Vrijdag zorgde voor een hoop aangename verrassingen, waarbij vooral Groot-Brittanië de prijzen wegkaapte. Hoe dat in zijn werk ging, lees je hieronder.
Officieel staan ze dan wel niet op de affiche, toch kon High Hi in de vroege avond worden gespot in het Pakhuis. De powerpop van het Leuvense drietal werd vooral bekend in de finale van Humo’s Rock Rally 2014, maar sindsdien is er een duidelijke evolutie merkbaar. Akkoord, frontvrouw en gitariste Anne-Sophie Ooghe blijkt nog steeds een glitterfanate, al heeft ze die glans nu ook in haar muziek weten te verwerken. Waar het voorheen nog iets te makkelijk uitviel, werden nu een resem gitaarlagen toegevoegd waarbij vooral de krachtige vocalen het geheel bleven dragen.
Singer-songwriter Frances zorgt voor een van de betere verrassingen van de avond. De Britse begint naar eigen zeggen voor de eerste maal a capella aan haar set en krijgt daarmee al meteen de hele Stadsschouwburg stil. Wanneer ze er even later de piano bijneemt, wordt duidelijk dat dit het type rasartieste is dat niet meer nodig heeft dan dit om haar stem in de verf te zetten. De bloedmooie, gevoelige lyrics zorgen voor een breekbare, troosteloze sfeer met als enige houvast de magie die bijna voelbaar de zaal instroomt.
De volgende klap wordt uitgedeeld door Blossoms. Waar de band in thuisland Groot-Brittanië al heel wat potten breekt, is het pas sinds hun vierde plek in de BBC Sound of 2016 dat ook het Europese vasteland oren krijgt naar deze indierockers. Mogelijk zou dat wel eens erg snel kunnen gaan met de smeuïge songs waarbij vooral het hoekige, poppy ‘Charlemagne’ een oorwurm van jewelste oplevert. Moeilijk is het allemaal niet, en dansbaar is het wel, wat hen wel eens de aaibaarheidsfactor kan opleveren om in de smaak te vallen bij de nieuwe generatie gillende tienermeisjes.
Als een artieste zichzelf beschrijft als ‘wonky funk’, wordt het meteen interessant. De verwachtingen in het stampvol Grand Theatre zijn dan ook hooggespannen wanneer een zwoel dansende Nao (foto) de eerste indrukken op het publiek laat indruisen. Dat zijn er meteen erg veel, al klinkt de opener nog als een gewone, soulvolle r&b-song. Toch nemen de percussie en de synths steeds meer de overhand en komen de meeslepende, aparte funkgeluiden geleidelijk maar zeker bovendrijven. Elk nummer klinkt bovendien anders dan het vorige, zodat de zangeres hiermee de verwachtingen ruimschoots inlost en absoluut een plek in de top drie van de voorbije dagen behaalt. En wanneer de Britse uiteindelijk verleidelijk kijkend een waaier bovenhaalt, voel je als het ware een vraag om verkoeling door de verhitte zaal heen gaan. Zet deze maar op je bucketlist!
Het is ongetwijfeld Groot-Brittanië boven vandaag. Ook Oscar doet hier immers een nette poging richting eeuwige roem met zijn hapklare vers-van-de-laptop-pop die melodisch genoeg is om onder de britpop te vallen, maar toch een snedig gitaarhoekje af heeft. De diep doordringende stem van Oscar Scheller wordt à la The Human League over de makkelijke muzieklagen heen gegoten in een ritme dat bij momenten een vreemd averechts effect oplevert.
Helemaal anders klinkt dan weer het Deense Blaue Blume die openen met een onheilspellende, maar veelbelovende intro. Dit is het soort dreampop dat je even richting filmzaal doet verdwijnen met zijn bijna tastbare schoonheid en herkenbare geluiden. De mosterd wordt hiervoor duidelijk gehaald bij Shearwater wanneer het vrij hol geluid, gecombineerd met een droge piano steeds meer open bloeit met een stevig drumgeluid. Dit viertal bezit de kunst om veel te zeggen, maar alles op zijn tijd.
Hælos heeft duidelijk goed geluisterd naar wat Jungle doet, al hebben ze zich uiteindelijk een geheel eigen geluid weten aan te meten. Na een lange, gesproken intro – genre speech – springt het allemaal erg snel open met stukken die meerstemmig worden gezongen, vloeiende synths en een wel erg meeslepende drum. Toch voelt de electropop vrij onfris aan waar het allemaal wat lijkt te gaan verstikken.
De Ierse SOAK heeft inmiddels de laatste hand gelegd aan een nieuwe ep en versierde hiermee een vervolgplek op Eurosonic. Eerder op de dag zou de dromerige popsound met subtiele gitaar een godsgeschenk zijn geweest, maar zo laat op de avond heeft de jonge zangeres begrijpelijk moeite om de spanning erin te houden. Mogelijk moet dit allemaal nog wat groeien, maar vanavond komt ze ruimschoots tekort voor een ereplek.
Eurosonic Noorderslag is inmiddels helemaal uitverkocht. Meer info vind je hier.