Gratis littekens en oorsuizingen bij Cloud Nothings in de Botanique

door Johan Baeten

Het was alweer meer dan drie jaar geleden sinds de laatste passage van Cloud Nothings in ons land. Dylan Baldi en de zijnen brachten in januari hun vierde langspeler uit, getiteld ‘Life Without Sound’, en de heren uit Ohio kwamen die plaat gisteren voorstellen in een uitverkochte Rotonde. Dat resulteerde in een woelige en broeierige zaal, met een tamelijk beheerst publiek en een even onverstoord viertal op het podium, dat op een uur tijd – bijna zonder bindteksten – op een oorverdovende en krachtige manier de Botanique inpalmde.

Cloud Nothings timmert ondertussen al bijna tien jaar aan hun weg in de wereld van het iets pittigere gitaarwerk. Het vernieuwende doorbraakalbum ‘Attack on Memory’ geldt nog steeds als een bijzonder relevant album, en met hun twee laatste platen bewees het viertal dat het niet onverdiend kan leven van hun muziek. De band heeft de reputatie van boos, gefrustreerd en grimmig te klinken, en dat was op bepaalde momenten ook live het geval. Desalniettemin slaagde Cloud Nothings erin om met songs als opener ‘Up to the surface’ erg bedachtzame postpunk-nummers te brengen, die ook enige emotionaliteit behelzen. Die sentimentaliteit uitte zich bijvoorbeeld in ‘Psychic trauma’ – het eerste hoogtepunt van de avond – een popnummer dat de zachte feel uit de openingsseconden al snel inruilt voor genadeloos zware gitaren en massieve drums, gepaard met een tekst die heftige thema’s aansnijdt, iets wat we gewoon zijn van Baldi.

De snelheid en directheid waarmee Cloud Nothings de nieuwe tracks afwisselden met sterkhouders als ‘I’m not part of me’ of ‘Fall in’ zorgden soms voor een wat onpersoonlijke band tussen de toeschouwers en de groep. Gelukkig hielden de subtiele melodieën en interessante structuur van een song als ‘Darkened rings’ de spanning erin. De nieuwe nummers werden bij momenten moeizaam onthaald, ook al zorgden gitarist Chris Brown en frontman Baldi met ruwe, onstuimige gitaarritmes voor heel wat levendigheid en energie. ‘Modern act’, een verschrikkelijk aanstekelijk nummer en de zoveelste ruwe poptrack van het viertal die keer op keer kan overtuigen, of het snedige, rauwe en existentiële ‘Stay useless’ – het zijn nummers die aankomen en bovendien voor een nodige afwisseling zorgden na al het nieuwe geweld van ‘Life without sound’, dat Cloud Nothings gisterenavond integraal speelde.

Dat doordachte emotionaliteit en sterke expressie stokpaardjes zijn van het succesverhaal van Cloud Nothings, is al langer bekend. Die emotionele zeggingskracht hoorden we bijvoorbeeld in het krachtige en intelligente ‘Realize my fate’, waarmee het kwartet de set voltooide. Daarna volgde het geniale ‘Wasted days’, dat de encore vormde. Net geen tien minuten lang schreeuwden, ramden, veegden en beukten Baldi en co zich doorheen de energieke en meedogenloze afsluiter.

Hoewel het aantreden van Cloud Nothings gisterenavond af en toe wat routineus aandeed, konden we het viertal uit Cleveland niet betrappen op enige accidents de parcours. Deze heren scheerden door de Rotonde, zetten een nagenoeg vlekkeloze set neer en lieten alle aanwezigen achter met een resem extra littekens en een portie gloednieuwe oorsuizingen.

Lees hier onze recensie van ‘Life without sound’ en hier het gesprek dat we hadden met frontman Dylan Baldi.

In de Botanique kan je deze week nog Surfer Blood (15.03), Russian Circles (17.03) en An Pierlé (19.03) aan het werk zien. Een volledig overzicht vind je op de site van de zaal.