12 april 2022 gaat de geschiedenisboeken in als de dag dat de Botanique een bedevaartsoord werd voor het kleurrijkste publiek van België. De Orangerie vulde zich met trotse individuen van de LGBTQI+-gemeenschap en daarbuiten. De massa aan in het oog springende haarkleuren en kledij met attributen, was op zich reeds prachtig om te zien. Het leek een avond te worden waar gêne de kop in gedrukt zou worden en, om het met een gepast cliché te zeggen, iedereen zonder oordeel zichzelf kon zijn.
Het voorprogramma werd op ietwat klungelige wijze verzorgd door Lil Mariko. Van menig artiest zou je verwachten dat ze hun setlist zouden kennen, maar bij Mariko was dit hoegenaamd niet het geval. Zo gebeurde het na ieder nummer opnieuw dat ze zich pas zelf bewust was van de song die ze ging brengen, toen de beat al begon te spelen. Nu, de muziek van Lil Mariko kan je het best omschrijven als hyperpop waarin sarcastische versen afgewisseld worden door schreeuwerige refreinen. In haar nummers speelt Lil Mariko bijna altijd het persona van de nonchalante, sassy, Californische tiener. Het feit dat ze haar setlist niet leek te kennen, grote delen playbackte en de nummers afwisselde met vapesessies, paste dan ook vreemd genoeg bij de nonchalance die haar muzikaal karakter belichaamt. Het was een enigszins geslaagde opwarmer, die toch een tikkeltje (te) amateuristisch aanvoelde. Toch kregen de aanwezige fans van Lil Mariko min of meer wat ze wilden.
De lichten dimden en het was eindelijk tijd voor de hoofdact. Met ‘F the world’ koos Electra meteen voor een intocht van formaat. Tijdens het refrein werden de zaadjes geplant voor de ravesfeer die de rest van de avond tot uitbloeiing zou komen. Het mag gezegd zijn dat ieder detail van de set uitermate verzorgd was. Alle elementen, van hun outfit tot de choreografie en de belichting, waren minitieus uitgedacht en assisteerden Dorian Electra in hun coup van de Botanique. Tijdens ‘Live by the sword’ streelde die met een kartonnen zwaard de bovenste haren van het publiek dat zich vooraan bevond. Op momenten zoals deze demonstreerde Dorian Electra hun ongeëvenaarde stage presence. Als geboren entertainer is die gewoonweg voor het podium gemaakt.
Eind vorig jaar bracht Electra een deluxe-versie van hun plaat uit, aangevuld met remixes van onder andere Kero Kero Bonito, S3RL, ElyOtto en Anamanaguchi. Tijdens het optreden schakelde Electra halverwege hun originele nummers regelmatig over naar de vaak bombastischere remix-versies. Aan een regen van harde beats was er dus geen gebrek. Als afwisseling koos Electra bij ‘Give great thanks’ eerder voor een intiemere setting. Zo nam die plaats in het midden van het podium met een enkel wit licht en kwam hun zangtalent in de spotlight te staan. Het rustmoment was echter van korte duur, want ook dit nummer ging onderhevig aan bassen over in de Count Baldor Edit. Het was duidelijk dat Electra in de eerste plaats van plan was om feest te bouwen. Het publiek zong ieder nummer gehypnotiseerd en gepassioneerd mee, wat uitdraaide in een melange van emoties, maar vooral extase.
Gedurende het optreden kroop Electra tweemaal in de coulissen om te wisselen van outfit. Tijdens deze wisselmomenten zorgden instrumentals met hardstyle-beats en sample-wisselingen voor continuïteit binnen de set. Het publiek bleef tijdens deze momenten in die mate in trance, dat slechts enkelen de smartphone durfden bovenhalen. Na de eerste kostuumwissel werd Electra opeens vergezeld door twee dansers die de overige nummers chaperonneerden met uitgekiende choreografieën. De toevoeging van deze dansers was een frisse wind in een zaal die eigenlijk al een metaforisch tochtgat was, en als reactie beslisten enkele publieksleden dat bovenkleding overbodig was. Dat kon natuurlijk ook met de overmaat aan zweet van het dansen te maken hebben. Stilstaan tijdens nummers als ‘Daddy like’, ‘Sorry bro (i love you) en ‘Ram it down’ was dan ook hoegenaamd geen optie.
Het concert werd afgesloten met ‘My agenda’. Een nummer waarbij Electra een satirische kijk neemt op degenen die geloven in een ‘gay agenda’. De song staat op zich al sterk, maar culmineerde met de choreografie waarbij Electra veel weg had van een flamboyante luitenant. Ook waren de dansers opeens gewapend met een waterpistool om het publiek op een frisse douche te trakteren. Dit alludeerde trouwens naar de potsierlijke monoloog van Alex Jones waarbij hij insinueerde dat chemicaliën in het Amerikaans drinkwater de kikkers homoseksueel maakte. In de encore bracht Electra nog ‘Career boy’ en een cover van ‘Replay’ van Lady Gaga. En hoewel ondergetekende niet bepaald fan is van Lady Gaga, was deze versie bijzonder te smaken.
Er wordt nog steeds vaak verwezen naar de manier waarop Freddy Mercury in 1985 het publiek van Live Aid volledig naar zijn hand zette. En hoewel de Orangerie met 650 plaatsen nu niet bepaald de capaciteit heeft van Wembley (90.000 plaatsen), mag de vergelijking hier zeker gemaakt worden. Dorian Electra interageerde op indrukwekkende wijze met het publiek, bijvoorbeeld door filmende smartphones in de hand te nemen en gedurende de hele set de volledige podiumbreedte meermaals af te lopen. Het inclusieve publiek zette de toon voor een avond van ontplooiing en Electra maakte zich die toon meester tot het laatste moment. Uiteindelijk verlieten de fans de Brusselse plantentuin met een brede glimlach, en liet ieder publiekslid met plezier op z’n minst enkele procenten aan heteroseksualiteit achter zich.