Jon Hopkins zet een meeslepende maar weinig verrassende show neer in de AB

door Daan Leber

Hoewel Jon Hopkins op ‘Singularity’ geen nieuwe richting insloeg, kreeg hij er wel een pak nieuwe luisteraars bij. Maandenlang op voorhand hing het “uitverkocht”-bordje al aan de Ancienne Belgique, en wie later tickets zocht, kon zelfs op de secundaire markt niet aan zijn/haar trekken komen. De Brit gaf al een voorsmaakje van zijn nieuwe show op Dour, maar een zaalshow is toch altijd een stuk specialer.

Openen deed de Brit, net zoals op zijn laatste worp, met ‘Singularity’. Na een lange opbouw, waren de eerste bassen pas te horen na enkele minuten. Meteen viel op hoe loepzuiver die door de AB schalden, en het publiek nam die dan ook gretig in ontvangst. Vervolgens schotelde hij de combinatie van ‘Emerald rush’ en ‘Neon pattern drums’ voor. Een zeer logisch paar, want beide nummers bevatten hoekige technoritmes, waarvan Hopkins de beats nog eens extra accentueerde door er live af en toe wat extra drumbreaks aan toe te voegen. Tijdens de opnieuw langgerekte, gedetailleerde opbouw van ‘Everything connected’ verschenen vervolgens twee danseressen op het podium, met wat enkel kan omschreven worden als dynamische lichtzwaarden in de handen om een perfect gesynchroniseerde dans op te voeren.

Uiteraard kan Jon Hopkins uit meer putten dan enkel ‘Singularity’. ‘Open eye signal’ kondigde ouder werk aan, en daarbij viel op dat dat een stuk meer in de lijn ligt van “puurdere” techno. De BPM gingen enigszins omhoog, en er slopen langzaam meer 4/4-ritmes in de muziek. Dit werd doorgetrokken in persoonlijke favoriet ‘Collider’, dat extra gekruid werd met noise-elementen, om uiteindelijk de hoofdmoot van het optreden te eindigen met het rustigere ‘Luminous beings’.

Dat gaf even de tijd om de show tot dan toe te beoordelen, en eerlijk gezegd bleven we wat op onze honger zitten. Hoewel duidelijk te zien was dat Hopkins live speelde, bleef hij toch net iets te vaak dicht bij de albumversies van zijn nummers. Voor mensen die de show voor het eerst zagen is dat natuurlijk geen probleem, bij wie de vorige passages op Dour meegepikt had, kon echter wel eens een déjà-vu optreden. Ergens miste er ook wat dynamiek. De strategie om elke track langzaam op te bouwen, te laten ontploffen, en na enkele minuten enkele goeie, maar minieme live-toevoegingen te doen: hij kwam telkens terug. Een ander euvel waren die visuals, waar geen lijn in zat. Die varieerden van animatie in westerse anime-stijl, via stukken van de bijhorende videoclips tot ronduit Windows Media Player-waardige lichtflitsen.

Uiteindelijk werden we in de bisronde meer op onze wenken bediend. Hier schoof de Brit zijn typische structuur uit het eerste deel aan de kant, om volop de kaart van de dansvloer te trekken. Meer clubgerichte techno werd op het publiek afgevuurd, met als hoogtepunt een heel hypnotische remix van Disclosure, zoals Four Tet bijvoorbeeld ook de remix van ‘Opus’ opbouwde, en waarvan de climax telkens opnieuw leek te worden uitgesteld. Toen de bassen toch vielen, kregen we de verwachte euforische taferelen.

De meticuleuze aanpak op vlak van geluid, waarbij elk detail perfect in de mix zat, wist ervoor te zorgen dat Jon Hopkins een meeslepend optreden gaf, maar wie met de verwachting kwam dat hij met zijn eigen oeuvre een avontuurlijker pad ging inslaan, bleef enigszins teleurgesteld achter. Het is duidelijk dat hij gekozen heeft om zijn muziek te verbreden in plaats van te verdiepen, en daarmee heeft hij in ieder geval wel een stuk meer bereik gekregen.  

De Ancienne Belgique krijgt binnenkort nog onder meer CHRVCHES, Max Cooper en JPEGMAFFIA over de vloer. Meer info en tickets vind je via deze link.