Het verstillende vakmanschap van Benjamin Francis Leftwich in de Botanique, 17 mei 2016

door Mattias Goossens

Muzikanten die muziek willen maken zonder toeters of bellen: ze bestaan nog. Benjamin Francis Leftwich is er zo eentje: gewapend met niet meer dan enkele afgeleefde gitaren, een effectpaneeltje en een flinke portie galm in z’n microfoon slaagt hij erin je te ontwapen met bedrieglijk simpele liedjes. Intimistische pop met een melancholisch randje voelt al te vaak aan als een gemakzuchtige gimmick; hij komt er wonderwel mee weg. Is het omdat hij bewust een pauze inlaste na het bescheiden succes van zijn debuut ‘Last smoke before the snowstorm’, en we de liedjes daardoor extra koesteren, of is het z’n beklijvende en tegelijkertijd mistroostige stemgeluid? De aanwezigen in het Museum van de Botanique dachten er allemaal hetzelfde over, waardoor Leftwich de stilte als extra instrument kon aanwenden.

In de aanloop naar z’n tweede plaat ‘After the rain’ heeft de Brit er al een heuse tournee in allerlei kleine zaaltjes en cafés achter de kiezen, en hij oogde aanvankelijk merkbaar vermoeid. De verademing was bijgevolg des te groter toen hij tijdens opener ‘Tilikum’ merkte dat hij deze avond niet tegen het geroezemoes hoefde op te boksen. Ontdaan van alle bijkomstige instrumentatie bleven z’n nummers overeind – een kwaliteit die hij deelt met Damien Rice en Gosé Gonzalez. Het entertainen laat hij achterwege, iets wat in een intieme zaal als het Museum absoluut geen bezwaar vormde.

Van een muzikale koerswijziging is er op basis van wat we gisteren hoorde duidelijk geen sprake. ‘Some other arms’, ‘Cocaine doll’, ‘Summer’… Allemaal pikken ze de draad op die hij op ‘Last smoke…’ neerlegde. Wel ligt het tempo lager, en hoorden we niet meteen iets dat qua aanstekelijkheid in de buurt kwam van toegift ‘Atlas hands’. Leftwich weet waar hij goed in is, en houdt het liefst allemaal zo eenvoudig mogelijk. Het lijkt ons een bewuste keuze, aangezien we vermoeden dat hij niet de ambitie koestert om Ed Sheeran-gewijs hele arena’s en festivalpodia plat te spelen. Dat siert hem, en het maakt dat we deze tweede Belgische passage even hard gaan koesteren als z’n eerste album, dat in al zijn bescheidenheid zo betoverend mooi was.

Verslag van Mattias Goossens, foto’s van Imke Van Steenkiste (@dotcollections)

Volg onze Les Nuits-verslaggeving ook op Instagram en Snapchat (indiestyle.be). Check hierrr alle verslagen van de voorbije dagen en kom woensdag kijken naar Frankie Cosmos en Porches (info & tickets).