een bescheiden show en ontzettend veel dankbaarheid. Dat Adrianna Lenker nog altijd niet kan geloven dat ze met haar muziek de TWO kan laten vollopen, was duidelijk. Ze begon haar show aanvankelijk ingetogen en voorzichtig met ‘Real love’, maar bloeide open naarmate de tijd verstreek. Ook voor Buck Meek, gitarist van dienst, was een solo weggelegd met ‘Pareidolia’ en ook hij kreeg een oorverdovend applaus cadeau. Een zeer gepast geschenk, noemen wij dat. (Annelies)
Liz Phair. Liz. Liz. Phair. Haar diep Amerikaans accent deed de act bijna richting country huppelen. Phair hink-stap-sprong echter naar slaapkamerpop-en rock. Na opener ‘Supernova’, brulde ze: “Let’s see how primitive we can get.” Haar gitaarriffs waaierde zo heerlijk uit als haar spierwitte broek met olifantenpijpen, en toch. Toch bleven we ter plaatse trappelen in het zand. De guitar-off tussen Phair en haar gitaristen ten spijt, zouden we het precies ook niet heel erg gevonden hebben om die eveneens spierwitte zwaanwaterfietsen eens te proberen. (Eva)
Het is moeilijk om origineel te blijven in lyrische beschrijvingen over Whispering Sons. Dus gingen we voor de verandering maar eens richting de FIVE in de hoop dat ze ongelofelijk hard tegen de grond zouden gaan zodat we eens een ander deel van onze woordenschat konden aansnijden. Het begon veelbelovend: een tent vol lichamen die nog net niet het kookpunt bereikt hebben, is niet meteen aangenaam. Maar die lichamen waren zonder uitzondering vastberaden om de Belgen goed te ontvangen. De warmte deed ongelofelijk veel moeite om iets van intensiteit weg te nemen maar ‘Got a light’ en ‘Hollow’ waren ijzingwekkend doeltreffend. Zandstormen deden voegen kraken en Fenne Kuppens werd alleen maar meer verbeten. Nederland droeg de band op handen. De set werd met ‘Waste’ afgesloten met wat een van de beste nummers uit de recente muziekgeschiedenis moet zijn. Alles moest kapot. Whispering Sons was weer belachelijk goed. Heel vervelend. (Michelle)
Amper een half uur later, maar het contrast met Whispering Sons kon niet groter zijn op de FIVE toen Caroline Rose goedgemutst in sportoutfit kwam aangerend, de bijhorende zweetband kon ze goed gebruiken terwijl het enthousiasme van haar voorhoofd droop. Caroline deed ons meermaals denken aan de immer sympathieke Thomas Huyghe wanneer ze haar eigen ongemakkelijkheid als ultieme troefkaart uitspeelde, bestaat er een groter compliment als performer? Nummers zoals ‘Soul no. 5’ en ‘Jeannie becomes a mom’ zijn gevat, zelfbewust én verdraaid catchy, hetgeen nog extra kracht bijgezet werd door haar fantastisch energieke sidekick op synths en gitaar. Er werd een korte pauze ingelast om de beste benen van de band te bewonderen die zich bij de drummer bevonden, maar Caroline Rose nam vooral weinig pauzes. Ze was één hapklare brok geluk en bijgevolg een van onze persoonlijke hoogtepunten. De bonuspunten voor ‘My heart will go on’ op kazoo zitten daar mogelijks ook voor iets tussen. (Zeno)
Als er één man is die doet wat hij wil, is het Kurt Vile. Op deze bloedhete dag stond hij daar op de ONE. In zijn dikke flanellen hemd en jeansbroek. Waar hij de energie vandaan haalde, weten we niet, maar hij speelde het toch maar klaar om zowel jarenlange fans als nieuwsgierige festivalgangers een uur te boeien met gezellige indie-rock. Sommigen vonden het iets té gezellig en zochten na een dik half uur andere oorden op, de meesten bleven hangen en zagen hoe de zomeravond werd ingezet op de tonen van ‘Waking on a sunny day’. De show van Kurt Vile voelde van begin tot einde als een nostalgisch terugzien met een vriend die je al veel te lang niet gezien had. (Annelies)
“Uitdroging,” biechte Princess Nokia op, waarbij ze zich excuseerden voor het niet zo springerig concert. De façade was opgeruimd, zag eruit hoe die eruit moest zien, en ja, daar zaten wat monumentale elementen in. “I step in this bitch and I do what I want / I don’t give a damn and I don’t give a fuck”, rapte Frasqueri. Een New-Yorkse fissa met reggae en salsa-interludes, visueel tot uiting gebracht door het meesterlijke voguing van de dansers, hielden eventueel haperende heupen in beweging. Spijtig genoeg rammelde er iets aan de fundamenten: een backing track in een schijnbare hoofdrol en een rondspringende Princess Nokia waarbij we de energiefonkels in haar ogen niet konden ontwaren. (Eva)
Gefluister en gepraat. Daar had de FIVE niks van aan tijdens Kate Tempest. Zij sloeg ons murw, zocht onze energiepieken op die we na Whispering Sons een beetje waren kwijtgeraakt met gepolijste lyrics en rijmende klanken. Haar slotzinnen, dronken van harde boodschappen, hakte in op ons geweten of luidde de komst van een muzikaal elektronisch bergtopje aan. Als kers op de taart trakteerde ze ons nog op nieuw werk, die baadde in mysterie. De repliek van het publiek? Uitzinnig gebrul. (Eva)
De aankondingsmuziek schreeuwde uitgestrekte vergezichten, steile rotsen, hobbits, dwergen en feeën. Niet dat The Raconteurs moesten vertrekken naar een weerbarstig mensenmaanlandschap, het publiek at al uit de handen van het Amerikaans viertal na een kleine Mississippi. White stelde zijn vakmanschap en souplesse tentoon op zowel gitaar als piano en gaf zo kleur aan de zwart-wit beelden op de schermen van de TWO. De trilling, timing en emotie van White’s, gitaarriffs en harmonieën van White en Banson werkten respectievelijk op de onderlippen, de bovenarmen en de oren. Het eerste drum-en baslijntje van slot ‘Steady as she goes’ kondigde de totale destructie, de grote oorlog, aan. Maar eerst deed White nog een voltallige publiek “are you steady now?” fluisteren. (Eva)
‘Call me maybe’, het hitje van een aantal jaren terug, werd nog steeds luidkeels meegezongen door de weide, maar doordat het al redelijk snel in de show voorbij kwam, schudde Carly Rae Jepsen (ONE) haar status van eendagsvlieg voorgoed van zich af. Met nieuwste album ‘Dedicated’ liet ze alvast zien dat ze veel meer in haar mars heeft dan enkel simpele popsongs en dat stelde ze vandaag voor de eerste keer aan het Nederlandse publiek voor. Een fijn feestje, maar tien minuten voor het einde besloot het publiek massaal dat het genoeg was en trokken ze in grote groep naar de TWO, waar Interpol over enkele minuten zou beginnen spelen. Of was het die stortbui die iedereen massaal naar een schuilplaats deed zoeken? (Annelies)
We hadden op deze editie van Best Kept Secret nog nooit eerder zo’n volle TWO gezien en dat lag zowel aan het onweer als aan de reputatie van de volgende artiest. De helft van de tent wist echter niet precies wat ze nu juist konden verwachten van een naam als Interpol. Die personen waren gewoon tevreden met hun schuilplek. Interpol trok zich van de ongelukkige weersomstandigheden verder weinig aan en raasde voorbij met oudere songs als ‘Obstacle 1’ waar het publiek duidelijk op zat te wachten. Nieuwere songs als ‘Fine mess’ werden ook wel omarmd door het publiek, maar het was alsof we onze favoriete neef met onze hippe tante vergeleken. We zien ze allebei heel graag, maar de ene toch net wat liever dan de andere. (Annelies)
We lazen in Lizzo’s ogen totale verbazing (en groot jolijt) nadat het publiek – en zonder ook nog maar te vragen – haar zin had afgemaakt met een uitzinnige valse en hoge “youuuu” op het einde van ‘Cuz I love you’. Dit eerste liedje toonde de grote spreidstand van haar stembereik en kracht van Jefferson’s presence. Dat ontiegelijk hoog niveau zette ze verder zonder er schijnbaar veel moeite te doen: zo kronkelde ze soepel voor de windmachine, liet ze ons allemaal lachen met een irrationele bruid-make-over (lees: bril met sluier). Ze trouwde hier met haarzelf (“I’m my own soulmate.”). Lizzo had duidelijk geen last van uitdrogingsverschijnselen en voegde er prompt nog aan toe dat ze die ochtend dronken het vliegtuig uitstapte en vroeg zich af of dat ze misschien nog aan het dromen was. Als inleiding voor het opzwepende ‘Jerome’ zette ze de eerste tonen in van ‘No scrubs’ van TLC die zonder enige moeite het nummer verder deed opleven op de tongen van het hele publiek. Iedereen, schouder aan schouder, was gedoemd tot dansen richting de zwoele chaos van hoogtepunt ‘Juice’. (Eva)
Een festival met vuurwerk, perfecte choreografie en een indrukwekkende productie afsluiten, laat dat maar aan Christine And The Queens over, Chris voor de vrienden. Héloïse Létissier had zes dansers meegebracht, die samen met haar een perfecte dansroutine uitvoerden. Dit maakte dat haar show niet aanvoelde als een concert, maar eerder als een heuse performance, eentje dat perfect zou passen in een schouwburg. Aanvankelijk waren we wat sceptisch. ‘Christine And The Queens als headliner? Waar zijn die échte grote namen?’ Maar na haar passage zijn we ervan overtuigd dat Best Kept Secret de juiste keuze gemaakt heeft: we zagen een rasechte artieste aan het werk, inclusief onzekerheden die ze met haar herkenbare humor en persoonlijke teksten enorm relativeerde. (Annelies)
En zo kwamen drie heerlijke dagen tot een eind. De organisatie laat ons meteen uitkijken naar volgend jaar: dan vindt Best Kept Secret plaats van 12 tot en met 14 juni.