Onthou de naam Heartworms, de band rond de Britse Jojo Orme. Haar debuutplaat ‘Glutton for punishment’ verkent de menselijke drang om zichzelf te kwellen en conflicten op te zoeken en put daarbij inspiratie uit haar persoonlijke ervaringen en haar fascinatie voor militaire geschiedenis. Het album is van het soort dat in eindejaarslijstjes zal opduiken en stiekem leggen we bij voorbaat de lat voor haar optredens minstens zo hoog. Voor haar eerste headline clubshow zou ze oorspronkelijk naar de Witloof bar van de Botanique afzakken. Niet geheel verrassend schoof ze alsnog door naar de grotere Rotonde.
Deze avond werd Heartworms vergezeld door Mai Mai Mai, een audio/video project van de Italiaan Toni Cutrone. Cutrone verbastert traditionele instrumentatie van bazuki’s en accordeons, oude gezangen en melodieën met modulaire en digitales synths. Tutrone kwam op gehuld in een zwart-geel gestreepte cape die zijn hele hoofd en lichaam bedekte. Nog opvallender was het ontbreken van videoprojectie, nochtans op de shows in Nederland blijkbaar wel aanwezig. Het maakte dat de eerder strakke aanloop onvoldoende impact kon genereren. Mai mai mai tracht je mee te trekken op een auditieve reis tussen heden en verleden. Tijdperken en culturen werden met elkaar verweven, alleen werden de beelden die deze combinatie konden versterken toch gemist. De eerste helft van de set werd gekenmerkt door strakke, repetitieve ritmes en cryptische elektronica. Onder andere een cover van een nummer uit een Italiaanse opera waarbij vrouwen ritmisch hun was over hun wasborden schrobben passeerde de revue.
Naarmate de set vorderde ontstond er meer dadendrang. De elektronica klonk compulsief en de oude gezangen zorgden voor een occulte, sektarische sfeer. Mai Mai Mai wierp zich daarmee op als een auditieve tijdmachine waarbij de poorten tussen heden en verleden steeds meer open kwamen te staan. Hoe langer de set duurde hoe meer Tutrone erin slaagde om een uniek sonisch palet te creëeren dat ons alsnog kon begeesteren.
Ticketswap ging hard de voorbije dagen. En dat voor een band die nog nauwelijks het hoofd boven het maisveld uitstak. Heartworms opende in 2023 één van de podia op Dour en stond in juni als voorprogramma van St. Vincent in de Roma. Orme nam de tijd om haar muziek te laten rijpen en lijkt stilaan klaar om de poorten naar een groter publiek open te breken. In de Rotonde bewees ze dat ze meer dan voldoende troeven heeft om dit waar te maken.
Al zaten de omstandigheden niet geheel mee in de eerste helft van de reguliere set. De gitaarpartijen en Orme’s stem werden net te veel overheerst door de, nochtans sterke, drumpartijen. Was het daardoor dat de eerste vijftal nummers minder daadkrachtig aanvoelden dan op plaat? De eighties geïnspireerde gitaargroove van ‘Consistant dedication’ kwam onvoldoende uit de verf om het vuur aan de schenen te leggen. Pas toen Orme vooraan het podium haar demonen via haar strottenhoofd probeerde te verdrijven kwam de razernij helemaal tot zijn recht. Ons favoriete dubbeldate van op haar debuut ‘Glutton for punishment’, ‘Jacked’ en ‘Mad catch’, kon door hetzelfde euvel zich niet tot hun meest impactrijke versie ontvouwen. De opzwepende onrust die de dance punk van ‘Jacked’ typeert kwam pas tot volle ontbolstering wanneer de gitaarpartijen zich naar het einde zich dwingend op de voorgrond posteerden.
De zangpartijen tijdens alternatieve oorwurm ‘Mad catch’ moesten in de geluidsmix opboksen tegen de drumslagen. De dystopische Alice in Wonderland pop vibe , die reeds vervat zat in de bezeten dansbeweging bij aanvang van het nummer, boette hierdoor aan kracht in. Anderzijds was hetgeen Heartworms tot dan toe aan de dag legde alsnog indrukwekkend. Of ze nu fluistert, brult, verleidt, de duivel uitdrijft, de pop of goth kant van haarzelf laat botvieren, Orme begeesterde in elke vorm. Zowel haar stemgebruik, als haar nummers zijn zo veelvormig dat ze de aandacht voortdurend naar zich toe trok. Vanaf de eerste noten, met dansmoves als bij een militaire formatie tijdens ‘In the beginning’, zorgde Heartworms ervoor dat ze de ruimte zowel fysiek als mentaal innam. Halverwege de set, net voor aanvang van ‘Beat poem’, legde ze de zaal stil door theatraal het publiek in te kijken en over het podium te dwalen. Wat volgde was een door oorlog geïnspireerde beat poetry die eindigde in een furieus einde. Niet geheel toevallig vielen de drum- en zangpuzzelstukken voor het eerst minutieus volledig op hun plaats. De triomftocht die volgde maakte van de minderwaardige geluidsmix een jammerlijke voetnoot. Vanaf dan slaagde Heartworms er in om hun volledige potentieel te laten zegevieren.
Met enkel haar presence voegde Orme een portie venijn toe aan de gemoedelijke pop noir van ‘Extraordinary wings’. “I don’t wish murder cause I got no right” herhaalde Orme, steek dit nummer in handen van ene Billie Eilish en ze schopt het mogelijk tot wereldhit. Ook het pulserende ‘Warplane’ had diezelfde kwaliteit om het goed te doen voor een veel groter publiek. De vitaliteit vraagt alle lichaamsdelen om zonder gêne te bewegen en toch kan er door alle weerhaken nooit op de lauweren gerust worden.
De bisronde bestond uit de laatste drie nummers van de plaat en bewees het enorme potentieel van Heartworms. Orme heeft een talent om drama en emotie op gepaste wijze in haar nummers te verwerken. De grootste troef die we live ontdekten is dat die theatraliteit de muziek nooit in de weg staat. Ze dient de performance waardoor het publiek verder mee in de rabbit hole wordt gezogen. Kortstondige choreo’s met haar gitarist, een bewuste pose aan het einde van ‘Celebrate’, zich tonen en laten gelden voor de neus van het publiek, Orme bezit het vernuft om haar muziek live van extra munitie te voorzien. Tijdens het frêle ‘Glutton for punishment’ bewees Orme hoe veelzijdig haar stem is. Zelfs tijdens haar meest kwetsbare nummer hield ze de touwtjes strak in handen. De vinger die ze vastberaden op haar lippen legde terwijl haar doortastende blik naar een stoorzender in het publiek ging, was veelzeggend.
Orme nam fysiek en vocaal de ruimte in. Gedurende de set dachten we af en toe aan hoe PJ Harvey, tegenwoordig schrander over de bühne dartelt. Orme bewoog afwisselend met de uitstraling van een sluipschutter, een medic, de ontmijningsdienst en regelmatig de stormtroepen. Het was afsluiter en rockepos ‘Smugglers adventure’, die in deze laatste functie alle nog rechtstaande muren omver blies. Een meedogenloos einde voor een set die net als ‘Celebrate’ lang teasede om alsnog te vervellen tot een passioneel en explosief kunsstuk.
Heartworms liet een uur lang met een onmiskenbaar talent en potentieel licht binnensijpelen door de gaten en kieren in de donkere krochten van haar leefwereld. Mocht Heartworms de komende jaren een grotere aanhang vergaren, is het likkebaardend uitkijken naar wat volgt.
Binnenkort kan je in de Botanique nog Ise & Arend Delabie (20.03), Dehd & Mass Text (21.03), Eddie Chacon (28.03) en bdrmm (30.03) aan het werk zien. Meer info op de website van de zaal.