De totstandkoming van ‘Tired of tomorrow’ zou door iemand met veel relativeringsvermogen ‘lastig’ genoemd kunnen worden (waarom lees je in onze review van de plaat). Met zoveel tegenslag achter de rug is het logisch dat de groep nu tot het uiterste wilt gaan om de live-beleving naar zoveel mogelijk fans te brengen. En zo stonden de Amerikanen een dikke week na hun passage op Leffingeleuren alweer in een Belgische zaal. In de tussentijd rondden ze een korte Britse tournee af, en die zat duidelijk nog wat in de kleren.
Foto’s: byWim
Wel fris gewassen – of toch tijdens de eerste twee nummers – was Partisan, een collectief samengesteld uit brokstukken van Rise And Fall en Oathbreaker. We waren behoorlijk gecharmeerd door het trio, dat duidelijk z’n klassiekers kende maar daar zonder al te dikke knipogen alsnog iets origineels uit boetseerde. Grootste minpunt was dat de versterkers na een goeie twintig minuten alweer werden dichtgedraaid en wij bijgevolg wat op onze honger bleven zitten.
Op hun tweede langspeler laat Nothing wat meer licht in hun geluid binnen. Live gingen ze eveneens voor een wat zachtere aanpak, al wil ik daarbij graag vermelden dat die bredere dynamiek geen invloed had op de luidheid waarmee de groep voor de dag kwam. Met hun geluidsmuur deden ze de kelders van Trix even hard trillen als een op hol geslagen wasmachine, en de voorste rijen deinsden bij de eerste mokerslagen van ‘Fever queen’ eventjes verschrikt terug. Natuurlijk lag daarin de kracht en schoonheid van de groep, die zelfs overeind blijft wanneer de teksten onverstaanbaar worden als gevolg van zoveel volume. Nog mooi om te zien: het publiek dat langs beide zijkanten van het podium de groep gadesloeg en de intimiteit van het sowieso al gezellige Trix-café nog versterkte.
Vooral tweede stem en gitaar Brandon Setta werd zo een beetje naar de achtergrond gespeeld, al leek hij het niet heel erg te vinden – een ciderkater kan je zuur opbreken, zo lichtte frontman Dominic Palermo wat later toe terwijl hij ter illustratie van een flesje water nipte. Het leven onderweg is nu eenmaal niet zo romantisch als een boek van Kerouac het voorstelt, al draagt het ergens wel bij aan de rauwheid van de muziek. Zelfs afgepeigerd kwamen nummers als ‘ACD’ of oudje ‘Chloroform’ stevig binnen. Je was bijgevolg blij wanneer de band hier en daar een rustpuntje inlaste, zoals het gitzwarte ‘The dead are dumb’.
Los van de muziek flirtte de band zowel met serieuze navelstaarderij en subtiele binnenpretjes, bijvoorbeeld door de zwartgallige sample “It’s so nice to wake up in the morning all alone and not have to tell someone you love them” te counteren door allebei een t-shirt van Oasis te dragen. Hipsterironie in een emojasje, ‘t is eens iets anders. En zo gingen wij, ondanks de inwendige bloedingen en hartkloppingen die we aan deze passage overhielden, toch met een grijns op ons gezicht naar huis.
Dat Trix een sterke septemberprogrammatie heeft las je al in onze feature – je kan nog steeds tickets winnen voor Nite Jewel, Broncho en Pinegrove! Een volledig overzicht van alle najaarsoptredens vind je op de site van de zaal.