Gegeven de naam van Pond’s nieuwste album en de tropische weersomstandigheden in België de afgelopen dagen, zou het nogal makkelijk zijn om dit verslag te openen met een woordspeling daarover: daar gaan we ons (dit keer) niet toe verlagen. Wel waren we benieuwd hoe de Australiërs de complexe, futuristische psychedelica-sound vanop ‘The weather’ live ten tonele zouden brengen, zonder ene Kevin Parker achter de knoppen om het geheel tot een goed einde te mixen.
Het voorprogramma werd verzorgd door Gold Class, een postpunk-band eveneens afkomstig uit Australië. De bassist woonde in een eerdere levensfase nog samen met Nicholas van Pond, zo kwamen we later aan de weet, en daarmee is dan ook alles gezegd wat beide bands gemeen hadden. Gold Class bracht eentonige postpunk die wat aan The Smiths deed denken, of Protomartyr om een meer hedendaagse naam te noemen. Het viertal bracht enkele sterke songs, waaronder afsluiter en nieuwe single ‘Twist in the dark’, maar al bij al miste de band dat tikkeltje extra om ons echt omver te kunnen blazen.
Voor dat tikkeltje extra was onze hoop dus op Pond gevestigd. Opener ’30,000 megatons’ moet het hebben van zijn epische, sci-fi opbouw, die op album het gevoel geeft dat je als luisteraar opstijgt in een raket, om vervolgens op ontdekkingsreis te vertrekken in het bizarre universum van Pond. Live in de Trix ontbrak het de song aan dergelijk bezwerend effect; het is een nummer dat je moet omringen, van kop tot teen onder drenken in spaceyness, en daarvoor kwam de complexe sound niet krachtig genoeg over. Een twijfelachtig begin, maar vanaf daar ging het gelukkig alleen maar bergop met ’s werelds gekste psychedelica-collectief.
Meteen daarna bracht Pond de nodige ‘schwung’ in het concert met het funky ’Elvis’ flaming star’ en ‘Waiting around for grace’, twee toppers afkomstig van hun vorige album ‘Man it feels like space again’. Nicholas en co zaten vanaf het begin al perfect in hun vel als de goedgeluimde, bescheiden rocksterren die ze zijn, en nu kregen ze ook het publiek helemaal mee op sleeptouw. “POND IN BELGIUM!!”, constateerde iemand uit het publiek meermaals scherp, en dat enthousiasme leek Nicholas te verbazen: “It’s a thing, now?”, vroeg-ie ons. Een ‘ding’ in de zin van ‘object, in z’n pure materialiteit’? Lastige vraag. Een ‘ding’ in de zin van ‘hype’? Zeker weten, Nico.
‘Whatever happened to the million head collide’ was de verrassendste song uit de set, en nog verrassender was de ’Alpha beta gaga’-outro (Air-cover) die de band daarachter breidde. De twee songs bleken de perfecte combo te vormen: de strakke, opzwepende rock-riffs, verweven met de openbarende synth-progressie aan het eind, deden ons wegzweven naar de mafste regionen van het Pond-universum.
De andere songs van het nieuwste album klonken in tegenstelling tot de onzekere openingssong wel overtuigend: ‘Sweep me off my feet’, ‘Paint me silver’ en ‘The weather’ behoren tot de meer rechttoe rechtaan synthpop-songs, met tegelijk een futuristische en een aangename 70ies-vibe. Andere hoogtepunten omvatten onder andere het zomerse, uitgespannen ‘Don’t look at the sun or you’ll go blind’, waarbij Nicholas alle remmen los ging gooien ten midden van het bezwete publiek, en ‘Giant tortoise’ met z’n fantastische gitaarbreaks in het refrein.
Met dat speelse enthousiasme waarvoor onze Australische vrienden zo gekend staan, wist Pond de Trix-club in een neo-psychedelisch feestje om te toveren. Ze brachten een perfecte mix van nummers uit hun laatste drie albums (en ook nog oldie ‘You broke my cool’ als encore) en daarbovenop kwam de complexe sound van het nieuwere werk (op opener ‘30,000 megatons’ na) goed tot z’n recht. Jawel hoor Nicholas, it’s a thing. In de zin van hype, hè.
Komende maand kan je in de Trix onder andere nog Sue The Night (01.06), Amanda Palmer & Edward Ka-Spel (09.06) en The Afghan Whigs (14.06) aan het werk zien. De volledige programmatie, tickets en meer info vind je op de website van de zaal.