In de tien jaar dat ik naar Rock Werchter kom, heb ik zelden meer existentiële crisissen gehad dan op zaterdag 2 juli. Eerlijk: zo oud zijn we niet – we knijpen ook nog wel eens de occasionele jeugdpuist uit, maar het ongewassen pubergehalte was gisteren zo hoog dat we er acne op ongewenste plaatsen van kregen.
We snappen heus wel de commerciële redenering: boek wat bands waarvan de t-shirts in de slaapkamer van de grootste gemene deler hangen en zie ze nostalgisch hun jeugd herbeleven. Dat ze al een tijdje geen (System Of A Down) of slechte platen (Jimmy Eat World, Blink-182) hebben uitgebracht, werd daarmee met de mantel der kalverliefde bedekt. Pubermeisjes wienst menstruatiecyclus op gang getrapt moest worden, konden terecht bij Kodaline en Passenger. En met Linkin Park als verlepte kwak mayonaise op een lauw pakje friet, was er weinig troost te vinden op de drassige wei.
Wanneer het verleden het heden overheerst, staat het de toekomst in de weg. En zo werd Tash Sultana om 13 uur ergens weggemoffeld in de Klub C. De Australische revelatie bestaat uit zo’n vijftien instrumenten die compact verpakt zitten in een 22-jarig meisje uit Melbourne. Ze is de rockende versie van Tune-Yards, het authentiekere zusje van Jack Garratt. De gitaarsolo’s die zij uit haar instrument toverde waren naast die van System Of A Down meteen de beste die we van een hele dag te horen kregen. Hou ze in de gaten. (Mattias)
De Grote Intrede van J. Bernardt in Klub C liep volledig zoals verwacht. Op het podium van Klub C werd ondanks de strakke sound veel geïmproviseerd, wat de show net dat tikkeltje extra gaf. Jinte en zijn vrienden genoten van de grote opkomst en gaven misschien wel een van hun betere optredens dit jaar. Alles werd grootster en intenser, en op het einde werd hij zowel letterlijk als figuurlijk op handen gedragen. (Naomi)
SOHN kreeg schijnbaar moeiteloos de mensenzee voor zich stil, iets waar zijn postdubstep-genoot James Blake het de dag voordien iets moeilijker mee had. Dat komt mede door het vollere geluid dat de naar Wenen uitgeweken Brit voor de dag brengt, met dank aan een analoge en digitale drum en twee synths. De show verschilde weinig van wat eerder van de band zagen, al ontroerde het duet met drumster Nylo tot achteraan de tent. In ‘The wheel’ werd ons gevoel voor ritme op de proef gesteld, en de filmische intro van ‘Lights’ maakte eveneens indruk. (Mattias)
Het woord FUCK in brandende letters achter je, een t-shirt van je eigen band aan en meer rimpels dan goed post-2003 materiaal: welkom bij Blink-182. Wij sprongen en zongen gretig mee met ‘Feeling this’, ‘What’s my age again’ en de andere hitjes die in elk jeugdhuis in Vlaanderen werden grijsgedraaid. Is het dan echt die brainwashing van een hele generatie die de terugkeer van de Californische band op Werchter rechtvaardigt? We kunnen ons niet van de indruk ontdoen dat dergelijke emopunk beter overeind blijft in muffe slaapkamers, want voor zo’n groot podium heb je nu eenmaal een innemend geluid nodig. En dat hadden ze, alle vlammenwerpers ten spijt, wederom niet. (Mattias)
Dat zoveel mensen de onwaarschijnlijke shtick van Crystal Fighters met open armen ontvangen is mij een raadsel. Je vergelijkt de vrolijke jongens en meisjes het best met de festivalcollecties van H&M: zo commercieel en clichématig dat het heel erg doorzichtig overkomt. De indiepopbende probeert die neppe boel te verhullen met z’n Spaanse authenticiteit, maar als je dan merkt dat die trommels enkel voor simpel volksvertier gebruikt worden, dat de instrumenten verder in een vreselijke geluidsmix verdrinken en dat het geheel voortgestuwd wordt op lompe beats en simpele meezingers, dan kan je onmogelijk deze schreeuwerige “love and peace”-act geloven. Optimisme is ongetwijfeld iets dat we nodig hebben in muziek en pop is daar zeker en vast de meest geschikte verpakking voor, maar dat wil niet zeggen dat we lompe joligheid moeten tolereren. (Thomas)
Dat System Of A Down een greatest hits show zou spelen, was onvermijdelijk. Wat doe je immers anders wanneer je laatste (dubbel)album dateert van 2005? Het bespaart je wel de moeite om nieuwere, minder bij het grote publiek geliefde en gekende nummers te spelen van recent matig werk, zoals *kuck* andere *kuch* bands. We hebben eerlijk gezegd niks genoteerd tijdens het optreden van de band, aangezien pen en papier al snel een slechte combinatie met de moshpit rond ons bleek. Wat een show, wat een energie. De meest politieke band van de affiche zette eveneens de beste show van de dag neer, raasde als een pletwals over de weide en liet niets of niemand onberoerd. (Mattias)
Op Rock Werchter vind je niet snel iets smaakvollers dan Bonobo (nee, zelfs niet de curry die ze verkopen aan de Aziatische eetstand). Mensen met een oor voor premium ambiance en beats verzamelden zich dan ook in The Barn samen met zij die wilden schuilen voor het lawaai op de main stage. Soms mocht het concert van de Britse Ninja Tune-producer dan wel iets te smaakvol geweest zijn – je kent het wel, fijne mooie liedjes die weinig memorabel braaf zijn – maar over het algemeen maakte de producer met zijn uitgebreide band (blazers!) een meer dan degelijke indruk. De steeds dansbaarder wordende set beet zich vast in een voortdurende groove en onderbrak die met de klasse van zangeres Szjerdene, om daarna met invloeden van wereldmuziek tot drum & bass lekker verder te gaan. Beste podiumafsluiter van zaterdag, zonder twijfel. (Thomas)
We hopen voor de leden van Linkin Park dat ze betere muziek lieten afspelen in hun eigen hoofdtelefoons, want wat er iets na 23 uur door de luidsprekers schalde was niet te harden. De gehoorgang van 80.000 mensen werd collectief verkracht, en de talrijk aanwezige politiemacht buiten ondernam niets. Zo raken we natuurlijk nooit van dat terreurniveau drie af. Naar verluid hebben ze hun hitjes op het einde wel gespeeld. Sympathiek hoor, maar wij waren toen al aan het rennen naar de pendelbus. Krijgen we vandaag een Be-Alert-sms’je met een welgemeende sorry van de programmator van dienst? (Mattias)