Hoe Angèle in Trix haar veroveringstocht moeiteloos verderzette

door Frederik Jacobs

Spoiler: binnen twee maanden kaapt Angèle quasi alle MIA’s weg voor de neus van Niels Destadsbader. Die tweede kan daar niet mee lachen, maar hij heeft uiteindelijk geen recht van spreken want zijn grootste hit is een cover van K’s Choice. Angèle is bovendien een terechte winnares; het is kortom van Stromae geleden dat we in België nog zo’n overtuigend popfenomeen kenden.

We horen jullie al denken: ‘en Bazart en Oscar & the Wolf dan?’. Wat die eerste betreft: heel knap wat de jongens bereikt hebben in Vlaanderen, maar een doorbraak in het buitenland zit er niet meteen in – simpelweg door hun Nederlandstalige teksten. Oscar & The Wolf heeft wél internationale allures. Vorige week palmde Max Colombie de Amsterdamse Ziggo dome – lees: het Nederlandse Sportpaleis – in, maar in onze andere buurlanden houdt hij het voorlopig nog bij kleine clubjes.

Archieffoto door Lotte Torsin

Angèle is in Frankrijk en Canada enórm populair (vier keer Le Zénith in Parijs!). Ondertussen is quasi haar hele entourage Frans: zowel haar beide, nieuwe, muzikanten als de lichtman, die gisteren door het publiek getrakteerd werd op een ‘joyeux anniversaire’, bleken zuiderburen. Moeten we schrik hebben om haar te verliezen, zoals Club Brugge Meunier aan PSG verloor? We vermoeden van niet, nadat ze gisteren in Trix haar thuisstad Brussel zo fenomenaal mooi bezong tijdens een cover van Dick Annegarns ‘Bruxelles’.

In april zagen we Angèle in Het Depot. Toen was ze een hype met twee singles. Nu is ze een hype met één album. Nee, dat is nog steeds niet genoeg om een hele set boeiend te blijven – getuige songs als ‘Nombreux’ en ‘Flou’. Desondanks is een optreden van Angèle op een half jaar tijd stukken overtuigender geworden. Ondertussen kent het publiek nu eenmaal vijf singles vanbuiten – zo simpel kan het muziekgebeuren soms zijn. Goéie singles, trouwens: het zwoele ‘Jalousie’, speelse ‘La thune’ of frêle ‘Je veux tes yeux’ werden dan ook stuk voor stuk van begin tot eind meegezongen door een – overwegend jong – publiek. Eigenlijk is het Frans toch zoveel mooier dan het Engels.

Opvallend: niet alleen de singles werden enthousiast onthaald. ‘Balance ton quoi’ en ‘Flemme’ zijn op korte tijd uitgegroeid tot heuse publiekslievelingen. Vooral bij die eerste is dat volledig terecht; al vroeg in de set leidde de clevere melodie naar het eerste écht dansbare refrein – de reggae van ‘La Thune’ had enkel de scharnieren in de knieëen losgemaakt. Angèle deed op stijlvolle en zelfbewuste wijze voor hoe te bewegen op haar muziek. Niemand was in staat haar na te doen; de présence van Angèle leunt aan tegen de perfectie. Elk danspasje, lachje of gebaar getuigde van een opvallend natuurlijk charisma, geladen met een gezonde dosis zelfspot. Zelfs toen ze haar middenvinger opstak smolt ons hart.

Archieffoto door Charlotte Bidée

In april hadden de meeste singles van Angèle nog geen videoclip. Ondertussen wel, en stuk voor stuk zijn ze visueel erg knap. Live werden ze dan ook slim ingezet: Angèle betrad op de tonen van ‘La Thune’ het podium met een vals geweer, de knappe choreografie van ‘Jalousie’ werd getoond op twee schermen die de vorm hadden van ogen – een verwijzing naar ‘Je veux tes yeux’, terwijl een grote opblaasoogbal het publiek in werd geworpen. Popmuziek draait tegenwoordig nu eenmaal om meer dan enkel het muzikale. Goed gespeeld van Angèle.

Broertje Roméo Elvis kon helaas niet tot Antwerpen geraken. Tijdens gezamenlijk nummer ‘Tout oublier’ wist hij vanop de schermen toch op guitige wijze zijn verses bij te dragen. De ingetogen pianoversie van ‘J’ai vu’, die andere gezamenlijke song, deed ze op haar eentje en was nogal saai, net als de cover van Damso’s ‘Silence’. En kijk, dat is nu juist het enige mankement tijdens een show van Angèle: ze heeft nog niet genoeg eigen materiaal, dus moet ze opvulling voorzien. En dat doet ze op nogal inspiratieloze wijze.

Angèle is een ster die heel helder schijnt maar live nog iets te veel flikkert. Maar wat verwacht je dan ook van een 22-jarige (overmorgen 23!) die nog geen jaar professioneel met muziek bezig is? Als haar volgende plaat even degelijk wordt als ‘Brol’, en ze dus een hele show kan vullen met éigen nummers, worden haar shows wellicht van het beste wat ons land te bieden heeft. Haar veroveringstocht is nog maar net begonnen.

In Trix kan je binnenkort Wolf Alice (04.12), Warhola (08.12) en Anna Calvi (20.01) aan het werk zien. Een volledig overzicht vind je op de website van de zaal.