Jenny Hval treedt niet op, ze performet. Dat deed ze in het verleden al in beperkte mate in de Charlatan, maar in het kader van Artefact overtrof ze zichzelf in het Leuvense Stuk met een multi-disciplinaire voorstelling.
Foto’s door Joeri Thiry
Het thema van Artefact is dit jaar ‘Alone together’, waarin zowel eenzaamheid en verbinding in onze steeds meer digitaliserende samenleving worden belicht. Jenny Hval verwerkte die onderwerpen in het verleden al in haar muziek, en met haar jongste ‘The practice of love’ zet ze haar roodgelakte nagels in de liefde. Die wordt meestal geuit met woorden, beelden en handen, en die elementen werden alledrie ook aangewend om deze show op te bouwen. Dat ze daar haar tijd voor nam, kon je afleiden uit het tentje dat op het podium opgesteld stond. Hier geen tweesecondenwerptent, wel eentje met stokken, haakjes en zeilen.
We gaan niet beweren te begrijpen wat de symboliek was achter de knikkers die uit een berg zand opgegraven werden, het schaduwspel met kinderlijke monstertjes op het tentzeil of de touwspelletjes die ze samen met haar vier muzikanten speelde. Verder doken er ook prothesehanden op en haalde ze een uit aluminiumfolie gefabriceerde laptop boven om “wtf” te typen. Zoals ze zelf tijdens “storytime” vertelde: “On the internet, everything has to have meaning”. Deze show leek wel een uitnodiging om vooral geen betekenis te zoeken. Bij momenten was de muziek zelfs volledig afwezig en ondergeschikt, en moest je als publiek zelf de stilte proberen opvullen met gedachten. Het zorgde voor extra betrokkenheid, en de spanningsboog bleef gespannen staan – zelfs wanneer de hele band in het tentje ging schuilen voor een regenbui uit de samplebak.
Tussen het performen door verzamelden de muzikanten geregeld rond een tafel aan de rand van het podium. Met allerlei paneeltjes, percussie en een saxofoon speelden ze ‘The practice of love’ integraal. Ruimte voor andere nummers was er niet. Jammer voor wie graag een gewoon concert had gezien met hitjes, maar wel optimaal voor de beleving en sfeer van die recentste nummers. Vivian Wang bracht de spoken word van het titelnummer als opener, en meteen bezorgde haar warme stem voor zeer specifieke sensaties, bijna ASMR-achtig.
Tijdens de beats van ‘Accidents’ en ‘Six red cannas’ was het lastig om in het stoeltje te blijven zitten. Gedurende ‘High Alice’ was het Hval zelf die aan het bewegen sloeg, over beelden die achter haar geprojecteerd werden met een draagbare beamer. Via allerlei idyllische landschappen belandde ze uiteindelijk in haar zetel thuis, om dankzij haar koffiekop in een wormgat te belanden dat uitgaf in Google Image-resultaten van Alice In Wonderland. Klinkt vreemd en intrigerend, en dat was het ook.
Met deze voorstelling richtte Jenny Hval een heel nieuw (disco)licht op zowel haar album als haar publiek. Verwachtingen en conventies van een concert werden uitgedaagd op een boeiende en geslaagde wijze. Een totaalervaring, net als de liefde die ze bezingt.
Jenny Hval speelt ook vanavond in Stuk. Tickets zijn nog te koop via de website van de zaal.
In Stuk kan je binnenkort onder meer Klangstof + Avondlicht (04.03), Dijf Sanders (17.03) en Paard. (20.03) aan het werk zien. Een volledig overzicht en tickets vind je op de website van de zaal.