Na een heftige avond met onder meer SOPHIE en Lotic konden we het vrijdagmiddag eerder rustig aan doen, met een programma dat weinig echte kleppers beloofde. Cakes Da Killa stond eerst op onze planning en speelde in de Jupiler Dance Hall, een zaal die hij onmogelijk kon vullen. Geen probleem voor de Amerikaanse rapper: die lage opkomst maakte het voor hem mogelijk om het publiek in te duiken en omcirkeld door de toeschouwers zijn beste verses ten berde te geven. Dat lukte aardig, hoewel technische problemen geregeld roet in het eten kwamen strooien en de producties niet altijd tot hun recht kwamen omdat de focus nogal sterk op de rap lag.
Eind vorig jaar zagen we Father er op Faded Weekender in Antwerpen na vijftien minuten de brui aan geven na een ongeïnspireerde set. Vandaag kreeg de rapper van Awful Records een herkansing in de Boombox op Dour en gelukkig toonde de Amerikaan een beetje meer goesting; hij bleef alleszins toch langer op het podium staan. Verder was de set wel nog steeds in hetzelfde bedje ziek: het klonk allemaal al snel veel te eentonig en miste de energie die een hiphopshow nodig heeft om je aandacht bij de les te houden. Misschien paste dat net wel op de middag, maar wij hebben liever dat elke artiest zich als een enthousiaste headliner gedraagt.
Next up was de psychedelische partyrock van La Femme; bij ons niet zo heel bekend, onder de taalgrens en in Frankrijk een ware sensatie. En dus stond La Petite Maison na Mac DeMarco’s optreden nog eens vol. We tipten de band al in onze Dour-voorbeschouwing en dat bleek een goeie zet: met een opzwepende trip maakte het kleurrijke gezelschap alle verwachtingen waar. Hun sound voelde fris en viriel aan, een verademing binnen het genre, terwijl vaart in de show ervoor zorgde dat het optreden geen seconde ging vervelen. De groep denderde dan ook op de best mogelijke manier door het concert, met een podiumuitstraling die het enthousiaste publiek nog meer wist op te jutten. Zo bewezen de Fransen dat gitaren op Dour wel degelijk kunnen werken.
In Le Labo stonden gisteren allemaal Belgische acts geprogrammeerd, inclusief Dan San, een Waalse band die getekend is bij [PIAS]. Waar de Vlek-jongens, STUFF. en La Jungle allemaal toonden op het kleine podium dat er heel erg spannende geluiden uit eigen land komen, verzandde de lichtjes gehypete band in conservatievede, weinigzeggende indierock genre Girls In Hawaii. Soms klonken de ideeëen wel veelbelovend, maar zelden kwamen er liedjes uit voort die ons echt konden beklijven. De melancholische sound voegde ook te weinig nieuwe elementen aan reeds lang bestaande recepten toe om onze aandacht bij de set te houden. Ideaal voor een power napje aan de zijkant van de tent, dat was het wel.
Daarna was het de beurt aan Poliça om hun nieuwe album voor te stellen, nog steeds in de bekende formatie met twee drummers. Ergens tussen dreamy en opzwepende slaagde het viertal er vooral in om een interessante mood neer te zetten. Echt goeie liedjes ontbraken dan weer. We vroegen ons tijdens de meer intense, betere songs af of het indie r&b-kwartet niet sterker zou zijn als het minder als een softe Celine Dion voor meerwaardezoekers zou klinken. Met wat meer effectjes op de prachtige vocals kon de band het beste van Braids evoceren, met meer dansbare instrumentatie loerde Young Ejecta om de hoek. Misschien zou de groep zo wel wat van z’n eigenheid verliezen, maar het zou wel de nodige dosis pit aan Poliça’s optredens geven.
In de Dance Hall mochten vriendjes Floating Points en Four Tet de avond voor hun rekening nemen, die eerste moest het vroegst aan de bak met z’n liveshow. Daarvoor gaat hij de hort op met een hele band, die de producer z’n nummers vertaalt naar uitgerekte, organische jams. Dat bleek niet bepaald hetgeen waar de Dour-gangers op dat moment nood aan hadden: je moest al naar de voorste vijf rijen om uit de pratende meute te ontsnappen. Nu was het optreden ook niet meteen het spannendste uurtje van het festival. De groep had het moeilijk om de sound naar zo’n grote tent te vertalen en miste echte climaxen. Mooi en rijk was het zeker wel, maar we zien de Brit en z’n band graag op een ander tijdstip en op een andere locatie terug voor een herkansing.
Ta-Ku had verrassend genoeg ook een hele band meegenomen en ging daarmee nog meer in de fout dan Floating Points. Hij tekende zonder twijfel voor de bummer van de dag met de meest saaie, futloze set. De Australiër zelf zorgde met z’n mooie stem voor het enige lichtpuntje, terwijl een gastzangeres veel te weinig charisma had om de hele tent in te pakken. Niet dat het geluid ver genoeg rijkte om haar bij te staan, de bandformule leek al het plezier en leven uit Ta-Ku’s muziek te zuigen. In plaats van leuke Australische beats kregen we verder melige Chet Faker-vibes, geschikt om elke avond te ruïneren. Voor dat bij ons het geval was, zochten we andere oorden op.
Lunice was de volgende om de Boombox op stelten te zetten, nadat hij verborgen onder een grote kap en met spirituele moves een opmerkelijke entree maakte. In het eerste deel van de set kregen we vooral zware hiphop te horen, met leuke (maar gemakkelijke) hits van Kanye, Kendrick en Rihanna, naast moeilijker materiaal van onder andere GFOTY. Vervolgens nam de set een donkerdere wending. Meer instrumentale beats en een hoeveelheid grime werden opgevoerd. In de afsluitende minuten werd dan weer overgeschakeld naar bekender werk, zoals een TNGHT-mashup, en uiteindelijk nog meer Kanye. Op de tonen van ‘Can’t tell me nothing’ verliet de Canadees het podium. Lunice bracht een weinig verrassende set, maar wel een verdomd effectieve. Hits en minder bekend werk werden op de juiste momenten gespeeld, om zo de sfeer anderhalf uur hoog te houden.
In de Cubanisto Dancing werden de feestelijkheden afgesloten door Nidia Minaj, artieste van het fantastische Portugese Principe dat bekend is om z’n unieke sound ergens tussen footwork en gqom. Op Dour kregen we een uur lang onnavolgbare ritmes te horen die zowel uitdagend als catchy klonken. Niet vaak eerder zagen we het publiek zo inventief uit de bol gaan, volledig de verdienste van de invloedrijke producer. Hoogtepunten kwamen er op het einde met een explosieve remix van ‘Titanium’ (van David Guetta, jawel) en een waanzinnig nummer dat volledig bestond uit ringtones. Leukste feestje van de dag!
Foto’s van Cakes Da Killa, Father, La Femme en Floating Points door Xavier Marquis.
Een eerdere versie van dit artikel had het over DJ Nigga Fox in plaats van Nidia Minaj. Die eerste had blijkbaar afgezegd en Minaj kwam vervangen.